nazomerreis 2021 – 18: fietsend naar het vrouwenmuseum

Nog even wat info over de Maasplassen. Het zijn kunstmatige meren aan de Maas in het Limburgs Maasland, totaal zo’n 30 vierkante kilometer tussen ruwweg Swalmen (NL) en Maaseik (B). De plassen zijn afgravingsgaten, ontstaan door de winning van grind. Deze grindwinning begon al in de negentiende eeuw, maar werd na de Tweede Wereldoorlog grootschalig aangepakt. Na 1990 is de graverij afgebouwd, al tref je zo hier en daar nog wel een grindgraafmachine aan. De grindgaten kregen een nieuwe bestemming: drinkwatervoorziening, natuurgebied, jachthavens, campings en stranden. De plassen houden niet bij de grens op: in België maken ze deel uit van het Rivierpark Maasvallei.

donderdag 16 september: @ ittervoort

Gisteravond laat kwam er nog een camper het terrein opgereden. Zo’n groot geval dat tussen de wielen een garage heeft om een leuke cabriolet te stallen, ideaal voor de eigenaar om mee naar de LIDL te gaan omdat de Chardonet daar in de aanbieding is. Naast de bestuurder zat de bijrijdster, schat zo’n dertig jaar jonger dan de chauffeur. Zo eentje van het type te jong ogend voor haar leeftijd, te bruin, te blond en te goud. En als klap op de vuurpijl een voorgevel waar voor meer dan een paar tientjes aan vertimmerd is. Wijlen mijn vader zou zeggen: “een echte vrouw”, waarop mijn moeder geantwoord zou hebben: “ja, een echte sloerie”. Nee, je hoort echt geen jaloezie in mijn woorden doorklinken. Ze waren vanmorgen al vroeg weg, zouden ze wel betaald hebben?

Fijn zo’n dag waarop je eigenlijk niets hoeft en toch ontzettend veel doet. Om half elf waren de boodschappen al binnen, W mocht vandaag het menu samenstellen, dus ook naar Jan Linders. W en boodschappen doen, betekent in ieder geval dat er vanavond een toastje bij de borrel is. In goed overleg tussen de reisleidster, Komoot en schrijver dezes werden route en programma voor vandaag vastgesteld. De reisleidster had als einddoel Echt bepaald en met name het Museum van de Vrouw dat daar gevestigd is op de markt, hetgeen ze daar overigens “plats” noemen. Uit de folder: “Het Museum van de Vrouw in Echt is enig in zijn soort. Nergens in Nederland vind je een museum dat in het teken staat van de vrouw en haar leven. Zo dynamisch als dat is, zo vertelt het museum haar verhalen. In opeenvolgende tentoonstellingen wordt het leven van de vrouw belicht en de historie van de gemeente Echt-Susteren in beeld gebracht. De identiteit blijft daarbij de rode draad: het presenteren van het vrouwen- en familieleven in al zijn facetten. Het Museum voor de rouw kiest voor actuele thema’s. Het is geen verzameling van object maar een plek waar verhalen worden verteld en bewaard”. 

Maar we waren nog lang niet in Echt, er moest eerst gefietst worden en wel door het Belgische land. Thorn (nog wel NL), Kessenich, Aldeneik, Maaseik en daarna de brug over naar Nederlandse bodem. Een keer eens niet via de knooppunten, maar de route laten bepalen door Komoot. Levert toch regelmatig nieuwe beelden op. Een verschrikkelijk lekkere koffie op een terras op de Plats in Echt, extra lekker omdat we in het zonnetje zaten. 

Daarna naar het Museum van de Vrouw, weer zo’n typisch voorbeeld van wat we een Museumkaartmuseum noemen: als je er voor zou moeten betalen waren we er niet naar binnen gegaan. Best leuk met een vaste collectie van allemaal spullen van vrouwen en speelgoed voor kinderen door de eeuwen heen. Het meest opvallende vond ik een speelgoedaltaartje: konden de katholieke kinderen alvast oefenen voor misdienaartje. Opvallend ook de prominente aanwezigheid van Edith Stein, een Joods-Duitse filosofe die oorspronkelijk atheïste was, maar zich later bekeerde tot het katholieke geloof en intrad bij de orde van de ongeschoeide karmelietessen in Keulen onder de naam Teresa Benedicta van het Kruis. In 1938 ging ze naar een karmelietenklooster in Echt in een poging aan de Jodenvervolging te ontkomen, maar het mocht niet baten: in augustus 1942 werd ze samen met haar zus via kamp Westerbork naar Auschwitz afgevoerd, waar de zussen vrijwel onmiddellijk kennis maakten met de gaskamers. Er zijn in Nederland veel scholen die haar naam dragen, niet alleen omdat ze heilig verklaard is, maar ook omdat ze een duidelijke stempel op het onderwijs heeft gedrukt.

Heb ik meteen een bruggetje geslagen naar de tijdelijke tentoonstelling in het museum. Onder de naam “Stille Kracht” wordt “in beeld en geluid […] vanuit verschillende perspectieven het dagelijks leven in de oorlogsjaren belicht. Hoe een kind die tijd beleefde, hoe het was om te moeten schuilen voor bombardementen, te evacueren, onderduikers in huis te hebben of verliefd te worden op een Duitser, Engelsman of Amerikaan”. Met een uurtje stonden we weer buiten, best interessant allemaal, maar als het een wijntje was zou ik er niet voor omfietsen.

Verder op de pedalen: Maasbracht, Brachterbeek, Linne, pontje bij Herten en via Heel en Panheel terug. 51,3 km volgens Komeet, een mooie afstand. Om half vier terug op de camperplaats, beetje bijkomen met een biertje en een panaché (Frandse Radler) en voor je het weet sta je weer achter het fornuis.

Een mooie dag. En morgen? Morgen is er weer een dag en gaan we naar het Brabantse Heusden. Ben er in het voorjaar geweest, maar toen alleen. Wil nu W de mooie omgeving laten zien. Het leven is mooi, maar zoals een Limburgs gezegde luidt: “ook al heb je nog zo’n haast, plas in de pot en niet ernaast.”

half bewolkt, max 21 graden, mooi fietsweer

Wifi-index: 98 %; netwerk 4G KPN Camperplaats Ittervoort, campercontact 7.916; € 15,00 all-in