brieven aan mijn zusje(s): nazomerreis 2021 – 19: slot loevestein als verdieping

Lezer D te W vroeg zich af wat Zeven Kaartende Honden te maken hebben met de Tweede Wereldoorlog (zie het verslag van gisteren over de expositie in het Museum van de Vrouw). Ik vond hierover een zeer interessant artikel dat in 2001 in de Trouw heeft gestaan. Het artikel is te lang om hier in zijn geheel weer te geven en behandelt meerdere zaken dan alleen die waarin lezer D te W geïnteresseerd is. Vandaar slechts een stukje waarin de schrijver weer een artikel uit 1943 citeert: “Thans kunnen wij in de étalages van boekwinkels legpuzzles aantreffen, waaraan door anti-Nederland een bijzondere beteekenis is toegekend. Het gaat hier om een tot legpuzzle verwerkte plaat, die een kaartpartijtje voorstelt, waaraan uitsluitend door honden wordt deelgenomen. Deze zeven honden stellen de staatshoofden der verschillende oorlogvoerende landen voor. De geallieerden hebben drie azen in handen en krijgen het vierde onder de tafel toegespeeld. De Duitschland voorstellende hond kijkt heel sip en ziet zijn nederlaag reeds naderen.
Wie zou nu zoo'n mooie legplaat niet willen hebben? Dat heeft blijkbaar ook de fabrikant van de plaat gedacht, toen hij deze reeds twintig jaar oude onverkoopbare voorstelling opnieuw op de markt wierp. Nu in den vorm van een legpuzzle met een aantrekkelijk tegen Duitschland gericht verhaaltje!” De prent was al veel ouder, namelijk rond 1900 getekend door de Amerikaan A. Coolidge, maar hij kreeg in de oorlog (1940-‘45) een bijzondere betekenis. Men verzon er van alles bij. De buldog met sigaar in de mond deed natuurlijk aan Churchill denken, dan moest die hond met de drie azen in zijn poot wel Roosevelt zijn en de hond die de zware pijp rookte en geen fiches meer had, was Hitler. Een Oranje-zonnetje scheen boven de winnaars. De puzzel werd uitgebracht door drukkerij Presisto in Amsterdam.

Lezeres L te D vroeg of we het niet vervelend vonden zo’n 1200 kilometer (heen en ook weer terug) te moeten autorijden, terwijl je veel sneller (en ook nog een stuk goedkoper) met het vliegtuig naar de Méditerranée kunt voor een “coronation”. Dat laatste woord heb ik ergens opgevangen en er wordt dan niet “kroning” mee bedoeld, maar schijnt een samentrekking te zijn van corona en vacation. Leuk gevonden. Om op de vraag van L te D terug te komen: “absoluut niet!” Van het idee om met 250 personen als haringen in een ton in het vliegtuig te zitten wordt waarschijnlijk niemand blij en ik al helemaal niet. Ook W heeft het tegenwoordig niet meer over ons flydrivesysteem: zij de fly en ik de drive en dan “ergens” afspreken en samen verder gaan. Daarbij komt: Europa is toch veel te mooi om van bovenaf te bekijken?

Tenslotte nog een vraag van K te W: “Zijn jullie niet bang dat je bestolen wordt onderweg?”. Antwoord is volmondig “nee!”. Er zijn camperaars die hun camper van dak tot wiel beveiligen met extra sloten, een bearlock (een versnellingsbakslot), elektronica, spanbanden tussen de twee voordeuren en meer van dat soort speelgoed. Wanneer boosdoeners inbreken of – nog erger – de camper in zijn totaliteit meenemen dan is dat zo. Hoe minder beveiliging, hoe minder schade bij een inbraak. Absoluut niet leuk allemaal, maar we zijn goed verzekerd. En voor de rest: uitkijken waar je gaat staan en vooral overnachten en absoluut je reisplezier niet laten vergallen door te denken aan alles wat er zou kunnen gebeuren. Het blijven gewoon spullen die vervangbaar zijn, wat niet vervangbaar is laat je gewoon thuis en een mes tussen je ribben zal je niet al te snel krijgen. En ja: ze hebben al eens een keertje een fiets gestolen en ook een keer een klaptafeltje meegepikt op een camping. Vervelend, maar ik denk altijd aan het liedje van Elly Nieman met de titel de padvindster: “Kind, zet je er overheen, want klagen, klagen helpt er toch geen een”. En verder houden we de uitspraak van onze buurman in ons achterhoofd: “Ze kunnen mijn camper nooit jatten, die zit namelijk met een kettingslot vast aan mijn fiets”.

