even over de grens 2

vrijdag 29 april: @ Raesfeld

De slotkerk vond om 7 uur vanochtend dat één van ons tweetjes er uit moest om de kachel aan te zetten: binnen was het 5 graden en buiten zal het ongetwijfeld gevroren hebben. W was nog bezig met een slaapinhaalslag, dus je hoeft niet te raden wie het knopje van de Truma een zwieper gaf.

Samen met nog vier andere campers de (rustige) nacht doorgebracht: 2 met een D op de kentekenplaat en de rest had een geel nummerbord. Het is tenslotte meivakantie is ons land. Iedereen had gisteravond gedonder met het vinden van de Astrasateliet, gelukkig hoeven wij aan die schoteldans niet mee te doen. Ons hotspotje levert voldoende power om “elementaire en noodzakelijke” uitzendingen op het tablet te kunnen zien. Zo heeft W de afgelopen weken de bronstige boeren kunnen volgen en hebben we samen kunnen zien dat de oudjes er bijna en toch ook helemaal waren (was het geen herhaling van 2015?). Af en toe een beetje journaal en Nieuwsuur maken het tv-feest compleet.

Tegen half elf was het ontbijt achter de kiezen en hadden we twee dingen op ons todolijstje staan: de Isselquelle en de Femeiche. We wisten toen nog niet dat het een heel avontuur zou worden.

Een foldertje met een aantal fietsroutes rond Raesfeld vormde de basis voor ons fietstochtje. De F7 (Tour durch den Dämmerwald) liet vooral bos zien. Het lijkt een beetje primitief: die geverfde aanduidingen op bodem en palen, maar het werkt fantastisch. Alles op ooghoogte dus geen paaltjes met een knooppuntnummertje-met-pijltje verstopt in een ruig begroeide berm. Wat opviel was de stilte in Staatsforst Dämmerwald: kilometers lang geen auto te horen, alleen het gefluit van de vogels en het gepiep van een van de fietsen, snakkend naar een drupje olie. De bonte specht die ons gisteren beloofd was liet zich vandaag zien.

We zitten in het stroomgebied van de Oude IJssel, in Duitsland Issel genoemd. De bron (Isselquelle) ligt iets ten noorden van Raesfeld op een hoogte van 55,5 meter. 82 Kilometer later mondt de rivier, aangevuld met het water van een paar zijriviertjes (waarvan de Bocholter Aa, ook Aa-strang genoemd, de belangrijkste is) bij Doesburg uit in de (Gelderse) IJssel.

 

 

 

Bij de Isselquelle (voorzien van parkeerplaats, picknickbank en infobord) sloeg het noodlot toe: ne platt’n. In gewoon Nederlands: een lekke band. Niet zo’n halfzachte die je elke kilometer nog op kunt pompen en waarmee je voorzichtig verder kunt rijden, nee: een echte platte, waarbij je na elke draai van het wiel het ventiel op de weg kunt horen bonken. Lopen dus naar Raesfeld naar de Werkstadt die op elke routekaart van de VVV reclame maakt (veel lekke banden in deze buurt?). Het werd een wandelingetje van 3,5 kilometer. Voor de liefhebbers: afstand = aantal_stappen x 0,71 meter, dus zeg maar 5.000 passen van de Quelle naar het centrum van Raesfeld; da’s dus de helft van het “dagelijkse moeten”. W had inmiddels de fietsenmaker voorbereid op de enorme klus die hem te wachten stond en terwijl de harde werker zijn arbeid verrichtte konden de uitgewerkten bij de Rewe genieten van de Kaffee-mit-Kuchen (en wat voor Kuchen!).

Toen we een (dure) buitenband, een (goedkope binnenband) en het werkzweet hadden afgerekend (een bedrag waarvoor de nodige kratjes bier kunnen worden aangeschaft) en de tocht wilden voortzetten, zakte W door haar zadel (schroef afgebroken, een vaker voorkomend probleem: (her)lees eventueel http://berrynales.blogspot.nl/2016/03/op-naar-de-zon-6-regen-en-zon-in-los.html). Deze reparatie had voor onze fietsenmaker wat minder voeten in de aarde en was ook een stuk portemonneevriendelijker. Wij konden fijn verder flanietsen (het woord komt van Suus van ElenEs, een website met leuke reisverslagen).

Restte nog één Raesfeldhoogtepunt: de Erler Femeiche, een van de oudste bomen van Duitsland. Schattingen over de leeftijd van het inmiddels holle boompje (al sinds een paar honderd jaar hol van binnen) lopen uiteen van 600 tot 1500 jaar. Gangbaar wordt aangenomen dat de boom even oud is als Karel de Grote nu zou zijn ware hij niet gestorven. Met je basisschoolkennis weet je nog net dat Kareltje iets voor 750 het levenslicht zag (het gekke is dat men wel dag en maand weet, maar het exacte jaartal niet; maar dit even geheel terzijde). Dus moet het boompje ruim 1250 jaar oud zijn. Hoe oud ook: zonder stut en steun staat de zomereik niet lang meer rechtop.

De naam Feme Eiche verwijst naar het feemrecht dat tot 1589 onder deze boom werd gehouden. Het feemrecht is een door Karel de Grote ingestelde volksrechtspraak die in de open lucht onder een boom (meestal een eik of een linde) plaats vond. Een Freiherr, geassisteerd door zes Schöffen (assistenten/schepenen), behandelde ernstige misdaden zoals moord, roof, brandstichting en mijneed. De veroordeelden konden het meestal niet lang navertellen: ze eindigden over het algemeen met een stukje touw (in de vorm van een lusje) om de nek aan een passend boompje. Het hoogtepunt van het feemrecht lag aan het einde van de middeleeuwen.

Het was (ondanks of misschien wel dankzij alle ellende) weer een fantastische dag vandaag. We hebben het droog gehouden tijdens onze schitterende fietstocht en binnenkort kun je ongetwijfeld nog meer “even over de grens”-jes lezen. Morgen nog eventjes een kleine 40 kilometer rijden. Tenslotte: of het bier ook warm is wordt op het bord niet vermeld: