nazomeren – 7: niet linksom, maar rechtsom

Ze kunnen wel koken, die Italianen. Gisteren “op restaurant” geweest bij il Ristorio delle Rane & Ranokkio. Goed te pruimen, tip van ex-collega P te A, met dank! Overigens de camperplek van afgelopen nacht komt ook uit zijn koker. Il Ristorio: lekker rood wijntje (tikte nogal aan bij W, maar ze is ook niks gewend), mooie antipasta en de warme hap was ook uitstekend, bekijk de foto’s maar. Schijnt dat ze met lokale producten werken, is iets wat we niet kunnen controleren. Panna cotta (voor W) en een espresso met een Grappa (voor mij) als toetje. Prima! De chef zag er niet uit (zie foto - nee: niet de vrouwelijke variant), maar verstond zijn vak. 

Het is een beetje abracadabra met die wegen in Italië: er zijn zoveel verschillende benamingen voor het asfalt hier. Als je net als wij maar drie woorden Italiaans spreekt is het lastig om het allemaal uit elkaar te houden en al helemaal om te begrijpen hoe hard je op welke wegen mag rijden. Het makkelijkst is de Autostrada (aangeduid met een A. Meestal tolweg overigens. Je mag er 130 kilometer per uur rijden, bij regen is de maximumsnelheid meestal 110 km/h. Net als in Frankrijk dus. Een variant hierop is de Superstrada, een gewone autosnelweg waar geen tol wordt geheven. Hoe hard je mag rijden wordt met borden aangegeven. De SS-wegen (Strada Statale) zijn onze lievelingswegen: tolvrij en met 90 tot 110 km/u kun je er lekker opschieten, al heb je ook SS-en waar je een uur lang maar 50 km/h mag rijden. Dan heb je nog de SR (Strada regionale), SP (Strada Provinciale en SC (Stada Communale). Zodra je op een Strada Bianca rijdt zit je op een landweg of nog erger: een zandpad. Het lijkt allemaal heel gemakkelijk en overzichtelijk tot je een aftakking krijgt, dan zie je aanduidingen achter het wegnummer met dir, bis, var, ter, qtr. Miep van Google Maps (Engelstalig georiënteerd) heeft hier veel moeite mee. Dan vergeet ik nog de “raccordi autostradale”, aftakkingen van autosnelwegen met een RA-nummer. Af en toe is het een groot wonder dat we ergens komen.

maandag 12 september: @ passo del cerreto

Als ik één wens mocht doen wist ik het wel: ik zou hanen leren klokkijken. Weet niet hoe vroeg het was, want het was nog niet licht genoeg om de wijzers te kunnen zien. Nu weet ik wel dat het gewoon haantjesgedrag is van dat beest: een hen selecteert haar haan op basis van kleur en kraai, hebben ze me ooit toegefluisterd tijdens een biologieles en verder heeft dat gekraai iets te maken met afbakenen van het territorium. . Testosteronremmers toedienen zou ook een oplossing zijn: een haantje begint met kraaien wanneer het zo’n 14 weken oud is. De puberteit breekt aan en er worden volop hormonen (testosteron) aangemaakt. Dit stofje laat de haan kraaien. Toen het licht genoeg was en de haan niet meer kraaide, nam de kerktoren het kabaalschoppersstokje over. Precies 7:00 uur klonk een wakker-worden-melodietje (deed me denken aan “die Gedanken sind frei”, maar dan op zijn Italiaans). Kortom: kwart over zeven zaten we aan de koffie (W kreeg haar koffie op bed en verzuchtte: “je beseft pas hoe mooi het is om te reizen wanneer je thuiskomt en je hoofd op je oude kussen kunt leggen” – ik betwijfel of ze het zelf verzonnen heeft). Nog even een paar plaatjes getrokken van de camping, de kippen en de kerktoren en we konden om kwart voor tien anroet.

