nazomeren – 12: een huttendag hoort er ook bij

Trouwe lezers weten dat ik wat heb met Hannibal, ja: die man die met zijn leger en olifanten over de Alpen trok. Blijkt dat we hier ongeveer op de plek staan waar in 217 voor het begin van onze jaartelling een veldslag plaatsvond tussen Hannibal en de Romeinen: de Slag bij het Trasimeense Meer. Na de tocht over de Alpen en een paar kleine veldslagen wilden de Romeinse legers hem in de tang nemen als hij de Apennijnen zou oversteken in de richting van Rome. Verkenners van Hannibal zagen dit, brachten hem op de hoogte en daardoor was hij de Romeinen een stap voor. Hij stak de Apennijnen vroeger in het jaar over dan gedacht (het kostte een paar duizend bevroren soldaten, maar dat was peanuts) en was daardoor de Romeinen een stapje voor. Zij moesten nu achter hem aan. Hannibal legde een hinderlaag. Terwijl de Romeinen in een langgerekte colonne langs het meer trokken, wachtte de generaal tot de gehele colonne binnen bereik van zijn troepen was. Toen liet hij de val dichtklappen door zijn soldaten van de hoger gelegen hevels naar beneden te laten komen en de Romeinen in de flank aan te vallen. Tegelijkertijd sneed hij de Romeinen de pas af door de weg langs het meer te blokkeren met zijn troepen. 15.000 doden, 6.000 gevangenen en slechts 4.000 Romeinen konden ontsnappen. Bijgaande afbeelding laat zien hoe de troepen stonden opgesteld. Het slagveld ligt op een afstand van zo’n zes kilometer van onze camping in Tuoro sul Trasimeno, waar een compleet wandelparcours is uitgezet (14 km) met informatiepanelen over de slag. Mooie naam: “Il Percorso Storico-Archeologico delle Battaglia del Trasimeno”.

Het schijnt inderdaad dat we weer eens aan een waar spektakel ontkomen zijn: dat uitzonderlijke noodweer dat donderdagnacht over het midden van Italië trok. Inmiddels is het dodenaantal gestegen tot negen en zijn er nog vier mensen vermist. In een paar uur tijd is er 1/3 van de regen gevallen die normaal in een jaar valt. De Misa, een rivier die door het getroffen gebied loopt, steeg in een paar uur tijd van 21 centimeter naar vijf meter (bron: Volkskrant 17/9, foto: Reuters).

zaterdag 17 september: passignano sul trasimeno

Het stikt hier aan het meer van het ongedierte: mugachtige fladderbeesten, licht blauwgroen, ietwat doorzichtig. Ze kruipen overal door. Aan het water iets meer dan waar wij staan (“hogerop”). De spuitbus richtte gisteravond een ware slachting aan. Uiteindelijk deuren en ramen dichtgedaan, wel lekker warm maar beestvrij (zal niet beschrijven hoe W gisteravond naast me zat). Vanmorgen een somber wakker worden, weertechnisch gezien dan. De verschillende weersites spraken elkaar tegen, niet dat het ging regenen (en veel), maar wanneer dat zou gaan gebeuren. Het werd een groot deel van de dag dus een huttendag. Tussen de buien door fantastische opklaringen. Net na twaalven begon het te waaien (je mag het best een stevige storm noemen) en zakte de temperatuur in een uur zo’n tien graden. Op bijgaand weerkaartje van Weer&Radar is te zien dat we aan de rand van het buiengebied zaten (zoek de rode speld maar op). W vond het “niet fijn” en dat is geloof ik een behoorlijk understatement. Mijn opmerking dat het water in het meer nog drie meter moest stijgen voor we natte voeten zouden krijgen viel niet in goede aarde. Hou wel van een huttendag en heb nog maar een stevige pot koffie gezet. De grote dennenappels die uit de bomen waaiden en op het dak van ons arme Puzzeltje vielen hebben we maar voor lief genomen. Voordeel van zo'n dagje binnen zitten: W heeft alle kastjes uitgesopt. 

Tegen vieren begon de zon weer te schijnen, wel fris (graad of 13), dus gekleed in lange broek, dichte schoenen met sokken en een trui nog even een “frisse neus halen”. Net als gisteren naar het dorp, vandaag een wandeling van 3,6 kilometer. Kwamen een bijzonder monument tegen: zes met elkaar verweven vliegtuigen, drie die over het meer vliegen en drie die naar de lucht wijzen. Gelukkig stond er een informatiepaneel aan de kant. De titel van het kunstwerk is “de parel van Trasimeno” en het is geplaatst om de gevallenen van de watervliegtuigpilotenschool te herdenken. Het schijnt dat in Passignano gedurende lange tijd zo’n opleidingsschool gevestigd is geweest.

Het diner werd in verband met het weer vandaag niet geserveerd op ons privéterras, maar binnen. Het uitzicht is er niet minder om wanneer je door het raampje naar het meer kijkt. Een heel rustige dag. En morgen? Morgen is er weer een dag. Bij goed weer doen we een rondje meer, op de fiets natuurlijk. Schijnt een kleine 70 kilometer te zijn.