nazomerreis 2021 – 8: mouches et moustiques

In Cluny kwamen we gisteren een richtingaanwijzer met de naam Taizé tegen. Deed me denken aan mijn jonge jaren (en neem van mij aan dat dat heel lang geleden is). Het was in die tijd (en later trouwens ook nog) in om een week of een paar weken door te brengen in de oecumenische kloostergemeenschap van Taizé (op zo’n 10 kilometer afstand van Cluny). Het schijnt nog steeds één van de populairste religieuze trekpleisters van Europa te zijn. Jaarlijks bezoeken duizenden jongeren de gemeenschap. In 1940 kocht een protestantse theoloog een huis in het dorp en ving er vluchtelingen op, waaronder Joden. Gelijkgezinden sloten zich aan. Zo ontstond een gemeenschap van celibatair levende mannen. Na de oorlog werd Taizé een plek voor verzoening: tussen Fransen en Duitsers, later tussen katholieken en protestanten. Vanaf 1968 traden ook katholieke broeders tot het klooster toe. In de jaren ’60 begon de gemeenschap meer bezoekers te trekken, met name jongeren die op zoek waren naar de zingeving aan hun leven. Toen ik eenmaal zo ver was om een reisje naar Taizé te kunnen maken, had ik al andere ideeën over geloof gekregen en was spiritualiteit en retraite niet meer aan mij besteed.

Ook was het in die tijd “in” om een tijdje op een kibboets in Israël te werken. Sommigen zaten er een aantal weken, anderen maanden. Het idee achter een kibboets is dat alles gedeeld wordt en er geen persoonlijke eigendommen zijn. Dat was voor veel jongeren toen niet de reden om in een kibboets te gaan werken, maar meer een manier om wat van de wereld te zien en te reizen zonder daarvoor veel geld uit te hoeven geven. De belangstelling voor vrijwilligerswerk in Israël is om verschillende redenen afgenomen. Eén van de reden is ongetwijfeld dat we tegenwoordig wat anders tegen de staat Israël aankijken dan zo’n 50 jaar geleden. De mogelijkheid bestaat overigens nog steeds.

Ik hield het bij wat meer aardse dingen: Amsterdam beleefde in 1970 zijn “Summer of Love”. Ik was wel een uitzondering: had geen stip op het voorhoofd, liep op gympen en niet op blote voeten, mijn lange haar was blond en niet henna-rood geverfd, maar had wel een Afghaanse jas. Mocht zelfs slapen op de Dam (begin van de zomervakantie), maar moest wel naar Janis Joplin luisteren. Later in de zomer werd dat slapen door het gemeentebestuur verboden en werd zelfs de Dam een paar keer schoongeveegd. De jeugd week uit naar het Vondelpark, dat een “magies sentrum” werd, toentertijd schreef je dat zo. In de zomer van 1973 hebben W en ik daar ook nog een nachtje doorgebracht en ja, W had toen een indiajurk of een wikkelrok met indiamotieven, weet het niet precies meer. ‘s Avonds laat kwam er een lieftallig bloot meisje ons allemaal “good night” wensen; niemand deed toentertijd moeilijk over een beetje (veel) bloot; weet alleen nog dat ze hele mooie borstjes had die goed uitkwamen in het maanlicht. In 1975 vaardigde de stad een slaapverbod uit omdat er tenten werden opgezet en er een gigantische puinhoop werd gemaakt. Een huishoudschool werd omgetoverd tot slaapgelegenheid, noemden we dat geen “sleep-in”?

maandag 6 september: @ châteauneuf-du-pape

De receptie werd vanmorgen door een ander dan gisteren bevrouwd, scheelde ons 2 euro: overnachting kostte maar € 21 bij deze Mien. Scheelt een jas, maar ik hou niet zo van die rammelende prijsstelling. Een stuk naar het zuiden vandaag. Een verplaatsing langs Lyon is eigenlijk alleen maar te doen via tolwegen, tolwegvrij zou onze tocht ruim twee uur langer duren. We hebben het ooit eens gedaan, maar nooit weer! Wel ruim drie tientjes aftikken, maar daardoor konden we stevig doorrijden. Niet echt interessant rijden, maar een bezoek aan de Lidl, een tankbeurt en een broodje min-of-meer-gezond onderweg zorgden voor wat afwisseling. Tussen half tien ‘s ochtends en twee uur ‘s middags zat 15 graden en 336 kilometer verschil.

