rust roest (niet)

En weer is een oud vertrouwd instituut ter ziele. Heb het over de firma Tupperware, in 1946 opgericht door meneer Earl Tupper. Gespecialiseerd in gepatenteerd plastic (oeps: het plastic was niet gepatenteerd maar de “flexibele luchtdichte sluiting” wel). Weet niet of mijn moeder meedeed aan de rage, W en ik hebben later in ons huis wel eens een Tupperwareparty gehad. Voor alle jonge kijkbuiskinderen: het gaat om een toentertijd zeer moderne ontwikkeling waarbij op een “feestelijke” avond in een huis afgeladen met uitgenodigde vrouwen (buren, familie, vriendinnen) een vlotte dame (met de adelijke titel “Tupperwareconsulente”) het plastic kwam demonstreren, promoten en vooral verkopen. De consulente verdiende behoorlijk, de gastvrouwe kreeg een leuk cadeautje om de kosten van de koffie, de gevulde koeken en de Martini (ook wijn en sherry en af en toe een doe-me-maar-een-frisje) te dekken en het plastic leefde nog lang en gelukkig. Eigenlijk een nieuwe manier van winkelen. Wel wat anders dan een moderne webwinkel. Niet alleen plastic bewaardoosjes maar ook vergieten, maatbekers, handmixers werden verkocht, wel van plastic uiteraard. Keek zojuist even in mijn keukenkastjes om te informeren of er nog echte Tupperwarespullen in huize Nales zijn. Niet veel meer: een onverslijtbare maatbeker van 1,5 liter (wit) en een hoge afsluitbare bus in de kleur ooit-was-ik-doorzichtig-wit. In die laatste zit al sinds een jaar of vijftig koffie; in de zomer in de camper, 's winters in een keukenkastje in ons stenen huis. Te vies om naar te kijken, maar functioneel. De leuke Tupperwareparty's werden in Nederland al in 2021 gestopt. Corona zal daar ongetwijfeld een grote rol in hebben gespeeld, al was er in die periode juist sprake van een (tijdelijke) opleving van de verkopen via het web. De horeca was toen een deel van de tijd gesloten, dus werd er thuis gegeten en moesten etenswaren worden bewaard. Maar die opleving was inderdaad tijdelijk. Al in 2022 gaf Tupperware Brands Corporation, voorheen Tupperware Corporation, aan dat het een torenhoge schuldenlast had. En nu is dus de stekker eruit getrokken. Thomas Verbogt schreef deze week in zijn “in memoriam” in de Gelderlander onder meer het volgende over zijn herinneringen aan Tupperwareparty's: “Mijn vader haastte zich naar zijn werkkamer en mijn zusjes en ik zochten ook een veilig heenkomen. Het was een project dat we dienden te respecteren. De woning vulde zich met vrolijk lawaai dat tot na middernacht aanhield, maar toen was de consulente al vertrokken, met forse bestelformulieren. In de huiskamer was iedereen enorm tevreden en alle sherry oppelepop. Wijn ook”.

zaterdag 21 september: @ bentelo

Wat was het lekker: twee dagen, een nachtje bij de kippen in Kotten. Het enige minpuntje was dat op woensdagavond een boer meende een begin te moeten maken met het hakselen van maïs. Hij hield er na een half uur al mee op, misschien omdat hij tot de ontdekking was gekomen dat het jaarlijkse maïshakselfeest pas over een maand wordt gehouden en niet in Kotten maar in Loosbroek, ergens in het Brabantse land. Meer weten? https://www.hokenenhakselen.nl/. Pas op, ook Bökkers komt. Kan natuurlijk ook zijn dat buurman Boer zich vergist had in de datum. Hij heeft nog een tweetal weken om een “vanggewas” te zaaien. Moet natuurlijk wel eerst zijn maïs van het land. Kalenderlandbouw noemen ze dat. Als je de term opzoekt in het woordenboek kom je het volgende tegen: “vorm van landbouw waarbij bepaalde gewassen op grond van door de overheid vastgestelde kalenderdata worden geoogst of gezaaid in plaats van op grond van natuurlijke omstandigheden; landbouw met verplichte oogstdeadlines”. Alsof gewassen kunnen klokkijken en de natuur op precies 1 oktober klaar is met het vormen van een maïskolf. En waarom? Dat hele feest wordt van overheidswege opgelegd om de stikstofcrisis tegen te gaan, omdat er dankzij de oogstdeadlines op tijd ruimte is om vanggewassen (groenbemestingsgewassen die de uitspoeling van meststoffen tegengaan) in te zaaien.

