nazomeren 2023 – 18: wintershopping

Gisteren bij de Lidl in Horst exact dezelfde fles wijn zien staan als die we in Spanje gekocht hebben: Barón del Cega Valdepeñas 2018. In Spanje normale prijs € 1,99, hier in Nederland in de aanbieding € 3,99. Opmerking van W: “Voor die prijs heeft de fles wel een hele lange reis moeten maken”. Prettige middag en avond: regen op het camperdak en een snorrende kachel. Wel om kwart voor tien al naar bed, twee lange reisdagen gaan niet in de koude kleren zitten, of met andere woorden: “Je wordt ouder papa, geef het maar toe”.

Even terzijde: zag gisteren op de parkeerplaats in Horst opvallend veel auto's staan met een Pools kenteken. Hoorde later van de eigenaar van de camperplaats dat de Polen, die in groten getale zijn neergestreken in Noord-Limburg en Oost-Brabant, sinds 2006 in Meterik een eigen parochie hebben. Nu gaan we het bij bijgaande foto even doen volgens het boekje: Door Loek - Eigen werk, CC BY-SA 4.0, https://commons.wikimedia.org/w/index.php?curid=120513522.

maandag 16 oktober: @ meterik bij horst (limburg)

Toch wennen aan het Nederlandse weer, of om met W te spreken: “Misschien hebben we vorige week wel de verkeerde windrichting gekozen”. Tja, waren we naar Murcia gegaan dan hadden we nu nog in korte broek en op sandalen rondgelopen. Kijk maar eens naar de twee plaatjes onderaan deze alinea en bepaal zelf maar welke afbeelding bij Horst hoort en welke bij Murcia. Je kunt het ook anders bekijken: van l'Estartit (waar we de neus van Puzzel weer naar het noorden gedraaid hebben) tot Murcia is het ruim 700 kilometer en dat moet je niet alleen heen, maar ook nog een keertje terug. Wat je ook beslist, eigenlijk is het altijd verkeerd. Hadden we in Murcia een tekort aan zonnebrandcrème gehad, hier missen we de handschoenen. Kiezen uit twee kwaden? Toch even snel de route omgedraaid: via de Action voor twee paar handschoenen en een muts. Had ook een winterjas aan, gelukkig meegenomen, anders krijg ik last van mijn scharnieren. W is niet zo'n dikke-jassen-drager, vind dat ze dan op een rollade lijkt, maar dat valt best mee. Bij mij is dat wat anders: met of zonder jas, het blijft gewoon dik. De slanke den ging in dikke trui en zomerjas op pad.

Onze fietstocht van vandaag ging door voor ons onbekend gebied met als einddoel de Deurnsche Peel, Mariapeel en Grauwveen. Een deel hoort bij Noord-Brabant en een ander deel bij Limburg. Samen een gebied van zo'n 2.750 ha en eigendom van Staatsbosbeheer. We dachten eerst: dat wordt aangeharkte natuur, maar dat viel reuze mee, zelfs een stukje baggeren door de modder. Samen met de nabijgelegen Groote Peel zijn het restanten van wat eens een uitgestrekt oerlandschap was van levend hoogveen. Voor het grootste deel afgegraven dus, slechts zand bleef over. In de Deurnsche Peel is tot in de jaren zeventig turf gewonnen, als je goed kijkt zie je nog wat resten, zoals turfputten.

Voor we zover waren mochten we dus eerst naar Horst voor een winterwinkelsessie en kwamen we langs een klein kapelletje, gebouwd door ene Frans Wijnen “uit dankbaarheid”. Dit godsdienstige ventje vond dat hij de Heilige Donatus moest bedanken omdat hij gespaard werd toen de bliksem vlak bij hem ingeslagen was terwijl hij op het land aan het werk was. Op het bijbehorende bord wordt gesproken over Sint Donatis, het is maar één letter, maar het moet echt met een U. Donatus is onder de heiligen de specialist tegen onweersoverlast. Onweer was vroeger (vooral op de boer) een punt van aandacht. Bij dreigend onweer overdag werd de boerderij vaak besprenkeld met wijwater. Was er 's nachts onweer, dan werden alle bewoners gewekt, verzameld rond de keukentafel en werd er gebeden. Door iedereen te wekken, stond men dan ook klaar om na blikseminslag het vee te redden.

