Of
we geen last hebben van de wind, was de vraag van vaste lezeres S te
W. Ze gooide er een paar termen tegenaan als tramontana, mistral en
föhn. Volgens mij komt hier in Noord-Spanje de mistral niet voor,
da's meer een windje voor Frankrijk. De mistral is een harde en koude
wind uit een noordelijke hoek die gedurende de dag gemiddelde
windsnelheden bereikt van 50 kilometer per uur of meer, we hebben het
dan over minimaal windkracht 7. Ontstaan: een lagedrukgebied boven de Golf van Genua zuigt koude, uit
de poolstreken afkomstige lucht aan. De tramontana komt aan de Costa
Brava wel voor, eigenlijk moet ik zeggen in de Spaanse regio Alt
Empordà (evenals in de Franse regio Occitanië, waar we net vandaan
komen). Ook hier weer is een lagedrukgebied bij Genua de boosdoener,
maar deze keer komt de lucht van een andere kant (zie plaatje bij
deze alinea). Ook zijn het andere valleien waar de wind waait. Aan de
Costa Brava zijn windsurfers dol op de tramontana. Ook bestaat er ook
nog zoiets als föhnwind. De naam zegt het al: een warme droge wind.
Deze waait eigenlijk alleen aan de noordzijde van de Alpen en
ontstaat doordat wind uit het zuiden opwarmt als deze over de bergen
stroomt. Tenslotte hebben we nog de sirocco, een zuidelijke wind die
hete en droge lucht uit de Sahara naar het noorden voert. Da's die wind die dat Saharazand naar Nederland brengt.
Moet
nog even wat toevoegen aan het blog van gisteren op verzoek van W:
“Je hebt helemaal niet verteld dat ik in het buitenbad gezwommen
heb. Beetje koud, maar wel lekker!” Bij dezen. Zelfs
vegetariërs doden dieren als ze hun land omploegen, maar dat heeft
hier ook weer helemaal niks mee te maken. Bron van het plaatje:
nrc, hebben we dat ook weer gehad.
dinsdag
10 oktober: @ l'estartit
Vanmorgen
toch beiden maar een ander shirtje aangetrokken. Ik omdat het nodig
was en W om niet steeds in dezelfde outfit op de foto te staan.
Kwam
tijdens mijn voorbereidingen voor de fietstocht van vandaag de
volgende tekst tegen: “Heeft
u slechts twee dagen de tijd om de Costa Brava te ontdekken? Het
is niet lang, maar aan de andere kant is 48 uur beter dan helemaal
niets. En er is nog genoeg tijd om verliefd te worden op een
regio die puur een viering is van de natuur op zijn best, de
thuisbasis van een feest van uitzonderlijk mooie landschappen, waar u
prachtige stranden, kleine, afgelegen baaien, pittoreske mediterrane
stadjes en een rijkdom aan van verborgen schatten”.
Laten ze nu net het stukje waar wij deze dagen zitten, Baix
Empordà, niet met name noemen. Bron:
https://costabrava.org/en/blog/what-to-do-on-the-costa-brava-in-48-hours/.
En dat terwijl l'Estartit en omgeving best mooi is.
Natuurlijk
moest er gefietst worden en het was voor Komoot en mij nog een hele
toer om zoveel mogelijk hoogtemeters te vermijden: er liggen nogal
wat bultjes in de buurt van l'Estartit. Verder was het nog spannend
of we de Gola del Ter (de geul van rivier de Ter) wel zouden kunnen
oversteken. Volgens Komoot kon dat, maar ze vertelde er bij: “Sommige
segmenten van je route bevatten wegen of ondergrond die mogelijk niet
geschikt zijn voor je gekozen sport”
en Miep verwees met name naar bijgaand kaartje. En dat allemaal in
Parc
Natural del Montgrí, les illes Medes i el Baix Ter
(en daar is geen woord Spaans bij, want Catalaans). Beetje een bonte
verzameling van een aantal natuurelementen, want bij de oprichting
van het natuurpark in 2010 gooide men de Medes-eilanden, het
Montgrí-massief en de monding van de rivier de Ter op één grote
hoop, terwijl de losse componenten een beetje verspreid in de
omgeving liggen. Niks oversteek van de Gola de Ter, gewoon langs de
rivier, bruggetje over aan de andere kant terug. Komoot houdt niet
erg rekening met fragiele lijfjes van 70-jarigen. Riu Ter, of gewoon
El Ter, ontspringt 208 kilometer het binnenland in. We hoefden
gelukkig niet de hele rivier stroomopwaarts, zouden we ook moeten
klimmen tot 2.400 meter. Het is wel een route met hindernissen
geworden, Miep van Komoot had iets andere ideeën over fietsbaarheid
van wegen en paden dan een doorsnee Nederlander.
Paar
mooie plaatsjes met middeleeuwse charme, onder meer Verges en Ullà.
In Verges waren we bijna verdwaald in de kronkelige straatjes. Reden:
gps kreeg door de hogen stenen gebouwen en de smalle doorgangen geen
signaal meer. Van Ullà druipt de geschiedenis af. We vonden het
alleen niet nodig om de beroemde kerk van Santa Maria te
fotograferen. Kwam ook omdat we handen en voeten nodig hadden om ons
door de smalle en steile straatjes te worstelen. Het dorpje ligt aan
de voet van de gelijknamige bult vlak naast het Montgrí-gebergte.
“Stoppen!”
riep W. Blijkt dat we onder de “Centenary Oak” te staan, sorry:
ken alleen de Engelse naam. W vroeg zich af of degene onder de boom
ooit zo oud zou worden als de drager van al dat gebladerte. Vertaling
van de tekst op het bordje bij de boom: “Prachtige
eeuwenoude boom die in zijn natuurlijke vorm heeft kunnen groeien,
zonder geconditioneerd te zijn door externe elementen”.
Strand,
zand, rivier en later op de dag rijstvelden en appelboomgaarden. Dat
is een korte samenvatting van onze tour van vandaag. Honderden
ooievaars op een pas geoogst rijstveld, en duizenden appels aan de
bomen.
Tenslotte
kwam nog even de stad Torroella de Montgrí op onze route. Deze
plaats ligt op zo'n 5 kilometer afstand van de kust en dus van
L'Estartit. W stelde nog even voor om het kasteel van Montgrí te
bezoeken, maar ik vond het van een afstandje ook mooi gelegen boven
op de bult en kan me ook zonder het daadwerkelijk bezocht te hebben
voorstellen dat je vanaf dit fortachtige bouwwerk een fantastisch
uitzicht hebt over de binnenlanden, de Catalaanse kust en natuurlijk
de mooi gelegen Medes-eilanden.
De
Lidl zorgde voor het toefje slagroom op de pruimentaart en na iets
meer dan 63 kilometer parkeerden we de fietsen onder de platanen, de
accu's aan de opladers en onze lijven in de tuinstoelen. Een mooie
dag. Als je naar de weersverwachting kijkt kun je je voorstellen dat
we nog even bijtekenen.