Mooie camping aan de voet van Châteauneuf-du-Pape. Sanitair ziet er netjes uit en voor W is er een (niet al te groot) zwembad. Voor mij is er schaduw, de kampeerplekken liggen in een bos van oude bomen. Krijg af en toe alleen een eikel op mijn kop. Om ons heen wijnvelden vol met druiven om er kwaliteitswijnen van te maken. Morgen maar eens informeren naar de prijs van zo’n flesje edel nat. En het belangrijkste: de omgeving redelijk vlak, dus je kunt er mooi fietsen.

Meteen Komoot maar eens bij de lurven gepakt en een route uitgestippeld die een deel van de ViaRhôna meepikt. De ViaRhôna is een fietsroute van het meer van Genêve naar de Franse mediterrane stranden en dat allemaal min of meer vlak langs de Rhône. Totaal 815 kilometer lang, nog volop in ontwikkeling. Het stuk dat wij fietsten ging over een mooi geasfalteerd fietspad. Volgens de folder: “Deze fietsroute […] leidt de fietser van Alpenpanorama’s naar Camarguestranden door emblematische landschappen van de wijngaarden van de Côtes du Rhône en die van de zuidelijke Provence: heuveldorpen, lavendel- of olijfboomvelden, gastronomische ontdekkingen. ViaRhôna-fietsroute verspreidt meer dan 2000 jaar geschiedenis en erfgoedschatten, waarbij veilige groene wegen en gedeelde paden worden afgewisseld.” Inderdaad: zal wel een vertaling zijn.

De eerste anderhalve kilometer was niet zo’n succes. Hoe Komoot dit “een makkelijke route” kan noemen is mij een raadsel. W appte de foto naar een vriendin die onmiddellijk antwoordde: “In die buurt moet je niet fietsen, daar moet je drinken!” Dank je wel E te Z voor deze opbeurende woorden. Hiernaast de voortploeterende niet-fietser en hieronder een foto om te laten zien waarom fietsen echt niet kon. 

Een volgend hoogtepunt was de Pont des Armeniers, een brug over een zijtak van de Rhône, in gebruik geweest van 1927 tot 1975. De brug zal binnenkort worden gerestaureerd en wordt onderdeel van de ViaRhône. Nu mochten we op een afstandje naar het “historisch monument” aan de rand van het plaatsje Sorgues kijken. Het lag er een beetje zielig bij, overwoekerd door braamstruiken en ander stekelspul.

Vanaf het mooie fietspad langs de Rhône keken we uit op het Château de l’Hers, een kasteel waarvan de oorsprong in het begin van de tiende eeuw moet worden gezocht. Eeuwenlang was het een wachtpost en tolstation aan de Rhône tot de tolheffing tijdens de Franse Revolutie werd afgeschaft. Tegenwoordig is het een beschermd historisch monument en is het in gebruik als wijnhuis.

Ons eindpunt voor vandaag was Halte Fluvial, ook bekend onder de naam “Rivierhalte Châteauneuf-du-Pape", een aangeklede aanlegsteiger voor cruiseschepen. Cruisegasten moeten toch de gelegenheid hebben om in de omgeving een paar leuke flesjes druivensap te kopen?

Een mooie en warme dag. En morgen? Morgen is er weer een dag en blijven we op deze camping. Er zal ongetwijfeld gefietst worden. Wanneer de vliegen en de muggen tenminste geen roet in het eten gooien. Het stikt hier (vooral ‘s avonds) van de mouches et moustiques. En de olie en de spuitbussen zijn op en leeg.

V: 166.462 A: 166.798 Rijtemperatuur: 17 – 32 gr

af en toe een verdwaald wolkje, vooral boven de bergen, tijdens fietstocht 32 graden

Wifi-index: 72 %; netwerk F SFR; soms een dipje Camping l’Art de Vivre, Châteauneuf-du-Pape, code CamperContact 18685; met ACSI-kaart 18€