nazomerreis 2021 – 11: de monding van de rhône

In de Bouches-du-Rhône, vanaf Arles, splitst de Rhône zich in twee armen die door de Grande Camarque naar de Middellandse Zee stromen. De Grand-Rhône mondt oostelijk uit in zee bij Salin-de-Giraud, de Petit-Rhône eindigt bij Saintes-Maries-de-la-Mer. Het resultaat van deze Rhônedelta is een moerasgebied, een vlak en zeer waterrijk gebied met veel meren en lagunen, moeras- en grasland, duin- en bosgebieden. Toerisme wordt hier met een hoofdletter geschreven en daarnaast leeft de bevolking van zoutwinning, rijstteelt en wijnbouw. 

Onze camping ligt net buiten Saintes-Maries-de-la-Mer. De plaats is genoemd naar drie Marietjes (Maria Magdalena, Maria Salomé en Maria van Klopas), die volgens een legende met een schip uit het Beloofde Land hier aanspoelden of aanmeerden. Eén van die Marietjes had een zwarte bediende met de naam Sara. Deze Sara-la-Noire wordt vereerd door de zigeuners die hier elk jaar op 24 mei samenkomen om een feestje te bouwen rondom de zwarte madonna. Big party die jaarlijkse bedevaart waar 10.000 Roma samenkomen.

donderdag 9 september: @ les saintes-maries-de-la-mer

De dag begon zwaar bewolkt en dat bleef het ook, af en toe ietsje blauw aan de lucht. De wind (de mistral volgens de dames van de receptie) is gaan liggen. Beetje hoge luchtvochtigheid en bij een temperatuur van 27 graden voelt het nogal benauwd aan. Ideaal om te fietsen. Een leuke tocht uitgestippeld, maar Komoot hield geen rekening met hekken die gesloten waren en paden waar je met goed fatsoen nog geen olifant over kunt laten banjeren. Dus een regelmatige aanpassing van de route aan de mogelijkheden die wel overbleven was onvermijdelijk. Nog vroeg in de ochtend, zo’n tien uur zal het geweest zijn, dus de draaimolen in het centrum was nog aan het uitrusten. Eerste hoogtepunt: we moesten de (Petit) Rhône over en natuurlijk is dat altijd mooi met een veerboot. De Bac du Sauvage is een kabelveerboot met schoepenraderen (een weinig gebruikt systeem) ergens halverwege de zee en Saintes-Maries-de-la-Mer (beide kanten op ongeveer 6,5 kilometer varen). Oversteek is gratis. Naast het vervoeren van auto’s en fietsers wordt de boot vaak gebruikt voor de oversteek van paarden. Voor we de boot op mochten was de veerman de keutels bij elkaar aan het rapen. Groot bord bij de pont “niets overboord werpen” en dan weet je al waar de goede man de paardenstront heeft gedeponeerd. 

Een heel eind door de binnenlanden van de Camargue gefietst en daar op een afstand van tien kilometer één auto tegengekomen, voor de rest was het wijnrank na wijnrank. Nu was de tocht niet helemaal idyllisch: stukken gingen langs de doorgaande weg met veel autoverkeer. Kon niet anders: er was geen ander pad. En toen er wel een ander pad was vond de wijnboer dat er teveel fietsers over zijn erf gingen en hield zijn poorten hermetisch gesloten, zelfs het roepen van de Komoottante “Keer om!” mocht niet baten. Route maar weer eens dynamisch aangepast en uiteindelijk terecht gekomen op een plekje waar we een jaar of zes geleden ook geweest zijn: “Centre de decouverte du Scamandre”. Zie eventueel https://berrynales.blogspot.com/2015/10/najaarstocht-9-gallician-bij-vauvert.html. Ik noteerde toen het volgende: ’s Middags via de D779 tussen de etangs door naar het “Centre de decouverte du Scamandre”, een route dwars door het riet en het water. Veel dood spul op de weg: een ijsvogeltje, slangetjes en beverratachtige substanties. Het centre bleek een natuurgebied te zijn voorzien van vlonderpaden: er viel veel te decouverten en te birdwatchen. W: “het zingt in het riet, dus zal het wel een rietzanger zijn”. B: “hoor je dat paard briesen?” W: “nee, dat is geen paard; een zilverreiger maakt hetzelfde geluid”. Dat soort ontdekkingen dus. Bijgaande foto is van dat verslag (het weer was vandaag een stuk somberder). Er is niet veel veranderd sinds die tijd. Alleen de bril is anders. Voor de volledigheid: we hebben vandaag geen stap gezet op de vlonderpaden, alleen ons broodje genuttigd op een bankje. Nooit verschillende takken van sport door elkaar gooien, is mijn devies. W herinnerde zich vooral het feit dat ze toentertijd hier lek gestoken werd door de muggen, dus waarschijnlijk is dat de reden dat we niet verder gekomen zijn dan de picknickplaats.

De kortste weg van dit ontdekkingscentrum naar Saintes-Maries-de-la-Mer bleek 26 kilometer te bedragen. Omdat we er al bijna 30 op hadden zitten, moesten we die kortste route eigenlijk wel nemen. Mijn nieuwe fiets komt niet zo snel in ademnood, maar de vonkjes van het Chinese wonder van W raken na zo’n 60 kilometer toch echt wel op! Helaas was de helft doorgaande weg, maar de andere helft maakte het goed met rietpluimen, witte paarden van de Camargue met kleine zilverreigers die de ruggen van de viervoeters insectenvrij houden en het ene domain na het ander. Meer Camargue kun je niet krijgen. Alleen geen zon, dat worden dus weer donkere foto’s.

De bedoeling was om na de koffie (en een rustpauze) bij de camper nog even de stad onveilig te maken. De rustpauze liep echter uit de hand: de ogen van W vielen dicht en gingen pas om half vijf (na anderhalf uur) weer open, iets met zwaartekracht, je kent dat probleem. Tja, dan zit de vijf in de klok en heb je andere belangrijke bezigheden. Toch nog flink geweest: een eindje langs de zee gefietst, even skinny dippen op een plek waar dat kan en daarna kaartjes gekocht in het dorp, zijn de kleinkinderen ook weer tevreden (met die kaartjes dan, niet met die blote man).

Een mooie dag. En morgen? Morgen is er weer een dag, dan gaan we naar een vogelstation in Pont-de-Gau. Ook al eerder geweest (eveneens in 2015), maar zoals W zegt: “Geen herhaling van zetten, maar een verdieping!” Ik denk dat de verdieping bestaat uit een andere wandeltocht dan zes jaar geleden. We zullen zien.

volledig bewolkt, de wind is gaan liggen; temperatuur max 27 graden

Wifi-index: 96 %; netwerk F SFR Camping La Brise, Saintes-Maries-de-la-Mer; code campercontact 8166; met ACSI-kaart 18€ plus een paar cent toeristenbelasting