nazomeren – 17: la douce France

Als afsluiting van ons kleine rondje Italië gisteren Italiaans uit eten geweest bij dezelfde toko als waar we eerder zijn geweest:  il Ristorio delle Rane & Ranokkio. Nee, nix pizza. Gewoon echt Italiaans, waarbij ik eerlijk moet bekennen dat we niet verder gekomen zijn dan drie van de vijf gangen die in Italië normaal zijn: antipasti, primi piatti, secondi piatti (eventueel met contorni), de dolci en tenslotte een afzakkertje. Als antipasti namen we een tagliere mistici, een plank (tagliere) met een mix van worst en kaas, dun gesneden of in kleine stukjes. De primi piatti bestaat altijd uit pasta (soms ook risotto – afhankelijk van de plek in Italië). De Italianen kennen ontzettend veel soorten pasti. W koos voor de “Orechiette alla Contadina”, een oortjespasta van semola di grano duro (meel van durumtarwe) en in de variant “alla Contadina”, dus opgeleukt met spek, fetakaas, tomaten, courgette en aubergine. Lekker hapje met veel smaak. 

Ik kreeg een bord trofie (spreek uit als tro-fie-je) met groene pesto. Het zag er uit als een bord wormen in het gras, maar dan wormen van tarwebloem. Volgens experts is het een typisch Ligurisch gerecht. Goed binnen te houden, maar vond de pasta van W een stuk smaakvoller. Toen de eerste borden leeg waren kwam de secondi piatti door. We hadden een Engelse menulijst dus voor W werd het “chicken with curry and couscous” en voor mij “grilled beef”. Bijgerechten worden niet standaard geserveerd, die moet je apart bestellen en staan op het menu onder het kopje “contorni”. De vorige keer hadden we een groene salade, maar zelfs toen hebben we de helft moeten laten staan want buikjes-te-klein. De dolci (toetjes) hebben we overgeslagen evenals de koffie met een likeurtje. Leuk avondje met hele gezellige bordjes (ook wanneer ze leeg waren).

Ben benieuwd of we binnenkort nog vakantiepost krijgen. In Italië kennen ze het begrip “Zona a traffico limitato” (kortweg ZTL). Nu komt mijn Italiaans niet veel verder als “Ciao” en “Il conto per favore”, maar kan op mijn klompen aanvoelen dat het hier gaat om een zone met beperkt verkeer. Alleen die onderborden, daar word ik helemaal gek van. Weet zeker dat ik drie keer in zo’n verboden gebied geweest ben: twee keer de toegangsweg naar de agriturismo in Milaan en één keer op weg naar de Lidl in Siena. Misschien moet ik me er niet druk om maken, want ik neem aan dat die boer van de podere de nummerborden aan de overheid doorgeeft (of hij vangt 10 % van de bekeuringen, want boeven zijn het daar in Italië) en in Siena kan ik me niet voorstellen dat je per helikopter je boodschappen moet doen. Het zijn de onderborden die verwarring scheppen, ze zijn namelijk niet overal gelijk. Kan me er wel in vinden dat er een systeem is ingesteld om de historische gebouwen en het milieu in de binnenstad te beschermen tegen schadelijke uitlaatgassen en daarnaast de veiligheid van voetgangers en fietsers te verbeteren door gemotoriseerde voertuigen zoveel mogelijk te weren, maar maak er dan één uniform systeem van. Heb voor de lol een paar borden verzameld. Je hebt gewoon de tijd niet om te ontwaren of het verbod nu wel of niet voor jou geldt. Even voor de duidelijkheid: heb de afgebeelde borden niet zelf op de gevoelige plaat gezet en weet ook echt niet waar ze staan. 

donderdag 22 september: @ molsheim

Goed acht uur reden we weg van de agriturismo met de kerkklok en de hanen. Hanen geen last van gehad deze keer en toen de kerkklok zijn best deed waren we al wakker. Alleen koffie, ontbijt was voor bij de eerste stop. Een erg druk Milaan, duurde een tijdje voor we de rondweg verlaten hadden en op de autosnelweg waren. Aan de andere kant van de vangrail kilometerslange file, bij ons viel het nog mee. W verzuchtte: "Je hebt twee soorten files in Italië: die waarvoor je betaalt en de gratis soort". Later een stuk betaalde autosnelweg, dat wel: anders schiet het helemaal niet op. De Gotthardtunnel leverde geen noemenswaardige problemen op (Google Maps gaf + 7 minuten aan, maar volgens mij waren het er minder). Is het normaal zo dat het aan de zuidzijde van de Alpen beter weer is dan aan de noordkant, deze keer was het andersom. Voor de tunnel bewolkt en bij het verlaten strakblauw. Niet warm trouwens, in Italië en Zwitserland schommelde de temperatuur rond de 15 graden. Even raakten we de 32 aan, maar dat was midden in de tunnel van 17 kilometer. Pas bij Bazel begon het kwik op te lopen.

Geen bijzonderheden tijdens de reis vandaag. Zes en een half uur rijden vind ik tegenwoordig geen kattenpis. (In de oorspronkelijke versie stond “poezenurine” maar W vond dat geen mens dat woord zou snappen. Ze onderschat mijn volgelingen!) Een snelle berekening leert dat we ruim 10 % van de route ondergronds hebben doorgebracht. Puzzel vond het fijn om tijdens pauzes tussen de grote jongens te staan.

Vanaf Bazel via de Franse A35 (tolvrij) naar Molsheim (zoek het een paar kilometer ten westen van Strasbourg). We zijn hier neergestreken op een camping municipal. Heel wat andere prijzen dan in Italië. Voor het bedrag dat we gisteren op de agriturismo betaalden kunnen we hier twee volle nachten staan met heel wat betere voorzieningen, 14 € per nacht dus (all-in). Akkoord: ze hebben hier geen hanen en de kerktoren staat op 1,5 kilometer afstand. So what! W nog even naar het dorp gelopen, had ik geen zin meer in.

V: 186.742; A: 187.214. Rijtemperatuur 13 – 20 graden. Boven de Alpen strakblauw. Zon op/onder: 07:15/19:28 (gegevens Molsheim). Het belooft een koude avond en nacht te worden, maar gelukkig hebben we nog een volle bus gas. Een vermoeiende dag, maar goed opgeschoten. En morgen? Morgen is er weer een dag. We blijven een dag staan en gaan fietsen (tenminste als het Chinese wonder op twee wielen wil meewerken).