vrijdag 17 september: @ heusden

De dag begon somber: zwaar bewolkt. Gaandeweg de rit naar Poederoijen, want daar ligt Slot Loevestein, werd het steeds helderder en begon de zon een prominente rol te spelen. Loevestein: ik dacht dat ik er dit voorjaar nog geweest was, maar bladerend door mijn blog kom ik tot de ontdekking dat het toch echt al 2 oktober vorig jaar geweest is op weg van Weesp naar Ittervoort, waar ik zwager en zus met hun nieuwe Dick&Marianneke mocht ontmoeten. Wil je meer weten over die reis en die ontmoeting, zie: https://berrynales.blogspot.com/2020/10/nog-een-rondje-2-het-midden-en-het.html.

Vandaag dus een bezoek aan Loevestein niet op weg NAAR Ittervoort maar VANAF die plaats. Afwisseling van spijs doet eten. Loevestein dus, W had nog nooit de binnenkant van het slot gezien, wel eens bewonderend gekeken naar de buitenkant. Zoals ik vorig jaar al schreef:

“Jaren geleden zijn we bij slot Loevestein geweest maar hebben toen het kasteel niet van binnen bekeken. Misschien te duur omdat we nog geen museumkaart hadden of we zaten in de fase die buurman T (ook camperaar) omschrijft als een periode waarin je denkt “allemaal oude stenen, shovel ervoor en platwalsen”. Vandaag nieuwe kansen. Ik ga niet het gehele verhaal van vorig jaar herhalen. Voor mij was het een verdieping, geen herhaling van zetten. En de verdieping bestond vooral uit het maken van een foto waarin ik een groot schrijver probeer na te doen. Loevestein staat dit jaar in het teken van 400 jaar Hugo de Groot, dus een speciale zaal daarvoor ingericht.

Toen we aan kwamen lopen en het kasteel van verre zagen, riep W: “Floris van Rosemondt!” Nu zullen de jonge kijkbuiskindertjes niet weten wat ze daarmee bedoelt, maar iedereen die rond de jaren 70 oud genoeg was om televisie te kijken herinnert zich de serie ongetwijfeld. Het kan zijn dat de jeugd tijdens Pinksteren 2017 naar Omroep Gelderland gekeken heeft, want toen werd er een “Florismarathon” gehouden. In 1967 besloot Carel Enkelaar, directeur van de NTS, deze serie te maken, omdat “alles uit de Middeleeuwen” het goed deed: Ivanhoe, Thierry de Slingeraar en Johan en de Alverman. Rutger Hauer was de grote held Floris en Paul Verhoeven de “aankomend” regisseur. De opnamen vonden plaats in de zomer en herfst van 1968, voor een groot deel op Kasteel Doornenburg, maar daarnaast zijn er ook scenes te zien van Kasteel Hernen, Slot Loevestein en ook plaatjes van Gent en Brugge komen voorbij. Zo’n typisch Paul-Verhoeven-project: het budget werd met 300 % overschreden en uiteindelijk werd de productie na 12 afleveringen stopgezet. De serie kende een kijkdichtheid van 45 % en dat is vrijwel nooit meer gehaald nadien. Floris betekende de doorbraak van Rutger Hauer als acteur en van Paul Verhoeven als regisseur die beiden later hun heil en succes in Amerika zochten en vonden.

Na een Lidl-stop voor wat nat en droog voor drie dagen, neergestreken op minicamping de Reekens in Heusden, ik was er al eerder dit jaar: https://berrynales.blogspot.com/2021/04/de-zuidwaterlinie.html. Kan wat de camping betreft heel kort zijn: een minicamping zoals een minicamping moet zijn. Niets op aan te merken, behalve dan dat ik op een bepaald moment vogelstront op mijn koppie kreeg.

Na installatie en een bammetje onmiddellijk op de fiets. We vonden een knooppuntenroute bij de receptie van de camping. Een mooie route en wie ooit in Heusden is moet de tocht fietsen. Vanuit de camping naar 85, vervolgens 01 – 82 – 41 – 42 – 43 – 57 – 58 – 93 – 75 – 71 – 14 – 70 – 87 – 05 – 04 – 84 – 85 en rechtsaf richting camping. Totaal ca. 45 kilometer. Voldoende bankjes om uit te puffen en regelmatig informatiepanelen over de omgeving. Helaas geen enkele foto gemaakt. Voor je het weet is het weer laat in de middag en mag je achter het fornuis. Vooruit: een foto van het fornuis dan!