Er
wordt goed op ons huis gepast. Gisteren kregen we een telefoontje van
buuf C (je weet wel die vaste fotokijkster) met de mededeling dat de
vuilnisophaaldienst ons tuinmuurtje had geramd met de grijper van de
wagen. Kreeg voor de verandering nu eens een foto van haar!
Schadeformulier invullen en afwachten maar. Dank buuf C.
Ons
andere huis vertoont ook kuren: een kapotte waterpomp (of een
gesprongen zekering), type dompelpomp. Een beetje camperaar heeft er
altijd eentje op reserve. Wij zijn al blij dat we van het bestaan
weten. Nieuwprijs vanaf zo'n 14€, ben benieuwd wat onze camperboer
t.z.t. in rekening gaat brengen. Deze reis kunnen we nog wel zonder,
water haalden we vroeger ook uit een jerrycan.
woensdag
4 september:
@ rue
Onze
laatste dag aan de Somme. De rivier stelt “fysiek” niet zo heel
veel voor, maar is van grote historische betekenis: het was eeuwen de
natuurlijke grens tussen Frankrijk en Vlaanderen. Soms word je daar
aan herinnerd door de (vaak verfranste) namen van steden en dorpen
met als bekendste voorbeeld Duinkerken (Dunkerque). Ook geeft de
rivier haar naam aan de Slag aan de Somme (1916), waarbij meer dan
een miljoen mensen om het leven kwamen. Deed gisteren dan wel een
beetje lacherig over dat potsierlijke monument (geef het hier nog
eens weer, maar nu in de zonnige uitvoering van de toeristische dienst van Le Crotoy), maar er zit veel ellende achter. Er is zelfs een speciaal
kerkhof voor Chinezen in de buurt, in goed Frans, sorry Engels:
Noyelles-sur-Mer
Chinese Cemetery.
Het
gaat om Chinese arbeiders die werden ingezet voor de moeilijkste
taken zoals het begraven van gesneuvelde soldaten, het aanleggen of
herstellen van wegen en loopgraven. Heel frappant: slechts weinigen
zijn door oorlogsgeweld overleden, de Spaanse Griep (1918-1919) deed
hen de das om.
Nog
één stukje te ontdekken in dit gebied: Marquenterre. Het is een
gebied met veel fladderbeesten ten westen van onze camping,
ruwweg in het gebied dat behoort bij de plaats
Saint-Quentin-en-Tourmont. Dus telefoon met een Komootroute aan het
stuur, verrekijker in de fietstas en karren maar, op zoek naar de
ons beloofde vogels, waaronder de havikarend, visarend en de
nachtegaal. Helaas, was al gewaarschuwd door de website van het park
“Zes
km wandelpaden met observatieposten geven de bezoeker de gelegenheid
het gebied te verkennen”.
Een
bord geeft de wandeling door het gebied aan, maar zes kilometer, dat
is te ver voor ons (lees mij), dat doen wij in een volgend leven.
Daarbij komt dat je entree moet betalen voor het park. Ga vanavond
liever naar de pizzeria, kwestie van prioriteren. Dus we schampten
het park, moesten een andere weg nemen want Komoot vond dat we dwars
door het prikkeldraad moesten (heeft ze soms last van) maar kwamen al
snel op een schitterend fietspad terecht. De vele vogels die we
gezien hebben waren hoofdzakelijk van het type meeuw, duif en zwaluw.
Af en toe liet zich ook een reiger zien en wel in de smaken blauw,
groot/wit en klein/wit. De verrekijker kon in de fietstas blijven
zitten.
Saint-Quentin-en-Tourmont
heeft een voortdurende strijd met oprukkend zand achter de rug. Neem
als voorbeeld de huidige kerk (gebouwd in 1778), dat is de derde op een
rij. De vorige twee zijn bedolven onder het zand. Kwestie van
oprukkende duinen.
Komoot
vertelde vooraf wat voor “ondergrond” we konden verwachten -
onverhard:
6,9 km, verhard gravel: 113 m, verhard: 21,7 km, asfalt: 9,57 km en
onbekend: 600 m. Zo weet je in ieder geval welke broek je moet
aantrekken. Getallen zullen overigens iets afwijken: de route is iets
anders geworden dan de geplande, maar veel zal het niet schelen. Na
37 kilometer waren we weer thuis.
