nazomeren – 20: fietsen door twee limburgen

Vraagt een onverlaat mij gisteren of ik al plannen heb voor mijn verjaardag, kunnen ze er vast rekening mee houden. Mensch, dat is pas in januari. Weet wel dat de kerstshow van de Intratuin in Duiven een dezer dagen de poorten opent, maar dat wil nog niet zeggen dat ik al weet wat ik in januari ga doen. Ben midden in de winter jarig, dus niks een leuke picknick in het bos met kinderen en kleinkinderen. Moet toch wat aan te doen zijn, zou je denken maar nee: je kunt tegenwoordig wel je naam en geslacht aanpassen op het gemeentehuis, maar je geboortedatum een paar maand opschuiven naar een gunstiger moment van het jaar schijnt onmogelijk te zijn. Moet toch een peulenschil zijn? Of is het net als met aanpassingen bij de Belastingdienst: het systeem kan het niet aan.

zondag 25 september: @ ittervoort

Een fietstocht uitzetten over ongebaande paden in een gebied dat je al jaren verkend hebt is met Komoot niet moeilijk. Je klikt een paar highlights aan en het programma knoopt de losse onderdelen wel aan elkaar, beetje schuiven met waypoints voor de finishing touch en klaar is B. Neem nu bijvoorbeeld Wessem: al tientalen keren geweest, maar nooit geweten dat er een kunstwerk staat dat Driek Joris, de laatste koeherder van Wessem moet voorstellen. Misschien omdat de knooppuntenroutes niet langs het beeld komen? Het werk is gemaakt door beeldhouwer Dolf Wong en is een ode aan de koekudde van Wessem. Wessem was namelijk befaamd om zijn stoet koeien die 's morgens de stallen verliet en zelf de weg zocht naar de koebrug, die de karavaan hier bij de kerk over de beek voerde. Dan ging het verder naar de grote, uitgestrekte weilanden. In de namiddag blies de door de gemeente aangestelde herder weer op zijn hoorn, de kudde verzamelde zich en ging terug naar de stallen, weer zonder enige begeleiding. Het informatiebord laat de volgende tekst zien: "WESSEM verliest – 1 Jan. 1991 – haar zelfstandigheid maar behoudt haar eenheid."

 

De volgende highlight die ik had uitgezocht was “kruis onder eik”. Nu zijn er nogal wat wegkruisen in Limburg. Aanvankelijk vooral opgericht als devotiekruis ter vervanging van heidense altaren en Romeinse grenspalen. Naar verluidt werden ze daar neergezet als bezwering tegen geesten en onheil, later vooral naar aanleiding van dodelijke ongevallen. Op internet kun je een leuk boekje downloaden “Rustpunten van devotie” door drs. E.W.J. Ficken met daarin een interessante verhandeling over verschillende soorten kruisen (wist niet dat er een onderscheid werd gemaakt in geloofskruisen, memoriekruisen, kerkhofkruisen en rechtskruisen). Op de pagina’s 62 en 63 geeft hij een uitvoerige beschrijving van dit kruis, een klein deel daarvan wil ik je niet onthouden: “Dit fraaie natuurstenen wegkruis, werd opgericht en ingezegend op 21 mei 1951, door pastoor von Schwartzenberg (parochie H. Hart van Jezus, Brachterbeek), bij gelegenheid van het Zilveren huwelijksfeest van het echtpaar Antonius Hubertus Rulkens en Catharina Rosalie Schins (weduwe van wijlen Franciscus Hendrikus Rulkens), de eigenaars van de boerenhofstede “de Mispadenhof”. Hiermee ging een langgekoesterde wens van de zilveren bruid, de “Madame vanne Heüf”, in vervulling. Het kan dus beschouwd worden als zogenaamd “Memoriekruis”; hoewel het gezien zijn locatie ook als “Grenskruis” getypeerd mag worden.” Wat mij het meest intrigeert is de boom die boven het kruis zijn takken uitspreidt: is dit nu een linde of een eik? Heb er niet goed naar gekeken toen we een foto trokken.

