nazomeren – 8: een torentje tegenhouden

Onze route ging gisteren en vandaag door de Apennijnen (ja: één p en vier keer een n). Nou kan dat niet missen, want de Apennijnen zijn een langgerekt gebergte dat zich uitstrekt over zo ongeveer het gehele schiereiland. Hier in het noorden zijn ze nog vrij laag (zeg 1200 meter). Wat meer maar het zuiden in de Abruzzen vind je de hoogste top: de Corno Grande met 2912 meter). Vond ons pasje al voldoende, vooral wanneer het wegdek bijna de Belgische standaard haalt: drie keer prut, waardoor ons keukenkastje weer erg naar maggi stinkt.

dinsdag 13 september: @ pisa

Geen haan of kerkklok die ons wakker maakte en de temperatuur was er mede verantwoordelijk voor dat het al tegen achten liep toen de ogen open gingen. Laat voor ons doen. Beetje water aanvullen en drie tienen afrekenen en we mochten terug richting pas, de Passo del Cerreto. Daarna voornamelijk bult-af, tot een afslag (SP 446) ons weer naar boven liet kronkelen: SP, dus de weg werd kwalitatief een stuk minder. W genoot van de uitzichten over de Apennijnen, ik van de duizenden bochten. Eén keer was een haarspeldje zo scherp dat Puzzel de motor liet afslaan, maar in de één trokken we onze 3.500 kilo zonder problemen de bult op.

In Carrara en omgeving liggen de marmergroeven waar het wereldberoemde witte marmer vandaan komt. Uit zo’n 300 groeven in de omgeving wordt het marmer gedolven en verwerkt in één van de vele “fabrieken” die we langs de SS1 zagen liggen. W had Tante Miep voorzien van het adres van het marmermuseum in Carrara. Helaas: museum gesloten, bordje aan de deur met de de tekst “We informeren bezoekers dat het CARMI-museum, dat zich in een openbaar park bevindt, gesloten zal blijven totdat de verificatie van de bomen in het Padulapark is voltooid” (vertaling Google Translate). Oorzaak “een ramp van meteorologische oorsprong”, maar daar schiet ik niet zoveel mee op en kon ook niet achterhalen om wat voor ramp het ging. Nu blijkt later dat we het verkeerde museum te pakken hadden, we moesten niet het CARMI-museum maar het CAVA-museum hebben in dezelfde plaats. Groeien we ook wel weer over heen.

Nog even een hachelijk avontuur: had me weer eens verreden en kwamen een lief tunneltje tegen (geen hoogteaanduiding, maar dat verwacht je in Italië ook niet). W uitstappen om te kijken of Puzzel het zonder beschadigingen zou fixen. Tunnel zou nog wel gaan, maar het ding maakte deel uit van een T-splitsing (vrij smal weggetje), waardoor ik de draai niet zou kunnen halen zonder de luifel te gaan missen. Dus achteruit door datzelfde tunneltje, terwijl W liet zien dat ze ook dit jaar niet voor niets geslaagd is voor de cursus Evenementenverkeersregelaar en de file vóór en achter de bus op vakkundige wijze tegenhield. En de chauffeur? Moest eigenlijk een uur of twee in therapie, maar daar was geen tijd voor.

Maar toen waren we dan ook eindelijk in Toscane en kunnen we ons overgeven aan middeleeuwse stadjes, Chiantiwijn of misschien wel een bezoekje aan Elba, waar Napoleon ooit een tijdje heeft moeten doorbrengen. Vandaag werd het dus Pisa en wel Campeggio Torre Pendente. De doorsnee Nederlander zou dat vertalen met Camping de Scheve Toren, maar wij reizen al een paar dagen door Italië en weten het beter: Camping de Hellende Toren. 28 Flappen per nacht met ons ANWB-kaartje, brengt dat ook nog eens wat op. Prima camping met schaduwdoeken boven de plekken. Even uitpuffen en daarna op de fiets (veel te warm om te lopen, ook al is het centrum van Pisa maar een kwartiertje wandelen). De stad zelf is niet zo interessant, je gaat er eigenlijk alleen naar toe voor die scheve toren. Noot: W vond het een interessant oud stadje, met verrassen plekjes en doorkijkjes. De Torre Pendente di Pisa is een vrijstaande klokkentoren die hoort bij de kathedraal Duomo di Pisa op het Piazza del Miracoli. We konden het natuurlijk niet laten om de toren recht te duwen (mochten daarvoor in de rij staan want veel andere toeristen deden hetzelfde fotokunstje). Je moet het een keer gezien hebben: net geen 56 meter hoog en ongeveer 4 meter uit het lood. Kort na het begin van de bouw in 1173 begon de toren al over te hellen. Voor de restauratie van 1990 stond de toren 5,5 graden uit het lood, dus dat drukken van al die toeristen heeft geholpen. De kathedraal is wel een leuk kerkje, men is aan de bouw begonnen in 1064.

Je kunt de toren ook recht zetten en de kathedraal scheef, dat lukte W met de foto hierboven. We ontvluchtten al snel het toeristencircus en zochten de natuur op, die we gevonden hebben in het Parco Regionale Migliarino, San Rossore, Massaciuccoli (een hele mond vol, maar het is dan ook een groot park). Het is een prachtig natuurgebied met historische landhuizen en gebouwen, wandel- en fietspaden door het bos en een strand (dat laatste hebben we niet gezien, te ver). De laatste vier kilometer van onze tocht mochten we met ware doodsverachting over een ontzettend drukke SS1 rijden, och: alles went.

V: 185.742 ; A: 185.851. Rijtemperatuur: 15 – 29 graden, strakblauw; later in Pisa 33 (op de fiets lekker met een wind kracht 3). In de namiddag begonnen de wolken de overhand te krijgen. Het zal ongetwijfeld een “zwoele” nacht worden. Zon op/onder: 06:54/19:33 (gegevens Pisa). Een mooie (maar weer vermoeiende) dag. En morgen? Morgen is er weer een dag. Puzzel mag de remblokken laten afkoelen en wij? Lucca wordt in de wandelgangen gefluisterd. Waarschijnlijk met het OV, maar dat wordt uitgezocht.