zomerreis 2022 – 18: tranemo

Een paar dagen geleden heb ik wat geschreven over “de nationale bloem van Zweden”, de lupine. Kreeg van S te W een verhaal toegestuurd over deze plant als vleesvervanger. Heb er nog nooit van gehoord, maar kan me er wel wat bij voorstellen. Het gaat hierbij niet om de paarse lupine, de tuinplant, die schijnt giftig te zijn, maar om de wilde witte en blauwe variant. Als de bloemen uitgebloeid zijn, komen er peulen aan. Daar zitten de boontjes, de zaden in: iets kleiner dan tuinbonen, maar weer wat groter dan erwten. Volgens S wordt de laatste tijd lupine meer en meer gebruikt als vleesvervanger. Zolang men er geen stoffen als bindmiddelen en smaakversterkers aan toevoegt is het een gezond product. Lupine is zo gezond omdat het een zogenaamd “compleet eiwit” is: het bevat alle typen aminozuren. Daarnaast tempert het de eetlust: als je bij je ontbijt lupine eet, tempert het de eetlust gedurende de hele dag. Overigens kent lupine ook een nadeel: als je er veel van eet kun je een opgeblazen gevoel krijgen en winderig worden. Dank S te W voor deze informatie.

vrijdag 15 juli: @ tranemo

Het leven van een camperaar bestaat uit een aaneenschakeling van keuzes. De scheepsraad besloot het eiland Tjörn te skippen: windkracht 6, regen en zo. Toch maar niet gehandeld naar een motto dat wijlen mijn schoonvader ooit bezigde “Nova Zembla is ook niet ontdekt door mensen die bleven wachten tot het droog werd”. De weersverwachting voor Tjörn werd door W als volgt samengevat: “zon, wolken, regen wisselen zich zo snel af dat je in de zon de 10 meter naar het toiletgebouw gaat en in de regen terugloopt”. Prachtige zin! Maar zo misten we wel het beeldenpark in Pilane en het “waterverfmuseum” in Skärhamn. Er komen ongetwijfeld andere fantastische ervaringen voor in de plaats. Je moet genoegen nemen met een NASA-foto van het eiland.

Tranemo werd het dus. En wat zoekt een mens een Tranemo? Eenvoudig: het ligt aan de Ǻtradaltrail, je raadt het al: een lange-afstandsfietsroute. Die moeten we uitproberen.

Aan het lijstje met de mooiste wegen van Europa heb ik vandaag een nieuwe toegevoegd: Riksväg 42. De mooiste weg die we tot heden in Zweden hebben meegemaakt. Het is dan wel een rijksweg, maar heel erg rustig en fantastische uitzichten. Ja, natuurlijk meren en bossen, maar ook stukken landbouw. En bij dat laatste moet je je geen maïsvelden of grote percelen Engels raaigras voorstellen; nee: hier wordt nog gras verbouwd dat als hooi geoogst wordt, vol met allerlei kruiden en bloemen. Bonte velden in plaats van die strakgroene biljartlakens die je in Nederland tegenkomt. Heb in heel Zweden nog niet één maïsveld gezien, wel tientallen (?) soorten graan. En daartussen loopt dan “Highway 42” die Trolhättan met Borås verbindt over een lengte van 99 kilometer. Aan een meertje hebben we even gestopt. Ik zei tegen W: “Als ik alleen reisde en het was na vieren was ik hier gebleven”, waarop ze antwoordde “Had je ook met mij erbij mogen doen”. Nee geen foto van het meer gemaakt. Meren zijn als giraffes in Zuid-Afrika: de eerste twintig zet je op een foto, je weet dat ze er allemaal anders uitzien, maar ze lijken zo verduveld veel op elkaar. Voor de verandering een screenshot van een meer (onze pauzeplek) toegevoegd.

Ons einddoel vandaag (tenminste met de bus) was Kroksjöns Fiskecamp, een soort campercamping nabij vismeertjes, wel langs een redelijk drukke weg. Plekken met stroomaansluitingen en op zo’n twee kilometer van Tranemo. Code Campercontact 11297. Plek wordt onderhouden door vrijwilligers. Niks mis mee voor één of twee nachten (vind ik), W had wat moeite met de staat van het sanitair. Morgenvroeg nog eens kijken, misschien hebben ze dan gepoetst.

