Had nog niet verteld dat we
weer eens in de aanvliegroute naar een vliegveld zitten. Deze keer is het
Malpensa Milaan. Vanmorgen tussen 09.00 en 10.00 uur waren er 11 vertrekkers en
19 aankomsten. We hebben er niet echt last van want Malpensa ligt op zo’n 20
kilometer afstand van onze camping. Milaan kent trouwens drie vliegvelden:
behalve Malpensa (International Airport), na Rome het drukste vliegveld van
Italië, zijn er nog Airport Milaan Linate (dicht bij het centrum) en Milaan Bergamo
Orio al Serio (favoriet bij budgetmaatschappijen). Ooit hebben we een
(onverwachte) tussenlanding gemaakt in Milaan, maar zowel W als ik weten niet
welk vliegveld het was. Het was onze eerste vliegreis, dus dat moet zo’n kleine
50 jaar geleden geweest zijn. Eerste keer de lucht in, dus de zenuwen gierden
dusdanig door onze kelen dat we wel wat anders aan ons hoofd hadden dan de naam
van een luchthaven. We deden een stedentrip Rome en vlogen met Alitalia,
failliet verklaard in oktober 2021. Alitalia kon het zo lang volhouden door forse
financiële injecties van de Italiaanse overheid. Er wordt gezegd dat Alitalia
de Italiaanse belastingbetalers sinds 2008 zo’n € 6,5 miljard heeft gekost
(sinds 2008). Een paar doorstarts en aandelenverkoop aan buitenlandse
luchtvaartmaatschappijen mocht niet helpen. In 2021 was de koek op, werd de
maatschappij gestript en een aantal vluchten werden en worden voortgezet door
een nieuwe luchtvaarmaatschappij met de naam ITA Airways.
En dan blijk je naar Milaan te
willen op het moment dat de Formule 1 van Monza gereden wordt. Voor wie het
niet weet: Monza ligt een paar kilometer ten noordoosten van Milaan, van
centrum naar centrum (pak ‘m beet) zo’n 20 kilometer. Nu is Milaan zonder dat
F1-gedoe al één van de drukstbezochte steden in Italië, vandaag is het op de
wegen rond de stad kermis. De grote vraag was of er nog plaats voor ons zou
zijn in de herberg. Van latere zorg. Nog even een afscheidsfoto gemaakt van het
Lago Maggiore en toen via onze huissuper (ook in Italië kennen de meeste
supermarkten geen zondag meer) naar Ronchetto della Rane, een biologische boer
die zijn erf als camperplaats exploiteert.
Toen we eenmaal op vlakke grond
zaten was het saai rijden. Je moet niet in dit gebied zijn als je nog niet
depressief bent, want dat word je dat vanzelf. Onze relatie hing nog even aan
een zijden draadje toen ik als antwoord op de vraag van W
“Hoeveel inwoners
heeft Milaan eigenlijk?” antwoordde
“Twee keer de helft”. Ja, alsof ik een
vleesgeworden encyclopedie ben. Opgezocht: het is de vraag of je het hebt over het
aantal koppen van de stad Milaan zelf of doelt op de
Città Metropolitana di Milano (Milaan en 134
omliggende gemeenten). In het eerste geval zijn het er 1,4 miljoen, de regio
telt 3,2 miljoen zielen. Huwelijkscrisis bezworen.
Net na de middag draaiden we
het biologische erf van Podere Ronchetto op. Biologisch in de zin van “rommelig”,
“niet opgeruimd”, maar ook "biologische producten te koop". Het leuke was wel dat
je struikelt over de loslopende kippen. W vindt dat gefladder maar niks en
heeft na verloop van tijd een kipvrij plekje voor haar stoel gevonden. Ik heb
met drie fladderaars een ernstig gesprek gehad, in de zin van “hoe zouden
krielkippen in het zuur smaken?” en ze bleven vervolgens uit mijn buurt. 25 €
kost een nachtje staan hier en daarbovenop komt dan nog 2 x 2 € boevenbelasting,
sorry tourist tax.
