nazomeren – 10: boven op een berg kan het waaien

We zwerven nu al een paar dagen door Toscane, de op vier na grootste regio van Italië met 6,1 procent van de Italiaanse bevolking. We zitten nu in het zuiden (regio Grosseto, onderste gedeelte van het gele stuk op de kaart hiernaast. Voor de kust ligt Elba). Toscane is al heel land bemensd. Rond 1500 voor Christus werd Toscane voor het eerst op grote schaal bewoond en ontstonden de eerste permanente nederzetting van de Villanova-beschaving (genoemd naar de vindplaats Villanova bij Bologna). De bevolking leefde toen van akkerbouw en veeteelt en gebruikte bronzen werktuigen en wapens. Wie zich een beetje in de geschiedenis verdiept kan niet om de Etrusken heen: een bevolkingsroep met een eigen taal die vanaf de negende eeuw v.Chr. het gebied tussen de rivieren Arno en Tiber beheerste. Het was het meest ontwikkelde volk van de oudheid. Volterra, waar we gisteren geweest zijn, heeft zijn bestaan aan de Etrusken te danken (zie afbeelding onder deze alinea). Maar ook dit volk had niet het eeuwige leven: ze werd onder de voet gelopen door de Romeinen (de alliantie van Etruskische steden werd in 280 v.Chr. definitief verslagen). Steden als Lucca, Pisa, Siena en Florence werden door de Romeinen gesticht of verder versterkt. Toen het (West-) Romeinse Rijk aan haar einde kwam, werd het donker in de streek om in de veertiende eeuw weer wakker te worden toen in Toscane de Renaissance begon. Aan alle mooie dingen komt een einde: Toscane raakte economisch in verval nadat het Huis van de Medici in 1738 uitstierf (in Toscane aan de macht sinds 1434). Het gebied ging over naar een andere tak van de familie, maar die vond het alleen interessant om belastingen te kunnen heffen. Wanbeheer, hongersnood en armoede zorgden ervoor dat het eens zo machtige Toscane eind achttiende eeuw was verworden tot een grotendeels agrarisch gebied. Later speelde het een belangrijke rol bij de totstandkoming van het Koninkrijk Italië (1861) met die bekende naam Victor Emanuel II. Florence is zelfs vijf jaar lang de hoofdstad van het verenigde Italië geweest.

Tegenwoordig is Tosca vooral een populaire toeristische bestemming. Je hebt er veel oude steden, maar ook ruim honderd natuurreservaten. En dan tot slot: de streek staat bekend om zijn prettige wijnen.

donderdag 15 september: @ semproniano (op de hoogte van grosseto)

Een klamme nacht, de buitentemperatuur is niet onder de 20 graden gekomen en in ons bussie is het dan nog een paar graden warmer: 24 bij het wakker worden wel te verstaan. Een regenfront dat vannacht passeerde bracht niet echt verkoeling. We trekken ons een paar dagen terug “in de bergen” in het zuiden van Toscane, waar een Nederlands stel tien jaar geleden een berg heeft gekocht en er een camping is begonnen. De reviews zijn allemaal geweldig positief en we gaan een paar dagen ervaren of benamingen als “een paradijs” ook inderdaad kloppen en mocht het niet bevallen kunnen we zo vertrekken. W kon bij het afrekenen op de camping in San Gimignano toch nog een discount bedingen, maar € 31,50 voor een kale parkeerplaats met faciliteiten op 20 minuten lopen is nog steeds van de pot gerukt.

We gaan richting Monte Amiata, een uitgedoofde vulkaan. Arcidosso ligt aan de zuidkant van de bult die 180.000 jaar geleden voor het laatst actief is geweest. Mooi plaatsje met weer veel oudheid tegen een heuvel geplakt. Net na Arcidosso begon het te stinken en te dampen: zwavel. Het zag er naar uit dat we langs een geothermische elektriciteitscentrale reden. En de wegen werden weer bar: vond bij aankomt op de camping een verdwaalde houtschroef maar kon niet achterhalen of en waar deze losgerammeld was. Wanneer er een deze dagen een kastje naar beneden valt kunnen we de plek van de schroef ongetwijfeld aanwijzen.

Hadden we in het voorjaar zo’n geweldige weg in Spanje naar camping El Zorro, deze weg deed er niet voor onder: Sasso Corbo ligt echt aan het eind van de wereld. De camping bestaat uit grasvelden, rotspartijen en bossen met af en toe een stukje waar een tent, caravan of camper kan staan. Ongetwijfeld een fantastische plek bij mooi weer, maar dat hadden we niet. En dan sta je daar op een bult en je kunt geen kant op. Wandelen over het 23 hectare grote terrein is een van de activiteiten. En mee-eten met de pot vanavond. Gastvrijheid, prachtige natuur, een mooie zonsondergang (even wat minder mooi, want geen zon), rust en een heel mooi zwembad.

V: 185.951; A: 186.090. Rijtemperatuur tussen 23 en 28 graden, later dalend naar 22. Zon op/onder: 06:53/19:24 (gegevens Semproniano). Stevige wind boven op de berg, ons busje staat in de luwte. Een spannende dag met aan het eind verschrikkelijke wegen. En morgen? Morgen is er weer een dag. Denk dat we hier blijven.