valencia – 1

Moest gisteren even naar de gribfiles kijken om te zien waar we naar toe konden. W kende de term niet. Zeilers (vooral zeezeilers) kijken naar gribfiles, een speciaal binair formaat van weergegevens. GRIB staat voor Gridded Binary. Een computer rekent hierbij het weer uit op basis van een rooster (grid) dat over de aardbol is getekend. Niet alleen zeilers hebben wat aan gribfiles (wind, temperatuur, neerslag aan de grond), een piloot wil meer weten over de wind op grote hoogte en een bergbeklimmer over wind en temperatuur op de hoogte van de berg die beklommen wordt. Puzzel is geïnteresseerd in windkracht, windrichting, temperatuur en hoeveelheid zon. De gribfiles lieten zien dat we met een gerust hard een kleine 200 kilometer naar het zuiden zouden kunnen, richting het gebied waar we de traditionele overwinteraars aantreffen; nou ja, voor zover ze al geen einde hebben gemaakt aan hun winter en weer noordwaarts zijn vertrokken. 

Kwam inzake overwinteraars onlangs een leuk stukje tegen van een Belgische dame (Ingrid Vertessen) die sinds het overlijden van haar vriend solo door Europa trekt. Zij beschrijft op leuke wijze het fenomeen “overwinteraars” en dat wil ik je niet onthouden: “Tal van overwinteraars beschikken over een uit de kluiten gewassen mooie, dure camper, voorzien van alle gemakken. Vanaf begin november tot einde maart staan ze vaak op dezelfde plek die lang vooraf gereserveerd is. Hun kampeerplek is uitgebouwd tot een eigen woonterrein, inclusief aangebouwde tenten met zelfs hier en daar een eigen wasmachine. Hun buren zijn al jaren dezelfden. Het contact is vertrouwd. Het is de kunst om als dagjestoerist te infiltreren in zo’n omgeving. Mensen zeggen amper gedag tegen nieuwkomers. Lachen is blijkbaar een pijnlijke aangelegenheid. Overwinteren in het zonnige zuiden lijkt hier een mega serieuze opdracht. Crocs en kleine gietertjes zijn onmisbare items om zich comfortabel te voelen. Het is de ideale combinatie om veelvuldig op en neer te lopen naar de watertappunten om gedurende een deel van de dag de watertank van de camper bij te vullen. Honden uitlaten en voertuigen poetsen zijn de belangrijkste activiteiten. Iedereen wil op hetzelfde uur zijn chemisch toilet ledigen, wat steevast zorgt voor files aan het daarvoor bestemde hok. Mensen aanspreken met de vraag wat er in de omgeving zoal te zien is, is nutteloos. De meesten verblijven enkele maanden op dezelfde plek, maar verlaten hun thuisbasis alleen om af en toe in het dichtst bijzijnde restaurant zo goedkoop mogelijk te eten of hun vertrouwde krant online te lezen in een koffietent, liefst op een plek waar de code van het internet gratis beschikbaar is. Onderlinge conversaties gaan steevast over het weer, huisdieren, de netheid van het sanitair (dat overigens heel netjes is) en de omgeving, roddels over de buren, de veiligheid van de buurt en rare gewoontes van het personeel. Integreren in deze omgeving vraagt een andere aanpak, die mij voorlopig een raadsel blijft. Tja, mijn bus is inderdaad redelijk besmeurd en de hond ontbreekt. Ik reis alleen en blijf hardnekkig “hallo” zeggen tegen iedereen die mijn pad kruist. Een vrolijk antwoord blijft zeldzaam. De fun is ver te zoeken.” Ik geef geen commentaar. Afbeelding komt van de Limburger.

dinsdag 6 april 2022: @ bétera

Een rustige nacht aan het Amsterdam-Rijnkanaal, sorry de Ebro. Spanjaarden doen niet voor 09.00 uur de winkel open, dus even uitgebreid koffie voor we de Lidl met een bezoek konden vereren. De ontbijtspullen aan zee verorberd op Platja dels Eucaliptus, vlak bij de gelijknamige camping waar we in een zeer grijs verleden gestaan hebben. Eigenlijk is het binnenland van de Ebrodelta een troosteloze omgeving, maar voor een klein deel natuurpark, merendeel agrarische gronden. Misschien is ze daarom voor ons wel zo aantrekkelijk. De stranden zijn wel weer perfect. En waarom we dan vergeten foto’s te maken? We lenen ze wel even van de toeristendienst.

Daarna via de N340 naar het zuiden. Omdat de AP-7 hier parallel aan loopt, nu gratis is en sneller opschiet hadden we de N340 bijna voor ons alleen. Begint er wel een beetje troosteloos uit te zien: de schaarsgeklede meisjes die proberen een blaasontsteking op te lopen zijn er niet meer, geen klandizie van vrachtwagenchauffeurs. Benzinestations en restaurants zijn voor het overgrote deel gesloten en beginnen nu al te verpauperen. Krijgt zo’n beetje hetzelfde aanzien als de N6 en N7 in Frankrijk toen de autosnelwegen daar werden aangelegd. Mooie weg maar in de buurt van Castellón de la Plana moet je dwars door allerlei dorpjes en steden, dus daar maar de snelweg genomen. Tegen enen op Camperpark Valencia, soort van thuiskomen. Alleen mijn Roosje werkt er niet meer, een nieuw Roosje (heet anders maar weet niet meer hoe) heeft haar baan overgenomen. Ook een lieve meid, na te zijn begonnen met een Spaanse woordwaterval ging ze over op het Engels, bij mij is die laatste taal nog altijd iets beter ontwikkeld dan het Spaans. Camperpark weer wat uitgebreid. Het “groene” gebied (zie plattegrond) is nu ook helemaal in gebruik. W vond dat de was hoognodig gedaan moest worden, fijne wasmachine. Daarna de camper een poetsbeurt (van binnen). W dus druk en ik zag dat het goed was.

Fietsroute uitgestippeld; het is hier niet zo’n geweldig fietsgebied: veel bebouwing en behoorlijk wat doorgaand verkeer. Af en toe tref je een pareltje aan: een bospad in het midden van niets. Dat soort stukjes maken zo’n tocht dan weer goed. Route ingekort, dus uiteindelijk hielden we maar een kleine 20 kilometer over. Scoorde bij mij een rode smiley, bij W een groene.

V: 173.934; A: 174.137; rijtemperatuur tussen 12 en 17 graden; wisselend bewolkt. Zon op in Bétera 07:38; zon onder 20:30. Een mooie dag. En morgen? Morgen is er weer een dag. We hebben de kaartjes voor de metro naar Valencia al in huis. Voorlopig is het hier goed toeven: kreeg net de melding binnen dat het 19 graden was. Geloof het meteen als ik W zo zie werken.