nazomerreis 2021 – 9: het oranje t-shirt aan

dinsdag 7 september: @ châteauneuf-du-pape

Vandaag een niet-reisdag maar dat betekent niet dat we niets doen. Puzzel blijft staan, wij bewegen. Stond gisteren de dag voor een deel in het teken van een “escapade au coeur du vignoble de Châtoneuf-du-Pape” (maar niet te voet maar per fiets), vandaag trekken we het oranje t-shirt aan en gaan naar de stad met die kleur. Nog even terugkomen op de vele keien die je hier in de buurt tegenkomt. Deze afgeronde stenen waarmee de hellingen en de plateaus van kleigrond zijn bedekt geven ‘s nachts de warmte weer af die ze overdag hebben opgeslagen en zorgen voor een snelle rijping van de druif. Weer wat geleerd.

Na een rustig begin van de ochtend naar Orange, een heel oude stad. De geschiedenis gaat terug tot de Romeinse tijd en de plaats heette toen Aurosio. Uit die tijd stamt het Theater van Orange, dat geldt als één van de best bewaard gebleven theaters. Toen de rol van de Romeinen in de vierde eeuw afnam werd het theater in 391 per officieel besluit gesloten, omdat de kerk bezwaar maakte tegen de in hun ogen onzedelijke voorstellingen. Een tijd van verval en plunderingen volgde. In de negentiende eeuw werd het bouwwerk gerestaureerd en staat sinds 1981 op de Werelderfgoedlijst van de Unesco. Inderdaad: hele oude stenen en restaureerwerk in volle gang. Take picture and go! En een foto van de binnenkant kun je altijd lenen toch?

Orange heeft nog een bouwseltje op deze Unescolijst staan, namelijk de “Arc de Triomphe d’Orange”, ook daterend uit de Romeinse tijd en gebouwd over de voormalige via Agrippa, ter ere van het winnen van een paar oorlogen (eerst de Gallische oorlog en later de overwinningen op de Germanen). Het was een beetje moeilijk voor onze routeplanners om er te komen, weet ook niet waarom. Statig bouwwerk.

Denk je aan Orange, dan denk je ook aan ons koningshuis. De voorvaderen van onze Willem-Alexander hebben in het verleden aardig wat lapjes grond bij elkaar gesprokkeld. Om Orange hebben ze in eerste instantie niet geknokt, maar het werd hen nagelaten door een kinderloos oompje, René van Chalon. De gelukkige erfgenaam was Willem de Zwijger. Het prinsdom (Principauté d’Orange) bleef tot 1702 in handen van de Oranjes, toen ging er weer eens een prinsje kinderloos dood. In de Oranjeperiode was het een protestants bolwerk te midden van een paaps gebied. Nog even werd het bestuurd door een andere adellijke familie tot het in 1713 officieel tot Frans grondgebied werd verklaard en de protestanten werden verdreven. Het grondgebied heeft de Oranjefamilie niet meer, maar de titel “Prince van Oranghien” wordt nog steeds gevoerd. Tegenwoordig heeft onze Catharina-Amalia de eer deze woorden aan haar naam toe te voegen. Overigens lekker verwarrend: we kennen ook nog de titel “Prins(es) van Oranje-Nassau” en die mag door alle leden van het Nederlands Koninklijk Huis gedragen worden (Oeps: Pieter van Vollenhoven doet niet mee, evenals Laurentien en haar kinderen).

Van de “Nederlandse tijd” is niks meer te merken in Orange, tenminste voor zover wij het hebben ervaren. Misschien is er nog wel ergens een verdwaald museum, maar daar was het toch te warm voor, dus we hebben niet eens gezocht. Voor de lunch kwamen we terecht bij een pizzeria: het terras zag er leuk uit en voor de zoveelste keer deze zomer kwamen we er pas later achter dat ze daar van die ronde koeken bakten. Toen ik bijgaande foto naar mijn familie appte met de opmerking “Ga je voor dat bier helemaal naar Zuid-Frankrijk?” kwam met de 30 seconden een berichtje terug van mijn broer: “Ja, Grolsch heeft vaak problemen met de schuimkraag. Dus ook in Zuid-Frankrijk.” Waarvan akte.

Het was een pittig weggetje, vooral de eerste en de laatste tien kilometers: die gingen namelijk door het heuvelland, waar je de helft van de tijd behoorlijk moet trappen en de andere helft goed je remmen moet vasthouden. De andere 25 maakten het echter helemaal goed: een waar genot om te fietsen over relatief vlak terrein.

Een mooie en weer warme dag. En morgen? Morgen is er weer een dag. Het groepsoverleg heeft bij het ter perse gaan van dit verhaal nog niet plaatsgevonden. We hebben verschillende opties: fietsen naar de brug in Avignon waar men danst, de camping in Avignon opzoeken en vandaar uit de buurt onveilig maken of een verplaatsing naar zee (Saintes-Maries-de-la-Mer) en Avignon op de terugweg “doen”. Keuzes maken blijft moeilijk. En eigenlijk moeten we ook nog een flesje van dit domein scoren en opentrekken op de eerstvolgende familiedag. Laten we dan meteen maar een doos of drie meenemen.

sluierbewolking, wat dikker boven de bergen, tijdens fietstocht 30 graden en veel zon

Wifi-index: 72 %; netwerk F SFR; af en toe een dipje Camping l’Art de Vivre, Châteauneuf-du-Pape, code CamperContact 18685; met ACSI-kaart 18€