Kan me best voorstellen dat mijn jongste zus verknocht is
aan Zweden en overweegt om er een huisje te kopen: rust en ruimte in overvloed.
Zou het zelf nooit doen, maar dat is een heel ander verhaal. Hoe meer je naar
het noorden gaat, hoe langer het ’s winters donker is. Moet er niet aan denken
dat ’s middags om twee uur het licht al uit gaat. Zou ik ernstig depressief van
worden, geloof ik. Staat tegenover dat je in de zomer hele lange dagen maakt.
Vind alleen de Zweden zelf een beetje stug: zet twee Nederlanders met hun
afwasbak in de “kök” en binnen drie minuten weet je hoe de kleinkinderen heten
en waar je het beste je fruit kunt halen. Zweden niet: ze knopen niet snel een
praatje uit zichzelf aan, niet met hun landgenoten, laat staan met een
buitenlander. Misschien generaliseer ik, maar het is mijn ervaring. Zweden zijn
ook dol op regeltjes en vooral: ze houden zich eraan. Neem nu een
voetgangerslicht. Als er geen verkeer aankomt steekt een Nederlander over,
immers Nederlanders vinden dat regels zinloos zijn als er geen reden is om ze
op te volgen. Een Zweed blijft wachten tot het licht op groen springt, ook al
staat de dichtstbijzijnde auto nog op de veerpont van de Stena Line. Hij of zij
zal je niet aanspreken op je verkeerde gedrag, dat hoort weer bij leven en
laten leven. Op zich wel fijn: heb je voorrang, dan krijg je voorrang en
daarbij komt: de gemiddelde Zweed heeft geen haast in het verkeer.
zaterdag
16 juli: @ båstad
Geen
last gehad van het verkeer over de weg naast de camping. Rustig wakker worden,
ontbijten en vertrekken. Kroksjöns Fiskecamp in Tranemo mag zich niet verheugen
op nog een verblijfsdag van ons. Ligt niet aan het skithus van de camping, deze
werd vanmorgen grondig gepoetst zodat ik er met een gerust hart een tijdje kon
verwijlen. De fietsroute “de andere kant op” werd afgekeurd wegens “te saai”. Dus anrout.
En weer een mooie weg. We hadden bewust
niet de snelste weg gekozen, een mens wil ook wat zien. Vandaag was Landsväg 154
het juweeltje van de dag. Je mag dat vertalen met “provincieweg”. Hij loopt van
Sexdrega (aansluiting op de Riksväg 27) tot aan Falkenberg. We hebben de hele
99 kilometer onder de wielen gehad. De stad Ullared die we doorkruisten werd al
tientallen kilometers van tevoren aangekondigd. Geen wonder: veel campings (of
camperplaatsen), veel winkels en erg druk. In Falkenberg namen we de kustweg,
schoot geen meter op maar wel fantastische uitzichten. De
lange-afstandsfietsroute Kattegatleden maakt voor een deel gebruik van deze kustweg.
De laatste 22 kilometers vanaf Halmstad (weer zo’n grote stad waar we dwars
doorheen mochten) maakten we gebruik van de E6/E20; schiet lekker op maar zo
uitwisselbaar. Nog even terugkomen op mijn maïsverhaal van gisteren: vertelde
dat ik dat gewas nog niet gezien had in Zweden. Had ik niet moeten doen:
vandaag regelmatig tegengekomen. Andere grond of heb ik tot vandaag mijn ogen
niet goed open gehad?
Goed één uur parkeerden we Puzzel op
Camping Båstad, voor Zweedse begrippen erg groot. Code Campercontact 28.157. Er
moest weer eens gewassen worden. Alles pico bello voor elkaar hier. Het enige
nadeel was dat ze een supergrote Morelo naast ons, geplaatst hadden. Volgens W passen we
er vier keer in, volgens mij wel vaker.
Een verkennend rondje fietsen, via de
Kattegatleden een eind naar het noorden, via binnenwegen terug. Laat nu in de
binnenlanden een voormalige spoorlijn tien kilometer lang onze route bepalen:
10 kilometer vrijwel rechtuit met links een bloeiende berm en rechts… och, je
kent het verhaal al. Een kleine 35 kilometer na het vertrek waren we weer
thuis.
De vraag is of dit blog vandaag of pas
later in de week gepubliceerd gaat worden. De wifi van de camping is niet om
over naar huis te schrijven en mijn 4G-verbinding via de telefoon is belabberd.
De snelheid waarmee een olifantendrol door een tuinslang geperst wordt is
duizendmaal groter. Nog even een bordje. Hiermee wordt een toeristische route in Zweden aangeduid; geen Margrietenroute dus, dat bewaren we voor Denemarken.
-min.jpg)
