nazomeren 2023 – 9: zo blauw, zo blauw

Kwam gisteravond op de herentoiletten een bord tegen dat me deed denken aan “heren doe de bril omhoog, de dames zitten ook graag droog”. Twee problemen: normaliter komen er geen dames op een herentoilet en dan nog: het is een Franse gewoonte om op campings toiletten te hebben zonder bril. Overigens altijd nog beter dan zo'n ouderwets hurktoilet. Je snapt al waar de discussie gisteravond over ging. Nu wist W te vertellen dat er op de damestoiletten ook van die borden hingen maar dan met een dametje. De doos moet een prullenbak voorstellen volgens haar en het bor betekent dus niks meer of minder dan “rommel graag in de prullenbak” of moet het gebruikte toiletpapier in de prullenbak? Op een viersterrencamping?

vrijdag 6 oktober: @ villeneuve-les-béziers

Bij de voorbereiding van de dag kwam ik weer zo'n leuke vertaling op internet tegen: “De ecochannel-basis biedt reizen van één uur die twee tot vier uur duren, of een elektrische boottocht op het Canal du Midi vanuit Villeneuve-lès-Béziers. We huren ook fietsen voor vier of acht uur langs het Canal du Midi”. Kijk, daar kun je wat mee! Je gaat toch nooit en te nimmer bij zo'n club een bootje huren?

Gingen we gisteren langs het Canal du Midi landinwaarts, vandaag volgen we het watertje tot aan zee. Als ware cultuurbarbaren slaan we een aantal oude stenen en restanten van oude stenen in Villeneuve-Lès-Béziers over. Een kerk, een oud aquaduct en tenslotte zijn er ook nog wat resten van een priorij. Geen zin in vandaag, we gaan voor het natuurgeweld. Occitanië heet het hier, schijnbaar een van de zonnigste streken van Frankrijk. Wij hebben vandaag niks te klagen wat die ster betreft. Het kanaal werd (zoals ik al heb verteld) in de tweede helft van de jaren 1600 gegraven. Het begint in Toulouse en eindigt bij Etang de Thau, bij Sète. Het kanaal naar de Garonne verbindt dit kanaal met de Atlantische Oceaan. Op die manier is er een waterweg aangelegd die de Atlantische Oceaan verbindt met de Middellandse Zee. Het staat op de UNESCO-werelderfgoedlijst.

Vanaf Béziers loopt het kanaal ten zuiden van Vias en gaat dan via Agde (met de beroemde Écluse Ronde d'Agde en de pont bâche du Libron – in een grijs verleden al eens geweest) naar Sète. Het stuk van Vias naar Sète loopt door het binnenland parallel aan zee, dus minder interessant en houden wij het na Portiranges voor gezien en gaan via zee en het Étang de Vendres weer terug naar ons stulpje op vier wielen. Ook al is de zee in het begin van onze tocht nog niet zichtbaar, je kunt hem al wel ruiken. We wisten nog van onze eerdere Canal-du-Midi-escapades dat de jaagpaden voor een belangrijk deel onverhard en soms flink hobbelig waren, waardoor het een uitdagende route was. Laat nu juist de route langs het kanaal strak geasfalteerd zijn en de kustpaden van het niveau dat ik de letter S in de naam overbodig vind.

Het uitstapje naar de Marché artisanal & associatif kostte een beklimming van de eerste categorie. De route langs het Canal is vlak inderdaad, maar wijk daar niet van af. Inderdaad het Project Rescue Océan was er en verder différents créateurs: bijoux, peinture sur huile, crochet.... (is dat laatste niet iets met nuttige naaldwerken?)

Komoot had weer prachte wegen voor ons in de aanbieding, zelfs paden die niet (meer) bestonden of voorzien waren van een hekwerk met hangslot. We waren dus erg creatief met het bepalen van de route, maar dat moge uit bijgaand kaartje blijken. Overigens: onze route hield niet bij de letter B op, maar toen waren de batterij van de telefoon en de powerbank leeg (de laatste was niet opgeladen).

Op een bepaald moment zei W: “We kunnen naar huis!” Ze bedoelde dat ze palmen had gezien en zuurstokken (in de vorm van flamingo's). Ze was vergeten dat er nog een derde voorwaarde bestond: mijn dobbertje moest even het zoute nat van de Middellandse Zee hebben getemperatuurd. Dat zat er vandaag even niet in: OSS (= ons soort stranden) waren met de fiets niet bereikbaar, steeds lag er een met-de-fiets-niet-te-nemen-duin tussen onze positie en het lokkende water. We zitten dan in Les Orpellières, een prachtig duingebied tussen Sérignan Plage en Valras Plage.

En toen kregen we de volgende barrière: de rivier de Orb. In de zomermaanden vaart de Lily Passeur fietsers en voetgangers heen hen weer. Had ik vooraf maar op de website gekeken dan had ik het volgende gezien “Alle openingstijden zijn verstreken”. Da's dus ongeveer hetzelfde als “We varen niet meer dit jaar”. Betekende dat we een behoorlijk eind om mochten fietsen naar Sérignan, daar de passerelle (zeg maar fietsbrug) nemen over de Orb en terug naar zee om uiteindelijk veel later dan gepland in Valras Plage (rechteroever) aan te komen. Uit ik nu de boosheid van iemand die langzaam kromgroeit naar krukken en rolstoel? (uitdrukking van Theodor Holman - Parool 20 juli 2023). Neen: geenszins. Een kilometertje of tien meer is geen probleem: we drukken er gewoon een verse accu en gaan met die banaan.

Een verlate lunch aan het strand van Valras Plage en daarna via het Étang de Vendres terug naar een sissend koud biertje en een pruttelend warm soepje (in die volgorde). Een mooie dag, bijna 70 kilometers op de fietsteller, vrijwel windstil en pak 'm beet: 27 graden met een onbewolkte hemel. Een mooie dag. En morgen? Morgen is er weer een dag. We boeken een nachtje bij: er is nog zoveel te zien. En dat dobbertje moet ook nog, weet je wel?