zomer 2021: oranje, geel en groen – 8: litouwen

‘s Morgens eerder licht en ‘s avonds later donker: het scheelt aanmerkelijk. Zonsopkomst in Lichtenvoorde vandaag 5:22 uur; hier in het noordoosten van Polen is dat ruim vijf kwartier eerder, namelijk om 4:04 uur. De tijd dat de zon gaat slapen scheelt ook een klein uurtje (21:54 tegen 21:01). De biologische klok raakt zo een beetje van streek, zat vanmorgen om goed zes uur al buiten in het zonnetje aan de koffie. Wanneer we Polen verlaten en voor het eerst in ons leven Litouwen betreden gaan we de tijd verzetten en hebben we weer te maken met voor ons “normale” zonnetijden. Je had nog een foto van de (nagenoeg lege) camping tegoed: het wil niet zo vlotten met het toerisme in Polen dit jaar: campings hebben een bezettingsgraad van 25 procent of minder en in deze hoek van Polen hebben we nog geen Nederlander gezien.

woensdag 7 juli: @ Rūdiškės

Gisteravond via internet onze toegang tot Litouwen geregeld. Twee keer een elektronische vragenlijst invullen (zowel voor W als voor mij) en per kerende post kregen we een officieel ogend pdf-je dat we bij controle kunnen tonen. Verder geen inreisbeperkingen, quarantaine of dat soort dingen omdat we gevaccineerd zijn. De grens tussen Polen en Litouwen is relatief smal en de kortste weg vanuit Nederland naar de Baltische staten gaat door Kaliningrad. Helaas is dat Russisch grondgebied en zonder (vooraf aangevraagd) visum kom je eenvoudigweg de grens niet over. 

Kaliningrad is gelegen in de historische regio Oost-Pruisen en was tot 1945 deel van Duitsland en heette Kaliningrad nog Konigsbergen. Bladzijden kun je vullen met verhalen over dit gebied, maar op aandringen van mijn wederhelft zal ik de informatie tot het uiterste minimum proberen te beperken. Na de Eerste Wereldoorlog moest het verslagen Duitsland een flink stuk van zijn oostelijke gebieden afstaan aan opnieuw tot leven gebrachte Polen, onder andere geheel West-Pruisen. Oost-Pruisen bleef Duits maar verkeerde in een benarde situatie: het was namelijk afgescheiden van de rest van Duitsland (gescheiden door de zogenaamde Poolse Corridor. Polen probeerde met alle macht om de Duitse enclave te isoleren en eventueel uiteindelijk te annexeren, maar vanuit Berlijn werd er bakken geld in de economie van Oost-Pruisen gepompt. Na het einde van de Tweede Wereldoorlog werd het deel van de Sovjet-Unie. Sinds het uiteenvallen van de Sovjet-Unie in 1991 is dit gebied een enclave van Rusland, ingeklemd tussen Polen en Litouwen. Kortom: het is nu Russisch en we zullen er omheen moeten rijden.

Er zijn maar twee doorgaande wegen van Polen naar Litouwen: de weg van Suwałki naar Kaunas (de internationale E67) en die van Augustów naar Alytus (de Poolse weg 16 gaat bij de grens over in de Litouwse 132. Zij van Google Maps fluisterde ons met haar blikken stemmetje over de laatste route naar het land waar we weer met euro’s kunnen betalen, bijgestaan door het fluwelen geluid van W die af en toe aanwijzingen gaf als “Stop!”, “Rood!” en “Rechts vrij!”. De perfecte harmonie van deze twee vrouwen zorgde ervoor dat we al snel een knikkende douanier passeerden en plotseling de aanwijzingen op de borden nog onbegrijpelijker werden: Litouwen dus en waar KPN ons welkom heette in al weer een land waar we zonder bijkomende kosten uit onze bel- en internetbundels kunnen plukken voor zover er van een redelijke verbinding sprake is.

Onze tussenstop was in Grütas Parkas in het plaatsje Druskinkal. In de Sovjet-tijd stond Litouwen vol met pompeuze standbeelden van Lenin, Stalin, Marx en nog meer van dat geboefte. Na de onafhankelijkheid in 1990 werden ze vrijwel allemaal van hun sokkel getrokken en de bedoeling was om er grof beton van te maken. Een rijke stinkerd vond die vernietiging zonde en kocht (tegen de materiaalwaarde) de beelden op en plaatste ze in zijn achtertuin. De teller staat op ergens in de 80. Paar oude voertuigen erbij, een klein museumpje over de Sovjetperiode en kasseren maar. Op weg naar de ingang van de expositie staan een aantal treinwagens die werden gebruik voor de deportaties naar Siberië. “Twenty” brulde de caissière en toen ik probeerde of mijn museumjaarkaart ook geldig was, kreeg ik een antwoord in het Litouws dat ik vertaalde met “je krijgt ook geen toegang op je DE-koffiepunten, de Hema-cadeaukaart accepteren we helemaal niet en er zit helaas geen kortingsbon voor ons park in de Postcodeloterij-agenda”. Schijnbaar was het enige Engels dat de kassadame kende het woord “Twenty”. Volgens W kwam de vertaling uit mijn fantasierijke brein en gaf me opdracht gewoon “Twenty” te betalen, inmiddels in Euro’s en wel zonder mopperen. Het laatste wat de kassajuffrouw me met een vette knipoog toebeet was: “Geras gaidys néra riebus.” Toen ik later die zin door Google Translate haalde kreeg ik het schaamrood op de kaken: haar afscheidswoorden waren “een goede haan is niet vet”.

Best een mooi park en fijn dat ze die rauwe, bonkige Sovjetbeelden van de ondergang hebben weten te redden. Wel een beetje warm, de temperatuur was inmiddels gestegen naar 29 graden in de schaduw, maar die was er door de vele bomen in het park voldoende. Gezien de hitte in één keer doorgereden naar Camping Landgoed De Harmonie nabij Rūdiškės (code campercontact 9.820). Niks meer gedaan dan een wasje draaien en onze verhitte lijven afgespoeld onder de douche. En morgen? Morgen is er weer een dag!

V: 159.988 A: 160.193 rijtemperatuur: 26 – 29 gr ruim 5.000 stappen door het beeldenpark

Wifi-verbinding: wisselend tussen de 0 en 73 % 4G, provider Tella LT Camping De Harmonie, Rūdiškės; 22 € all-in