Eerst
de post. Onregelmatige lezeres W te W vraagt zich af wat die fiets
bij de ingang van de camping te betekenen heeft (zie foto gisteren). Op
die vraag
zijn twee antwoorden mogelijk: een lang en een kort, maar beide
hebben dezelfde strekking. Ik probeer het kort te houden. Wim de
eigenaar van de camping is in zijn jeugd en jonge jaren
beroepswielrenner geweest. De generatie van Jan Jansen zeg maar. Hij
eindigde als bondscoach voor de Litouwse wielerploeg ten tijde van de
Olypische Spelen van Barcelona. Die van Freddie Mercury en Montserrat
Caballé dus, 1992
om precies te zijn.
Je
ontmoet een
vrouw en dan blijf je hangen. Dat soort werk.
vrijdag
9
juli:
@ rūdiškės
We
hebben enige tijd gedubd over de vraag “wel of niet naar Vilnius”.
Een graadje of 30, de hoofdstad van Litouwen ligt in een dal, dus
turf er dan maar een paar streepjes bij. De treinreis er naar toe en
de aanwezigheid van een hop-on-hop-off-bus trokken ons over de streep.
Het
water dat je op bijgaande plattegrond van Vilnius ziet (kaart uit
1576) is
de Neris. Het enige belangwekkende aan dit riviertje is dat het
uitmondt in de Memel en
als je getrouwd met met iemand die de meisjesnaam Memelink heeft…
ik dwaal ernstig af!
Naar
Vilnus dus! Er was nog een reden: W moest een ernstig telefoongesprek
voeren, liefst met beeld, iets met huizen van overleden moeders. Het
netwerk op de camping is verre van stabiel te noemen (zowel
campingwifi als 4G) en als er wat pecunia op het spel staat neem je
het zekere voor het onzekere. Wim bracht ons met zijn MAX-busje naar
het station van Rūdiškės,
mooi
stationsgebouw. Kaartjes kopen in de trein (2,40 € per persoon
enkele reis) en een stuk of wat stations en 50 minuten later (we
schijnen een hele bocht door zuidoost Litouwen gemaakt te hebben)
uitstappen in de hoofdstad van Litouwen. W bellen en ik kijken naar
mensen en openbaar vervoermiddelen. Ook wat dat laatste betreft hikt
het land duidelijk op twee uitersten: stokoud en gloednieuw.
Interessant om te zien.
Stappend
op weg naar de kathedraal in het hart van de stad. Vilnius telt zo’n
200 kerken, de meesten rooms-katholiek, een behoorlijk aantal
Russisch-orthodox, we kwamen ook nog een grote synagoge tegen. De
Šv.
Stanislova bažničia
op het Kathedraalplein is de nationale trots van Litouwen. Naast de
kathedraal staat een andere blikvanger: de 52 meter hoge
klokkentoren. De fundamenten stammen uit de dertiende eeuw, maar
zowel de toren als de kathedraal zijn verschillende malen ingestort
en weer opgebouwd.
De rest van de namen van de kerken en gebouwen
krijg je van me cadeau. We wisten dat het warm zou worden en we
wisten ook dat vanaf het kathedraalplein een toeristische bus
vertrok. Niks hop-onnen-en-offen, gewoon vijf kwartier de wind door
de haren laten waaien op het open bovendek en een Miep (Duits voor W,
Engels voor mij) maar jaartallen en architecten opsommen. We moesten
de bus delen met nog twee passagiers en zoals de bus was, was de hele
stad: heel rustig, vrijwel geen toerist te bekennen. En wat een
ruimte heeft Vilnius!
Toch nog even één naam noemen: Gedimino
Kalnas, de heuvel waarop in de tiende eeuw de eerste vesting werd
gebouwd. Oorspronkelijk
stond er een stenen burcht met drie torens, nu moet je het met eentje
doen, maar die is dan wel weer achthoekig. We zagen het van verre en
zeiden “mooi”, da’s meestal hetzelfde als “dat ding hoeven we
niet nader te inspecteren en het staat nog op een bult ook!”. Veel gezien, laat de foto’s maar
spreken.
En
morgen? Morgen is er weer een dag. Ik hoor Martine van Os al
zeggen: “We hebben vandaag een reisdag”. De luifel is al
ingedraaid.