De volgende highlight misten we op een paar meter: tegengehouden door iemand met een mooie V op zijn pak. We hadden dan ook niet echt de behoefte om € 39,50 per persoon neer te tellen voor Toverland, volgens kleinzoon Q het mooiste attractiepark van Nederland. Hij is niet de enige want het pretpark krijgt regelmatig een prijs voor “beste attractiepark” of “leukste uitje”. Best druk, maar het is dan ook herfstvakantie. Toverland pakt uit met het Halloweenthema (“van griezelen met een lach tijdens spannende familieshows tot huiveringwekkende scares en bloedstollende experiences”). Citaat afkomstig van de website van Toverland evenals bijgaande foto. “Mis je niet een tochtje met de rollercoaster?” was mijn vraag aan W. Kreeg iets terug dat leek op al vijftig jaar één groot rollercoasteravontuur. Kan het mis hebben, had mijn gehoorapparaten niet in.

Na Helenaveen begon de route wat landelijk te worden. Tot die tijd waren het vooral fietspaden langs doorlopende wegen geweest. Ben je in Helenaveen, dan ben je in Noord-Brabant. Het dorp werd in 1853 opgericht door Jan van de Griendt die hier turf kwam steken. Hij liet een eigen kanaal graven, de Helenavaart. Een stuk van het gebied hier heet het Griendtsveen. Minstens zeven eeuwen lang, maar vermoedelijk veel langer, werd het veen van de Deurnsche Peel en de Mariapeel vanuit de omliggende Peeldorpen stukje bij beetje afgegraven. Wat overbleef was een moerassige heide met vennen. Pas in een erg laat stadium werden de laatste stukken natuur gered: in 1962 werden het Mariaveen en de Driehonderd Bunders aangekocht en in beheer genomen door het Staatsbosbeheer. Een jaar later gebeurde dit ook met de Horster Driehoek. In de Deurnsche Peel ging de vervening door tot omstreeks 1980. Toen in 1978 de laatste nog min of meer intacte stukken veen in de Deurnsche Peel werden bedreigd door grootschalige afgraving met draglines, werd de Werkgroep Behoud de Peel opgericht. Die club had succes en uiteindelijk werden het Grauwveen (in 1987) en de Deurnsche Peel (1984) aan Staatsbosbeheer overgedragen.

En toen kwamen we weer in Helenaveen terecht, tijd voor een (erg late) lunch. De koffie smaakte uitstekend evenals het “drieluik” van W (zie foto). Ik hield het bij friet met kroketten, altijd goed. Nog wat foto's geschoten in het plaatsje, maar het voert te ver om bij alles het verhaal te vertellen (iets met oorlog, razzia's en zo).

Opgewarmd en volgevreten konden we het laatste stuk van de tocht aanvaarden met als hoogtepunt de “Kameel van de Peel”, plaatselijk bekend als de “Kamiël van de Piël”. Hoort een beetje vaag verhaal bij: het monument herinnert aan een eenzame grove den in het vroegere, uitgestrekte Peellandschap. Deze boom diende als oriëntatiepunt voor de schaapsherders in de omgeving van de Peel. Door zijn kenmerkende vorm, die leek op de bult van een dromedaris, werd hij door de plaatselijke bewoners liefkozend “Kamiël van de Piël” genoemd. Het ijzeren kunstwerk (tevens uitzichtspunt, want je kunt de trappen op naar boven) moet deze drommedarisbult voorstellen.

En toen we bijna weer “thuis” waren mochten we een leuk eindje omrijden: afgesloten spoorwegovergang. De dichtstbijzijnde lag in America. Gaan we geen grappen over maken. Mooie tocht, bijna 60 kilometer. Onbewolkt, halfbewolkt en later geheel bewolkt. Temperatuur oplopend tot 12 graden. Met handschoenen aan en een muts op best te doen. We blijven nog een dag.