nazomeren – 11: home is where you park it

“Of er regelmatig wat stuk gaat aan de camper?”, was de vraag van F te P naar aanleiding van mijn verhaal over de gevonden houtschroef. Neem van mij aan F te P dat campers gemaakt zijn van waaibomenhout (letterlijk), pisbakkenstaal en heel dun plastic (al zit er aan de onze weinig plastic omdat het een buscamper is). En ja: er gaat van alles stuk. Zal wel eens een keer een lijstje maken van alle reparaties aan het camper- en aan het autogedeelte. We hebben het regelmatig over “weer een duizend-euro-dag”. Maar een nieuwe (of nieuwere) kopen vind ik geen optie: ik zit inmiddels boven de magische 70-jaar-grens. Denk dat ons campertje langer meegaat dan zijn stuurman. Niet dat ik van plan ben om snel dood te gaan, maar eens word je te oud om te reizen of wordt mijn rijbewijs ingenomen (slechte ogen of zo). Gewoon realistisch blijven. Of word ik toch minimaal 100?  

vrijdag 16 september: @ passignano sul trasimeno

Het is wat met dat nomadenvolk! Waren we serieus van plan om een paar dagen om op camping Sasso Corbo in de buurt van Semproniano te blijven, dit blog is 120 kilometer verder geschreven aan het Trasimeense Meer (het Lago Trasimeno in goed Italiaans). Nee, we zijn niet weggestuurd: we zijn zelf weggegaan om de eenvoudige reden dat het vrij onbestendig weer is, al zag het er vanmorgen niet zo naar uit als je naar bijgaande foto kijkt. Opgesloten zitten tussen de bergen met wisselvallig weer vindt W maar niks, temeer daar ze spannende verhalen gehoord heeft over luifels die de lucht in gevlogen zijn en tenten die een andere vorm hebben aangenomen in de nacht vóór onze aankomst. Kregen ook een aantal vragen, onder meer van R te W (geen lezer van dit blog) of we zelf nog wat van het noodweer hebben meegemaakt dat in de regio Ancona gewoed heeft: 400 mm regen in drie uur, kolkend water door de straten, dobberende auto's en zes doden tot nu toe. Nee helemaal niks van meegekregen op een klein buitje na. Gisteravond nog een heel gezellig etentje gehad met 34 andere gasten van de camping: een romige courgettesoep met veel knoflook, pappardelle met kip in pesto en knoflook, Italiaanse koekjes met een dessertwijntje (de meest goddelijke koekjes die ik ooit heb gehad, gedipt in vin santo – als ik het goed begrepen heb: heilige wijn), alles gemaakt met regionale producten. En om goed te kunnen slapen een glaasje grappa of limocello als afsluiter. Bij het afrekenen vanmorgen (€ 31,50 voor de camping), stonden er naast het eten (2 x € 17,50) vijf wijntjes (à € 1,75 – flinke bellen) op de rekening. Een warme douche in de buitenlucht vanmorgen maakte ons verblijf in Semproniano compleet.

En weer wist Miep van Google Maps ons te trakteren op kleine, zeer slecht geasfalteerde wegen. Op het eind van de rit zei ik tegen W dat dit de laatste bergetappe zou worden. Misschien denk ik er over een paar dagen anders over, inderdaad: over een paar dagen! Ik schat de kans op 99 % dat we hier een paar nachten blijven. Overigens zitten we niet meer in Toscane, met net over de grens: regio Umbrië in Passignano sul Trasimeno, aan een meer dat op 258 meter boven de zeespiegel ligt. Het meer wordt gevoed door regen en kleine stroompjes. In de folder die we van de receptioniste (een Nederlandse) kregen staat dat het een endoreïsch meer is, een meer dat geen afvoer naar zee heeft. Weer wat geleerd. Het Lagio Trasimeno is na het Gardameer, Lago Maggiore en Comomeer het grootste meer van Italië. We staan op campeggio Kursaal, op de website van CampingCard (ACSI) omschreven als: “Kleinere camping aan het meer in een exotisch aandoende tuin van een stijlvol villahotel met een uitstekend restaurant. Uit het feit dat de campinggasten van dezelfde buitenfaciliteiten gebruik mogen maken als de hotelgasten, blijkt de hartelijkheid van de leiding.” Met boeventax € 25,00 per nacht en dat is voor Italiaanse begrippen beslist niet duur. Belangrijk voor W: een schitterend zwembad. Best nodig: alleen al van het kijken naar het water van het meer voel je je zo smerig worden dat je minimaal een kwartier wilt douchen.  

We hadden Puzzel nog maar net geparkeerd of we konden al schuilen onder de luifel. Donderklapje erbij en een uur in ledigheid doorbrengen tot de zon weer begon te schijnen. Even te voet Passignano sul Trasimeno verkennen, eerst langs het meer door de haven (oud vissersplaatsje), later door het middeleeuwse dorp dat zijn ontstaan aan de Etrusken (hallo, daar zijn ze weer!) te danken heeft. Leuke steegjes, mooie doorkijkjes, karakteristieke pleinen, maar ook weer veel toeristenmeuk. Het schijnt dat Duitsers en Nederlanders de grootste toeristengroep vormen. Kan me niet voorstellen dat Nederlanders veel van die prullaria kopen.

Kon W nog net duidelijk maken dat ik met 27 graden echt niet naar de Rocca dit Passignano – een oud kasteel, nu ruïne – ging klimmen, om een paar oude gestapelde stenen te bekijken, maar dat ik het goed zou maken door een leuke foto op internet op te zoeken, zodat ze zich een idee kon vormen van de puinhoop. Ook al gaat de oorsprong van het fort terug tot de Lombardische periode (vijfde/zesde eeuw), maar dat de vierkante muren gebouwd zijn tussen 820 en 850, deze jongen gaat niet de bult op voor een paar oude stenen. Het zweet liep ons nu al in straaltjes langs het lijf, terwijl we net iets meer dan vier kilometer gewandeld hebben. Nou ja gewandeld. Woorden van W: “als ik met jou ga fietsen ontaardt het in een mountainbikeroute, als ik met je ga wandelen wordt het altijd een hike”. Dat laatste klopt een beetje: dacht dat er een kortere route langs het meer zou lopen. Dat deed het ook, maar het was een behoorlijke klautertocht over grote stenen die de oever moeten beschermen.

V: 185.090; A: 185.210. Rijtemperatuur: tussen de 23 en 30 graden, alles tussen onbewolkt en zwaarbewolkt. Later op de camping: plensbui met onweer; om 17:00 uur nog 27 graden. Zon op/onder: 06:51/19:20 (gegevens Passignano sul Trasimeno). Een mooie dag, maar we hebben het gehad met de slechte bergweggetjes. En morgen? Morgen is er weer een dag. We blijven zitten waar we zitten! (Denk ik).