lorca - 4 en 5

Op het menu stond donderdagavond “Muslitos de codorniz marinados”. Toen we het dinsdag bij de Lidl kochten leek het verdacht veel op kip, maar bij nadere inspectie bleek de afbeelding van het beest absoluut geen kip te zijn. Kwartel dus. Marinados kan elke Nederlander thuisbrengen en “muslitos” ? In het Esperanto betekent het moslims, maar ik kan me niet voorstellen dat we gemarineerde moslims gaan bakken. In het Spaans staat het voor “drumsticks”. Geen kannibalisme dus, maar W vond het maar niks. Iets met zielige beestjes en een aparte smaak of zoiets.

vrijdag 15 april: @ el zorro

De dag waarvoor we eigenlijk naar deze camping zijn gegaan: vandaag maken we de beroemde processie van Lorca mee, op Viernes Santo (Goede Vrijdag). Voor de niet bijbelvasten onder ons: op deze dag draagt Jezus met een doornenkroon op zijn hoofd het houten kruis naar de berg van Golgotha, nadat hij vernederd en gemarteld is op de binnenplaats van het gerechtsgebouw. Er is besloten Jezus ter dood te brengen. Tussen acht en negen uur ‘s ochtends wordt Jezus gekruisigd en drie uur later wordt het tot drie uur ‘s middags (wanneer Jezus sterft) donker op aarde. Bijgaande afbeelding is van Hans von Tübingen (ca. 1430). Wanneer ik vroeger tijdens de godsdienstles goed heb opgelet hangt de “goede misdadiger” links en de “slechte” rechts, vanuit de kijker bekeken (geloof ik).

Wij hadden onze eigen kruisweg vandaag, met de naam “blauwe route”. De camping wordt omgeven door Calvariebergen en Golgotha’s (alleen met een andere naam) en de blauwe route heeft de neiging om alle toppen even aan te tippen. Het dragen van een kruis is daarbij facultatief. Wel mooi trouwens, je kon kilometers weg kijken. Ook weer een paar potentiële zomerhuisjes gezien, maar om verschillende redenen kwamen ze alle niet door de ballotage. Wandelen (en dan vooral door de heuvels) heeft niet echt mijn voorkeur, maar soms moet je accepteren: een goed huwelijk is als buigend riet, je moet meebewegen, anders knap je. Uiteindelijk viel het mee: de kruisweg was maar 5,5 kilometer lang en zoals elke keer vond ik het (na afloop) best leuk. W stuurde nog een interessant plaatje naar de (klein-)kinderen met de opdracht “zoek (o)pa”. De reacties waren niet mals! Zoonlief antwoordde met “Wat verrassend; moest je zijn bagage ook nog naar boven dragen?” refererend aan de laatste wandelvakantie van ons tweetjes in Wales (voor de volledigheid: ik heb toen en nu mijn eigen bagage gedragen!). En de oudste kleindochter sneerde “Begin maar onderaan de bult met zoeken”. Nog een paar dagen dan kunnen en mogen we weer fietsen.Het vuur onder de sudderlapjes werd vanmiddag niet zo hoog opgestookt als gisteren, maar het was aangenaam de vermoeide lijven in de kiepstoelen te vlijen en een koel biertje door de dorstige keel te laten sissen.

Prettig geregeld door Denise van de camping: kaartjes gekocht en vervoer geregeld. We waren als de dood om met de camper naar Lorca te moeten en het busje daar uitnodigend voor het boevengilde te moeten parkeren. W had daarnaast nog angstvisioenen om in het donker over die modderige toegangsweg te moeten rijden met 3,5 ton. Hoefde allemaal niet: we hadden een privéchauffeuse. We hebben in de loop der jaren al aardig wat paasprocessies mogen meemaken. Tot heden toe was die van Cartegena het mooist en die van Sevilla het grootst. Lorca doet het heel anders, die stad gaat voor spektakel. We waren op het feest van “de Witten en de Blauwen”, om het goed te zeggen Paso Blanco en Paso Azur. Dit zijn de belangrijkste broederschappen in Lorca en er is een duidelijke rivaliteit tussen hen. De processie vond plaats in wat bekend staat als “La Carrera”. Lorca had alle registers opengetrokken: Romeinse keizers, Egyptische troepen, Romeinse goden, strijdwagens, veel paarden, beeldhouwwerken, vaandels en wanneer je even vergeten was dat het toch een religieus gebeuren was kwam er een paso voorbij: een loodzwaar beeld gedragen door tot zo’n honderd mannen of vrouwen. Drieëneenhalf uur duurde de optocht en het was mooi om er een keertje bij te zijn. Beetje krap op de tribune, meer gemaakt voor Spanjaarden, maar dan van het zeer kleine soort. Om goed één uur waren we weer thuis. Een borrel en slapen. Nadenken over welke van de tweehonderd foto’s (en filmpjes) we gaan gebruiken in ons blog en in ons fotojaarboek. Wordt nog een groot probleem. Er zitten ook wat “geleende” foto’s tussen, foto’s waarop geen publiek te zien is.

zaterdag 16 april 2022: @ el zorro

Een dagje afkicken en sudderen. Het weer werkt mee. Morgen toch maar een deurtje verder: vijf dagen op één plek is echt wel de max wat we aankunnen. Veel campinggasten hier denken daar heel anders over. Er zijn er die hier maanden vertoeven.

Vandaag is het Sábado Santo, in het Nederlands stille zaterdag. Jozef van Arimathea en Niodemus hebben toestemming gekregen Jezus van het kruis te halen. Ze wikkelen hem in een linnen doen en leggen hem in het graf, dichtbij Golgotha. Het bijgaande schilderij is van Rubens (middenpaneel van een drieluik).

Onze zaterdag was ook stil. Strakblauwe lucht, weinig wind, dus al snel de (weinige) schaduwplekjes opzoeken en nadenken over de oplossing van mijn enige probleem: zonnebrandcrème in de ogen. Andere problemen waren er niet. Zelfs niet toen ik dacht dat ons huwelijk aan een zijden draadje hing op het moment dat ik het statement maakte dat ik bij deze temperaturen niet van plan was om voor klimgeit te gaan spelen. Mijn liefhebbende wederhelft die houdt van een dagelijkse wandeling sputterde zelfs niet tegen. Niks te klagen? Nou een beetje: wifi van de camping is geen vlottertje (understatement van de eerste orde) en de 4G-verbinding van mijn telefoon heeft een grote voorkeur voor hink-stap-sprongen (met periodieke rustmomenten). We zingen de middag uit, wachtend om de barbecue van vanavond. Even trok er nog een partijtje wolken over, die maakte de lucht nog interessanter. Een mooie dag! En morgen? Morgen is er weer een dag: we gaan verkassen. Een goed kringgesprek morgenvroeg moet duidelijkheid verschaffen over de richting.