Even een paar dagen er tussenuit, iets van “rust roest niet”. Inderdaad: alleen, maar dan samen met mezelf. Vraag is waar die rust niet mag roesten, oftewel: waar parkeer ik dit weekend mijn bussie? W opteerde om het richting Betuwe te zoeken, uiteindelijk missen we nog steeds één couplet van het Gelders volkslied:

Waar bij zomerzon de boomgaard, Kleurig ooft den wand’laar toont,
En de vruchtb’re korenakker, Stagen arbeid rijk’lijk loont;
Waar het aorige rivierke, Rustig stroomt langs groenen boord,
Daar is onze rijke Betuw, Kost’lijk deel van Gelre’s oord.
Daar is onze rijke Betuw, Kost’lijk deel van Gelre’s oord.

Maar voor de Betuwe moet je naar het westen: N18, A18, A12, A50, A15; geen zin in. Ook eigenlijk veel te ver weg. Toen noemde W Lettele, cp de Brandkoele, een oase van rust. Rust misschien later in de week, maar niet dit weekend volgens het reserveringssysteem van de camperplaats (bekijk bijgaand plaatje, waarbij oranje een bezette plek weergeeft).

Blijft er in mijn ogen niet veel over behalve de Bentelose Esch. Mooie cp en altijd wel een plekje te vinden. Voldoende ruimte en tijd om de rust te laten roesten. Een plek waar je niet zoveel beleeft, behalve dan een goed gesprek met de eigenaar van de toko, John. Voor je het weet is de dag vergevorderd en de nacht bijna ingevallen als het gesprek met deze brave borst is beëindigd. Ok, ik chargeer een beetje. Voor de niet-taligen onder de lezers: één van de betekenissen van chargeren is “Het overdrijven van een situatie om iets of iemand belachelijk te maken”. Maak hooguit mezelf belachelijk.

Het duurde even voor het busje geparkeerd kon worden in Bentelo. Eerst nog wat vrijwilligerswerk op het museum, waar een grote bus (de inhoud dan) gegidst moest worden en even later een J.J.S.-er (een jong Japans studentje) alle ins en outs wilde weten van de Achterhoekse landbouwmethoden tussen 1700 en 1950. We waren met zijn tweeën om Kazuki Yamasaki duidelijk te maken dat we dat eerst met een paard of os deden en later pas met een tractor en nog hadden we beiden onze handen vol. Werd ons niet duidelijk waarom hij daarvan een studie moest maken. Google Translate maakte overuren, bij Kazuki, bij Wim (mijn collegagids) en bij mij: op het eind van de dag was de accu van mijn phone “empty” (空の携帯電話のバッテリー).En dan nog: Google Translate kan niks met termen als Hekkelmölle en aalsteker. 

Pas tegen achten siste het biertje naar binnen terwijl het gehakt voor een aardappelschotel bruinde in de pan en de deur van de camper openstond om het gesprek met John gaande te kunnen houden. Twee voor Twaalf maakte de dag compleet en neem van mij aan dat het nog lang geen twee voor twaalf was toen uw schrijvertje een horizontale positie verkoos boven een min of meer verticale. De laatste zin die door mijn hoofd schoot was “Due to lack of space and fire hazard (when burning branches, quite a lot of sparks are produced), the oven was never in the house, but some distance away.” Ja, het gaat over een bakoven. En probeer een jonge knul in het Engels maar eens duidelijk te maken dat kattenstaartamarant "[...] een hele gekke plant [is]: de bloemen zijn lange hangende pluimen. Het blad is heel lichtgroen, tegen geel aan. Het is een leuk soort voor in de border of in de ruige tuin. Door zijn hoogte is het een goede opvuller en geeft kleur met zijn lange trossen bloemen. Uit deze plant worden natuurlijke kleurstoffen gewonnen. Ook is het een leuke droogbloem en staat hij mooi in een bloemstukje".