donderdag
19 september: @ kotten, later @ kötteldiek
Het
werd uiteindelijk een mooie dag, maar Moeder Natuur heeft in
deze tijd van het jaar wel verrekte lange tijd nodig voor het
opwarmen van de aarde. Nog even en het wordt zo fris dat je de kachel
nodig hebt om
warmte te genereren zodat je toch in min of meer ontdooide toestand
aan het ontbijt kunt beginnen. Vandaag kwam de temperatuur pas
om 12:00 uur boven de 20 graden, de ochtend was vooral grauw, pas
tegen een uur of elf piepte de zon af en toe door de wolken. Och,
onze opstarttijd wordt ook steeds langer. Met een boek, een tablet,
een telefoon en vooral een grote pot koffie wordt de tijd die overbrugd
moet worden tot onze lijven in beweging komen steeds langer,
maar vooral: het voelt heel anders dan vroeger. Een paar weken geleden een boek van de
onlinebibliotheek.nl geleend met als titel “een thuis op wielen”
geschreven door Marchien den Hertog. Gaat niet over campers maar over
de sleurhut, de caravan dus. Je mag het “cultuurgeschiedenis”
noemen. Lekker veel plaatjes, dus dat lezen schoot lekker op (lees
het alleen in de camper, zo'n boek moet zijn plek weten). Gisteravond was het maar zo uit. En één voordeel van Kotten: als het boek te saai wordt en je
dommelt wat weg word je al snel wakker geschud (geknald is een beter
woord) door de volgende eikel die op het camperdak valt – moet je
maar niet onder een eik gaan staan. Tot slot: mijn dag werd helemaal
goed toen ik in mijn mailbox een bericht aantrof van Brouwerij Alfa.
Men heeft daar definitief besloten om niet mee te doen aan de
nieuwste trends en hypes, dus men gaat absoluut geen alcoholvrije
biertjes of fruitige Radlers gaat brouwen, want “[....]
hier,
bij Alfa Bier, blijven wij trouw aan onze normen en waarden en aan
ons eeuwenoude familierecept”.
Kijk zo mag ik het graag horen. “Het
is een keuze voor kwaliteit boven kwantiteit, voor authenticiteit
boven populariteit. Wij zijn een bierbrouwerij, geen
limonadefabriek.”
Zullen we nog één keer Youpen dan? Klein stukje uit de
oudejaarsconference van 31 december 1989. “Buckler,
dat kent u toch wel? Dat is dat gereformeerde bier. Buckler-drinkers,
daar heb ik een hekel aan. Van die lullen van een jaar of 40 die
naast je in het café staan met hun autosleutels. Rot eens op,
jongen, ik sta hier een beetje bezopen te worden. Ga weg gek! Ga in
de kerk zuipen, idioot. Zuip dan niet, idioot!”
Niemand wilde na die uitzending nog voor “Bucklerlul”
uitgescholden worden.
Ook
begonnen aan het (nieuwe) reisverslag van Margo en Ed, camperaars verderop in de straat. Geinig:
ze zitten op dezelfde plek waar wij een jaar geleden zaten in
ongeveer dezelfde periode en wel in Saint-Fortunat-sur-Eyrieux, aan
de Dolce Via (een leuk fietspad). Voor een deel doen we precies
hetzelfde (E&M zijn wel een stuk sportiever ingesteld) maar het
verhaal van Margo (klik
hier) is heel anders dan het mijne (klikklik).
En de overeenkomst? We hebben allebei erg veel plezier in het
opschrijven van onze verhalen. En
op die manier, met nog een paar gebakken eieren erbij en een tweede
pot koffie, komen we aan het moment dat de kippen moeten worden
gevoerd en de stalen rossen gezadeld. Heb een paar foto's van vorig
jaar toegevoegd om je een idee te geven van het landschap en het gebied waar E&M nu zitten.
Niet
alleen bij Saint-Fortunat-sur-Eyrieux
kun je goed fietsen: wij hadden onze eigen Dolce Via, maar dan wat
dichter bij huis. Dwars door het landschap van Krosenbrink,
Komrij en Mondriaan om maar eens een paar “Winterswijkse producten”
te noemen. Vandaag het meest het landschap van Henk Krosenbrink, niet
omdat we door de Halteweg in Miste (halte opgedoekt 1933) en de Stationsweg in Bredevoort (station in gebruik van 1899 tot 1934) fietsten (Krosenbrink vertelde regelmatig over de trein van Winterswijk naar Zevenaar die rond 1900 nog
in elk gat stopte; zie onder meer De
Wullinks,
in drie delen, 2007/2008) maar omdat ik een erg somber gedicht van
hem tegenkwam over de ruilverkaveling. Ja, ik heb het verhaal ook drie keer
moeten lezen voor een en ander duidelijk werd; niet mijn variant van het
Achterhoekse dialect. Even voor de volledigheid: de man in het blauwe overhemd is Henk en niet Ed (al lijken ze wel een beetje op elkaar).
Mooie
stukjes onverharde wegen en paden in onze tocht van net geen 40
kilometer. Niet meer kilometers, want W wilde de bus verder poetsen. En
warempel: ook nog paden die we niet kenden. Later op de dag (na het sopgebeuren) terug
naar de Kötteldiek, de vrijwillige plicht roept weer vanaf morgen.
