dinsdag 20 september: @ florence
Vandaag de Chiantigiana (voluit:
Strada del Vino e dell’Olio
Chianti Classico of gewoon de SR 222) gevolgd, de weg die Siena met
Florence verbindt. Volgens de boekjes is het een van de mooiste autoroutes in
Italië: hectare na hectare wijngaarden die de wereldberoemde Chianti
produceren. Oorspronkelijk rode wijn, maar dan oorspronkelijk naast rode
druiven een paar handenvol van het witte soort. Volgens broer/zwager R te K die
alles van Italië weet heeft Chianti een helder rode kleur, smaakt het fris-fruitig
en ruikt de wijn naar viooltjes. Snel opslobberen dat sap, want de meeste
Chiantiwijnen kun je niet zo lang bewaren. Jong drinken, ik ben voor. De echte
topwijnen (met een donker oranjerode kleur) zijn langer houdbaar maar aan de
prijzige kant. In een groot deel van Toscane wordt Chianti gemaakt, maar
wanneer we het hebben over Chianti Classico dan komt de wijn uit het
oorspronkelijke gebied: driehoek Florence – Siena – Arezzo.
Deze wijnen zijn te herkennen aan de Gallo Nero,
de zwarte haan op het logo.
De Chianti Classico wijnen dienen uit
minstens 80 procent sangiovesedruiven te bestaan. Dit werd vroeger
verder aangevuld met witte druivenrassen, maar sinds het einde van de
20ste-eeuw zijn de eisen aangepast en om benoemd te kunnen worden tot Chianti
Classico DOCG dienen de wijnen volledig uit sangiovesedruiven te bestaan. Hierdoor
zijn veel wijnhuizen ook witte wijnen gaan maken om zo alsnog de witte
druivensoorten kwijt te kunnen. Mooie route, wel ruim twee uur gedaan over een
afstand van 85 kilometer en inderdaad een uitstapje gemaakt buiten de SR 222
om. Olijfbomen, wijngaarden, cipressen en blauwe luchten: Toscaanser kun je het
niet krijgen.
Net na de noen gearriveerd op camping Il Poghetto in Troghi, een eind
van Firenze (je mag ook Florence zeggen) af. Mooie camping, fijn zwembad voor W (nog open ook) en een uitstekende busverbinding naar de hoofdstad van Toscane. Mondkapjes
verplicht, maar die hebben we sinds gisteren. Klein uurtje bussen naar de stad
en het grote voordeel van Firenze: zo goed als plat! Het ligt aan de rivier de
Arno en dat is tevens de bottleneck: de stad is zijn geschiedenis diverse malen
getroffen door extreme overstromingen van die rivier. De laatste grote
overstroming vond plaats op vrijdagochtend 4 november 1966. Delen van de stad
werden bedolven onder een soms wel metershoge stroom water en modder.
Vijfendertig mensen verloren daarbij het leven en duizenden boeken en
kunstwerken werden onherstelbaar beschadigd.
Vlak dus, voor mij een meevaller:
10.000 stappen door een warme stad zet ik graag zonder noemenswaardig te
moeten klimmen. Heel wat anders dan Siena gisteren, maar daar deed de motor van
de fiets het zware werk. Firenze is de hoofdstad van Toscane en tussen de chaos
en de drukte vonden we er heel mooie plekjes. Florence is de meest uitgesproken
renaissancestad van. Nergens anders in Italië bevinden zich zoveel gebouwen en
kunstwerken. Beroemde mannen als Botticelli, da Vinci en Michelangelo brachten
een deel van hun leven door in de stad en overal kom je hun werken tegen. En
als je denkt: dit is van één van die drie heb je het mis. Ik bedoel dan de Fontana
del Nuttuno op het Piazza della Signoria voor het Pallazzo Vecchio. Neptunus
met een groot aantal duiveltjes in marmer en brons en ruim 5,6 meter hoog. Laatste
kwart zestiende eeuw en van de hand van Bartolomeo Ammanati. Ook hij was dol op kleine piemeltjes.
Hoogtepunt was wel de Duomo waar W maar foto’s van bleef
maken. Aan het eind van de dertiende eeuw startte men met de bouw van de
kathedraal. Het oorspronkelijk ontwerp was van Arnolfo di Cambio, maar er zijn
meerdere architecten bij betrokken geweest. Pas in de vijftiende eeuw werd de
Santa Maria del Fiore voltooid, maar ook in latere jaren heeft men gezellig aan
het kerkje (één van de grootste van Europa) geknutseld, zo is de voorgevel
zoals we die nu kennen pas in de zestiende eeuw toegevoegd. Had men een paar
brokken marmer over soms? Overigens: de klokkentoren staat in het echt niet scheef.