In ieder geval een uitstekende
plek om op de fiets Milaan te verkennen, al was ik wel helemaal munt toen ik na
3 uur en 25,5 kilometer weer terug was: wat een chaosstad (vooral voor fietsers
dan). Grote delen van de stad hebben een speciaal wegdek, zeg maar grote stenen
met het effect van kinderkopjes: had na een kwartier de neiging om mijn ballen
uit te spugen. Af en toe een fietspad, maar wanneer het echt nodig was hield dat
op en mocht je uitkijken dat je banden niet in de gleuven van de tramrails
terecht kwamen. W had drie highlights op haar verlanglijstje en ik één en
verder was het “wat verder voor de fiets komt”.
De Duomo kathedraal deden we
als eerste aan. Dacht dat alle Italianen in Monza zaten, maar dat was geenszins
het geval: een drukte van jewelste. En opvallend veel politie op de been. Kortom:
het krioelde op de Piazza del Duomo, eigenlijk het centrum van Milaan. En om nou
die kathedraal mooi te noemen? Extravagant is een betere omschrijving, of
bombastisch. Een kerk in het wit versierd met 135 spitsen en 3.400 beelden. We
mochten er niet in: je wordt met blote knieën en/of schouders niet toegelaten
en blote voeten in sandalen is helemaal uit den boze. Niet dat we daar trouwens
behoefte aan hadden: wanneer je de kathedraal wilt bezoeken moet je van tevoren
(vrij prijzige) kaartjes kopen, want de rij voor de ticketoffice was
behoorlijk.
Tegenover de kathedraal ligt
het oudste winkelcentrum van Italië, de Galleria Vittorio Emanuele II,
inderdaad: vernoemd naar de eerste koning van het Koninkrijk Italië. De winkels
interesseerden ons niet zo, wel de passages met glazen daken die elkaar
kruisen. Er liepen mensen met dure tasjes.
Vanaf het winkelcentrum was
het niet ver meer naar de Plazza del Scala met als belangrijkste gebouw het
Teatro alla Scala, liefkozend ook wel La Scala genoemd. La Scala is nog niet zo
heel erg oud, ergens in de achttiende eeuw gebouwd ter vervanging van een theater
dat door brand was verwoest. In de Tweede Wereldoorlog heeft het zwaar geleden
onder bombardementen. Een paar buitenmuren hadden het overleefd en men heeft
het in oude luister kunnen herstellen. Aan het begin van de eenentwintigste
eeuw heeft het nog een grondige renovatie ondergaan, dus nu moet het er weer
een paar jaar tegen kunnen.
Heel toevallig kwamen we langs
het Palazzo di Brera met het Pinacoteca di Brera: W zag een blote man en we
moesten dus wel even stoppen. Schijnt dat je hier een van de grootste
Renaissance kunstcollecties van Italië vindt. Stelde nog even voor om (bloot) naast
het beeld te gaan staan zodat er vergelijkend warenonderzoek kon plaatsvinden,
maar bij nadere inspectie bleken de edele delen (van het standbeeld) afgedekt met een vijgenblad of
zoiets.
Op naar het verticale bos in
de wijk Porta Nuova. In deze wijk schieten de hypermoderne wolkenkrabbers uit
de grond, vooral banken kunnen er wat van. Het meest bijzondere in deze wijk
zijn de twee woontorens van Il Bosco Verticale. Een bezoek hieraan stond op
mijn verlanglijstje. Bewoners van deze flats wonen in een bos, midden in Milaan.
De twee flats zijn beplant met bomen en struiken (480 hoge en middelhoge bomen,
300 kleine bomen, 5.000 struiken en 11.000 vaste planten en bodembedekkers) met
de bedoeling de leefomgeving van de mens prettiger te maken. Inmiddels heeft de
natuur in de flat een eigen biosfeer gekregen: vogels en insecten hebben zich
ook in de bomen en planten gevestigd.
En toen hadden we het wel
gehad met Milaan, Google Maps ingesteld op de camperplaats en alles wat we
intussen nog tegenkwamen (een kasteel, een park, een arena) was interessant,
maar we hoefden er niet het fijne van te weten. Gewoon beentjes omhoog en
wachten tot het tijd is om “op restaurant” te gaan, zoals de Belgen dat zeggen.
V: 185.417; A: 185.500. Rijtemperatuur 21 – 25 graden, later in Milaan 28
graden en volop zon. Zon op/onder: 06:56/19:42. Een mooie dag. En morgen?
Morgen is er weer een dag. Er zijn geruchten dat we naar Padua gaan (verzoekje
van mij).
