brieven aan mijn zusje(s): nazomerreis 2021

P te A vond het vreemd dat de term “Langstraat” niet is gevallen in de afgelopen verslagen. Tja, ook hij was schoolmeester. Oorspronkelijk was de Langstraat een dijk die van oost naar west door de moerassen liep die zich bevonden tussen de Maas en de hoger gelegen Brabantse zandgronden. De Graaf van Holland, die in die tijd hier de baas was, liet de dijk aanleggen in 1422. Langs de dijk werd land ontgonnen er er kwamen nederzettingen. Je kunt de Langstraat situeren ten noorden van de Loonse en Drunense Duinen met Waalwijk als middelpunt. En denk je aan Waalwijk dan denk je aan schoenen, hier is ook het Nederlands Leder en Schoenen Museum gevestigd. Maar het is gedaan met de schoenen in deze buurt, tenminste het produceren van die stappers, de handel is gebleven. Oorzaak van de terugval? Concurrentie uit het buitenland. Wat er ook is in de Langstraat is dat megapretpark de Efteling in Kaatsheuvel. Bijgaand kaartje laat de Langstraat in 1758 zien.

zondag 19 september: @ cadzand

Heb altijd een zwak gehad voor Zeeuws-Vlaanderen: Nederland, maar eigenlijk ook net niet. Je kunt er op twee manieren komen: via de Westerscheldetunnel of via Antwerpen, tenminste als je van vaderlandse bodem af komt. Buitendijkse gebieden, schorren, kreken, linies, forten, wallen en daartussen weidse ruimte met her en der een verloren stadje of dorpje. Hoe dichter je bij zee komt, hoe groter de toeristenkermis. Het gebied schuurt tegen België en ligt tussen twee natuurgebieden: in het westen het natuurgebied Het Zwin en in het oosten het Verloren Land van Saeftinghe met binnenkort ook de onder-water-te-zetten Hedwigepolder. Wij kwamen er vanuit Heusden via Antwerpen, lekker rustig op zondagochtend zonder vrachtverkeer.

Zeeuws-Vlaanderen vormt tegenwoordig een aaneengesloten gebied, maar dat is niet altijd zo geweest. Op bijgaande kaart (geeft de situatie rond 1700 weer) zie je dat Terneuzen en Axel op een eiland lagen. Dat eiland werd bewoond door mensen van Walcheren en bestuurd vanuit Middelburg. Hierdoor is dit deel van Zeeuws-Vlaanderen nog steeds streng calvinistisch. Het “oude vasteland” maakte tot rond 1600 deel uit van het graafschap Vlaanderen met als belangrijkste plaatsen Hulst en Sluis en "dus" rooms. En waarom hoort Zeeuws-Vlaanderen nu bij Nederland en niet bij België, wat op zich veel logischer is? Dat hebben we te danken aan de Vrede van Münster (1648). Toen werd de grens bepaald tussen de Noordelijke en Zuidelijke Nederlanden op basis van “wie-heeft-waar-een-kanon-staan?” In 1815 kwam België bij Nederland, maar dat was maar van korte duur. Ook bij de scheiding bleef de oude grens de scheidslijn, al werd die regelmatig aangevochten door de Belgen.

Na Hazeldonk kwamen we België binnen, volgens W “het land waar de bomen nog echt ruisen”. Begon ik spontaan aan een lied:

Waar de bomen zacht ruisen,
Langs de droomrige pa’en,
Roept de koekoek ons tegen,
Mee naar buiten te gaan.

Vooral het refrein is “verheffend”:

Ti-ri-a,
Holdria, tiria, holdria, koekoek (3x),
Holdria, tiria, hó.

Op mijn verzoek zocht W de rest van de tekst op:

Fris op stap zonder dralen,
Met de rugzak vooruit.
Uit het hart klinkt een lied op,
Bij de klank van de luit.

In ons hart zingt de vrede,
Snoert rond allen een band,
En we reiken elkander,
Ongedwongen de hand.

Weer zo’n lied dat de hele dag in je kop blijft zitten. W kende het niet, ik denk dat het uit mijn scoutingtijd stamt. “Mensch, ist das eine lange Zeit her!” Ongetwijfeld zong ik nog “ruischen”, past beter, maar de "rugzak vooruit", wat moet ik me daar bij voorstellen? We zongen het lied nog toen we camping Essenhoeve opreden. Prima camping midden in het vlakke land. Lekker ouderwets: afwaswater kost 20 cent en douchen een halve euro. Mooie royale plek tussen heggetjes. De “uitstekende WIFI” leverde geen verbinding op, maar is voor ons geen probleem.

Na de lunch op de fiets. Ik verheugde me op het “platter dan plat” van Zeeuws-Vlaanderen. Helaas had de reisleidster een tocht door de duinen voor ogen en da’s niks “platter dan plat”, maar ook mooi. Beetje druk aan zee: velen denken dat het misschien de laatste mooie zondag van het jaar is, veel Belgen trouwens. Strandtenten overvol en filerijden op de fantastische duinpaden. Beetje heiig weer, dat zie je aan de foto's. Later, toen we door het binnenland terugreden naar de camping, werd het vlakker en veel stiller. En voor je het weet sta je weer achter het fornuis.