Stekker in het contact, kaartje kopen bij de automaat (200 SEK) en op de fiets een stukje van de Ǻtradalsleden, een lange-afstandsfietspad van 199 kilometer, verdeeld in vier etappes. We reden vandaag een groot deel van etappe 2, 25 kilometer naar het noorden richting Ulricehamn. Dit deel gaat uitsluitend over een voormalige spoorlijn. Ik vroeg W om het verslag te schrijven, zij kwam met: “We hebben vandaag gefietst over een Zweedse via verde, mooi maar saai! Gestopt bij een kerk en een runensteen, wat gedronken bij een meer en toen dezelfde weg terug”. Tja, op zo’n manier krijg ik mijn blog natuurlijk nooit vol.

Ja het klopt dat het een lange rechte weg was, maar saai? Grote voordeel is dat je je niet druk hoeft te maken om de route: verdwalen lukt niet. Je kunt gewoon alles van je afzetten en aan niks denken. Je kunt natuurlijk ook je gedachten de vrije loop geven, maar bij mij nemen dan de gedachten een loopje met mij. Moest denken aan het verschil tussen doel en middel. W wilde een eind fietsen (doel) en gebruikte daarvoor een deel van Ǻtradalsleden (middel). Ik wilde graag een stuk van dit fietspad verkennen (doel) en hoe kun je dat beter doen dan door te fietsen (middel). Uiteindelijk deden we precies hetzelfde maar vanuit verschillende invalshoeken.

Een rondje zat er niet in, dat was te verwachten wanneer je op de kaart ziet dat ze drie fietsroutes over hetzelfde spoorbaanpad persen. Aan de ene kant water (waterfietsen is geen optie), aan de andere kant heuvels (en als ze geen fietsroute over de bultjes plannen dan is er òf geen weg, òf niet te fietsen).

In Månstad zagen we een verwijzing naar een Runensteen. Konden natuurlijk niet lezen wat er op staat, onze kennis Runenschrift is nog niet zo ver gevorderd. Het bijbehorende bordje vertelde dat de tekst “Ingwalds Reizen” betekende, schiet je dus ook geen biet mee op. Meer dan 1000 jaar oud, daar kan ik me dan wel weer een voorstelling bij maken. Ik leerde vroeger op de kweekschool dat Runenstenen werden gemaakt door de Vikingen en vooral dienden ter nagedachtenis aan gestorvenen.

Iets verderop stond een mooie kerk, daar kunnen de Zweden wat van. Kwam er eindelijk achter wat de lettercombinatie “k:a” betekent. Al twee weken op verschillende plekken tegengekomen en vandaag viel het kwartje. Het blijkt de afkorting voor kyrka te zijn. De oudste delen van de kerk zijn uit het jaar 1400. Op dezelfde plek stond al in 1200 een houten kerk, maar zoals dat vaak gaat met houten kerken: deze vloog in de fik en moest worden herbouwd.

Ons keerpunt was Vegby en toen inderdaad dezelfde weg terug. Nog even een zijweg naar een klein natuurgebied en verder opnieuw de gedachten de vrije loop laten. Het fietspad over de oude spoorlijn is zo’n 22 kilometer lang. Aan weerszijden gedurende 75 % van de weg bloeiende bermen. We hebben dus 2 (heen en terug) x 2 (twee bermen) x 22 (afstand) x 75 % = 66 kilometer bloeiende berm gezien. W mompelde iets van “lichtelijk gestoord”, maar ik heb toch mijn gehoorapparaten niet in.

V: 181.509; A: 181.650; rijtemperatuur 17 tot 18 graad - lichtbewolkt; fietstemperatuur ca. 19 graden - halfbewolkt; gefietst: 52,6 km. Zon op/onder: 05:40/21:52 (gegevens Tranemo). Een zeer mooie dag (vond ik, W iets minder want saai). En morgen? Morgen is er weer een dag. Denk niet dat het een tochtje naar het zuiden wordt op de fiets (weer saai?). Het leven is vol verrassingen.