Tijdens het ontbijt besloten om toch maar niet naar Padua te gaan. Zal je niet meenemen in het besluitvormingsproces, maar wees gerust: alles ging heel harmonieus en er is geen bloed gevloeid. Heeft iets te maken met de route van de NKC volgen, waaraan we ons al meteen niet aan gehouden hebben: tante Miep van Google Maps bepaalde de weg. Een lange rit, waarvan het begin echt niet spectaculair was, landschaptechnisch gezien dan. Gewoon de Povlakte. We zijn nog een keer een behoorlijk brede rivier overgestoken, moet ongetwijfeld die Po zijn geweest. Voor het eerst in ons leven door Reggio Emilia gereden, we kenden de naam alleen van een pedagogische benaderingswijze: dat heb je met twee ex-onderwijsmensen. In de Reggio Emiliavisie wordt het kind gezien als een “rijk” kind met, al vanaf de geboorte, vele mogelijkheden en talenten. Kinderen zijn in wezen al van jongs af aan bezig met leren, ze zijn nieuwsgierig en vol creativiteit, hebben hun eigen passies en zijn van nature uit op contact. Genoeg geschoolmeesterd. Routetechnisch gezien hebben we het over de stad Reggio Emilia (ook: Reggio nell’Emilia) in de regio Emilia-Romagne. Best een grote stad: zo’n 170.000 inwoners. We hebben vooral de buitenwijken gezien. 

Na deze stad werd het pas leuk: hier begon de SS63, ook genoemd Valico del Cerreto, waarbij “valico” bergpas betekent. De weg is vernoemd naar de Passo del Cerreto (1.261 meter), het hoogste punt van de weg.

De SS63 heet de Valico del Cerreto. Valico betekent bergpas, de weg is vernoemd naar de Passo del Cerreto (1.261 meter), het hoogste punt. De weg is rond 1800 aangelegd als verbinding over de Apennijnen, als route tussen de kust bij La Spezia en de Povlakte bij Reggio Emilia. Het was één van de belangrijkste verbindingen in dit gebied. In de jaren 90 van de vorige eeuw en later in 2015 heeft men behoorlijk aan de weg geknutseld: we kwamen in het begin behoorlijk wat tunnels en viaducten tegen, wordt zo’n weg meteen een stuk minder leuk (vind ik, mijn bijrijdster denkt daar anders over). Laat nu boven op de bult, vlak bij de Passo del Cerreto, onze camping liggen. Lekker hoog, dus het wordt vannacht lang niet zo drukkend als de afgelopen nacht. Mooie uitzichten tijdens onze tocht. Camping Rio Bianco is het dus geworden, waar niemand ook maar één woord over de grens spreekt. Werd geholpen bij het inparkeren door een medewerker van de camping, want moest en zou op een bepaalde manier en op een bepaalde plek de bus droppen. Hilarische taferelen heeft het opgeleverd. Snapte er ook geen reet van want naast ons stond een Ito met de neus de andere (verkeerde) kant op. Hij kreeg later de wind van voren van de gardian en moest zijn Ixeo draaien. Zijn vrouw heeft ons niet erg lief aangekeken, alsof wij het hele parkeersysteem bedacht hebben. Mooie camping, maar 4G werkt amper tot niet. Verslag wordt dus een dagje later gestuurd.

Half vier plopten de ankerbiertjes open en verdiend. Begin toch te merken dat ik wat ouder wordt, wat vroeger fluitend met twee vingers in de neus ging is nu geconcentreerd rijden geworden. Merk dat ik moe ben na een dagje chaosverkeer. V: 185.500; A: 185.742. Rijtemperatuur tussen 19 en 28 graden. Eerst strak blauw, later half bewolkt. Op de camping 23 graden. Zon op/onder: 06:55/19:37 (gegevens La Spezia). Een mooie dag, toch wel. En morgen? Morgen is er weer een dag. Richting Pisa (denk ik).