Na een tijdje volgden we eerst het Julianakanaal (onder langs de dijk, dus niks te zien, alleen twee keer een sluis) en vervolgens de Grensmaas. De Grensmaas is het 48 km lange onbevaarbare deel van de Maas tussen Maastricht en Stevensweert. Het is de enige grindrivier die Nederland rijk is. In dit gedeelte van Nederland had men regelmatig last van natte voeten door de frequente overstromingen van de Maas (de laatste keren in 1993 en 1995). Onder de verzamelnaam “Maaswerken” wordt er gewerkt aan bescherming tegen hoogwater door de stroomgeul te verbreden en uiterwaarden te verlagen. Dit gebeurt door middel van grind- en zandwinning. Daarbij ontstaat in totaal ruim 1.000 ha aan nieuwe natuur. We zagen de werkzaamheden in Illikhoven, echt mooi is het nog niet te noemen dat graafwerk, maar ooit komt het af. (foto "geleend")

Absoluut geen droge voeten hadden Willem van Oranje en zijn troepen in de nacht van 5 op 6 oktober 1568 toen zij bij Obbicht de Maas op een doorwaadbare plaats overstaken. Ze kwamen uit Duitsland en wilden in Brussel de strijd aanbinden met de Spaanse troepen van Alva. Willem van Oranje had nog niet voldoende monumenten dus dacht men in Obbicht: we maken er eentje en laten Willem-Alexander die onthullen. Dat is gebeurd in 1999. Heb veel lelijke kunstwerken gezien, deze hoort in de top-tien, ondanks de paraaf die onze Willem geplaatst heeft. Wist niet wat het moest voorstellen, maar vond later in een foldertje de volgende beschrijving “de bodemplaat heeft de vorm van een opengeslagen boek. Uit het boek rijzen een poort en een vleugel omhoog. Op de vleugel staan wilde ganzen. De poort verwijst naar de overtocht van toen en de vrijheid en grenzeloosheid van nu en de toekomst.” Had het er niet uitgehaald.

Bij Obbicht was ook ons “keerpunt”, maar we mochten nog een flink stuk België doorfietsen. Om in het Belgische land te komen moesten we de Maas over. Laat er nu een leuk veerpontje liggen bij Grevenbicht. Biedt plaats aan zo’n twaalf fietsers/voetgangers. We betaalden € 1,20 per persoon en hielden zo onze voeten droog. Toepasselijke naam: ’t Veerke, kwam ook de schrijfwijze ’t Vearke tegen. Wil je ook met dit bootje dan moet je vlot zijn: het winterseizoen is nakende en dan moet je zwemmend naar de overkant.

 

We kunnen niet door België fietsen zonder een of ander opvallend bord tegen te komen. En ja: het is een officieel bord met nummer F99c. Omschrijving: dit verkeersbord geeft aan dat deze weg voorbehouden is voor het verkeer van landbouwvoertuigen, voetgangers, fietsers, ruiters en bestuurders van speed pedelecs.

Via het jaagpad langs de Zuid-Willemsvaart, de aspergestad Kinrooi en Kessenich peddelden we Nederland weer in om tot de ontdekking te komen dat de plaatselijke Chinees ongetwijfeld een tafel met twee stoelen voor ons vrij heeft vanavond. Kunnen we onze tocht door een groot aantal landen gepast internationaal afsluiten. Bijna 70 kilometer stond er op de teller toen we het campererf weer opdraaiden (puffend want eigenlijk moesten we beiden ongeveer 500 meter voor het einde nog van accu wisselen, maar dat was ons te min). Mooie tocht, mooi weer (al was het niet warmer dan 16 graden of zo), dus mooie dag. En morgen? Morgen is er weer een dag, dan leggen we de laatste kilometers af naar de Kótteldiek.