Onze reisverslagserie zomer 2021 zou oorspronkelijk de werktitel “op zoek naar de
lange witte nachten” meekrijgen. “Lange witte nachten” verwijst
naar de periode dat het in het noorden van Europa eigenlijk nooit
donker wordt en dat je om tien uur ‘s avonds de zon nog kunt zien
schijnen alsof het middag is. Ik heb die titel niet gebruikt, omdat
het een kleine maand geleden nog niet zeker was dat we ooit zover
zouden komen. Inmiddels ligt de langste nacht qua tijd al weer een
maand achter ons en zijn we sinds gisteren behoorlijk naar het zuiden
gezakt. Om je een idee te geven: zonsopkomst in Narva vanmorgen 4:26,
op de plek waar we nu zitten – Raiskums – 4:53, scheelt zo maar
een half uur. Baja Bikes biedt in Sint Petersburg de Witte Nachten
Fietstocht aan: aanvang tocht 22:30 uur. Het
ergens gelezen dat ze daar om één uur ‘s nachts alle
ophaalbruggen open doen, moet mooie foto’s opleveren (foto geleend
van www.wanderersblues.be). Heb
deze tour onmiddellijk op mijn verlanglijstje geplaatst.
dinsdag
20
juli:
@ raiskums
bij cēsis
Even
wennen vannacht: raampjes weer dicht en ponnetje
(W) of t-shirt
(ik)
aan.
Heb zelfs het tweede dekbed gebruikt. Scheelt een graad of 12 ’s
nachts met een paar dagen geleden. Wel lekker, slaapt beter. Toch
gewoon buiten kunnen ontbijten.
Een
relatieve rustdag. In de ochtend een fietstocht naar Cēsis,
een zeer oude plaats, vlak in de buurt. Het bekendste gebouw van
Cēsis
is de burcht, waaraan men vroeg in de dertiende eeuw is begonnen te
knutselen (ter vervanging van een houten kasteeltje). Het heeft een
tijdlang gediend als hoofdkwartier van de Zwaardbroeders (die Duitse
kruisridders
die Estland en Letland eeuwenlang
onder
de duim hielden), het is een paar keer vernield en weer opgebouwd.
Later is één van de torens in een landhuis opgenomen en bleef de
rest van de burcht een ruïne, ook mooi. In de Duitse tijd heette
Cēsis
Wenden, het is maar dat je het weet.
Een
ander oud gebouw is de Johanneskerk, gebouwd aan het eind van de
dertiende eeuw. Tijdens de Reformatie werd het luthers (1524). Een
paar jaar later maakte de tsaar van Rusland er een paardenstal van en
toen de koning van Polen Cēsis
in
handen kreeg werd het weer een katholieke kerk, zelfs een kathedraal.
In 1621 kwamen de Zweden en werd het kerkje weer luthers. Je kunt wat
meemaken als kerk en dan heb ik het nog niet eens gehad over de vele
keren dat het gebouw weer moest worden opgebouwd omdat het door brand
of oorlogshandelingen verwoest werd. De laatste keer dat de kerk weer
grotendeels moest worden hersteld was na de Tweede Wereldoorlog.
Cēsis
lijkt
een middeleeuws stadje, maar schijn bedriegt: alleen het
stratenpatroon is middeleeuws. Cēsis
is
in de loop van de geschiedenis namelijk drie keer vrijwel met de
grond gelijk gemaakt, de laatste keer in 1703. De oudste gebouwen
dateren dus uit de achttiende eeuw. De foto hieronder is een detail van het huis hiernaast.
Het
naaldje dat we tegenkwamen is het Overwinningsmonument ter herdenking
van de Letse strijders die tijdens de onafhankelijkheidsoorlog (1918
– 1920) zijn gesneuveld. Ook dit monument is niet meer origineel:
in 1951, tijdens de Sovjetbezetting, werd het ding opgeblazen. In
1998 is het herbouwd.
Cēsis
ligt
in het Nationaal park Gauja, het oudste nationale park van Letland.
Het is genoemd naar de rivier de Gauja in wiens stroomgebied het
ligt. W wilde hier graag naar toe omdat het het broedgebied is van de
zwarte ooievaar. Ook oehoes, ijsvogels en een bijzondere specht, de
witrugspecht, fladderen hier rond. Even
voor de volledigheid: een zwarte ooievaar hebben we een tijdje
geleden al gespot. De foto is gemaakt door Hans Glader, dus niet door
één van de Nalesjes.
