Issum, komt toch een beetje bekend voor? Jazeker: Diebels
Alt wordt daar gebrouwen. Een bekend Duits donker biertje. De brouwerij is
opgericht in 1898, sinds een tijdje eigendom van AB InBev, de grootste
bierketen ter wereld, met de hoofdzetel in België (ook brouwer van Stella
Artois, Leffe en Jupiler). Nog zo’n biergigant was SABMiller, sinds 2008 eigenaar
van ons lokale huismerk Grolsch. In 2016 zijn AB InBev en SABMiller gefuseerd.
Vanaf dat moment zijn Grolsch en Diebels dus eigenlijk zusjes.
Wohnmobilpark Hexenland (onze thuisbasis voor twee nachten) ligt een eindje buiten Issum, in de
plaats Sevelen. Voor 9 € (en 3 flappen voor de stroom) zijn we van alle
gemakken voorzien en dat alles op zo’n kleine 70 kilometer van @home. Het oogt
wat rommelig, maar daar moet je doorheen kijken (zegt W). Het gebied waar we nu
verkeren hoorde tot het Overkwartier van Gelder en maakte tot 1713 deel uit van
de Zuidelijke Nederlanden. De Spaanse Successieoorlog maakte een einde aan de
Spaanse overheersing: bij de Vrede van Utrecht kwam het in handen van Pruisen.
Men sprak vanaf dat moment van het Pruisisch Overkwartier. Je leert veel van zo’n
dagje camperen! Geen mens zal het waarschijnlijk interesseren, maar ik ben het kwijt. Het is een mooi gebied: beetje glooiend landschap, bossen,
velden, veel meertjes; goed te fietsen.
En fietsen dat hebben we gedaan: via de kern van Sevelen over
“binnendoorweggetjes” naar de kern van Issum, waar een vriendelijke meneer bij
de Tourist Info (bezig met zijn middagpauze op een houten bankje voor een
gesloten kantoor) voor ons zijn telefoontje met Candy Crush even aan de kant
legde, de deur van het toeristisch luilekkerland opende en alle tijd nam om het
nodige kaart- en foldermateriaal te verzamelen en tekst-en-uitleg te geven over
Issum en haar deelgemeenten. Gewapend met nieuwe kennis (en nog belangrijker: een kaart) konden we via de
Radwanderwege R1 en R2 doelgericht verder. En je komt wat tegen op zo’n fietstocht.
Twee dingen wil ik je niet onthouden.
Wel eens van Mutter Josepha gehoord? Wij niet, tot we een
stenen zuil met opschrift tegenkwamen. Mutter Josepha (in 1903 blies ze op
51-jarige leeftijd haar laatste adem uit) was medestichteres van de Orde van de
Dienaressen van de Heilige Geest (ook bekend als de missiezusters van Steyl-Tegelen).
Ze werd later overste van de orde en bleef dat tot aan haar (vroegtijdige)
dood. Het beste mens werd zalig verklaard in 2008 tijdens een geweldig
katholiek feestje. Je moet wel je best gedaan hebben wil je zalig worden verklaard:
een zalige is iemand voor wie de kerk instaat dat hij/zij op voorbeeldige en
heldhaftige wijze een christelijk leven heeft geleid. Als je dan ook nog over
de hele wereld wordt vereerd kun je het extra stempeltje “heilig” krijgen.
Zalig en/of heilig, het is nodig dat tenminste één wonder aan de kandidaat kan
worden toegeschreven. In het geval van zuster Josepha was dat het verhaal van
een Braziliaanse jongen, die in 1985 – nadat hij tot zuster Josepha had gebeden
– op medisch onverklaarbare gronden genas van een blindedarmontsteking. Onze Moeder
Josepha wordt in haar geboortestreek geëerd met een fietsroute. Een deel ervan
doet ook dienst als wandel- en/of meditatieroute (let daarbij op de kleuren van de bordjes). Er schijnen in totaal tien van
die stenen zuilen (Steinstelen) langs de route te staan en “weitere
Stelenstandorte sind noch in Entwicklung”.
We zitten wel in een katholiek gedeelte: we fietsten een
gedeelte van de kruisweg die begint bij de Antoniuskerk in Sevelen en eindigt
bij de Brigittenkapelle “ergens buitenaf”. Voor de niet-(ex)katholieken onder
ons: de kruisweg is een nabootsing van de lijdensweg van Christus vanaf het
gerechtsgebouw van Pilatus tot aan de berg Golgotha. Op de lagere school moesten we vroeger op
Goede Vrijdag naar de kerk waar een hele godsdienstoefening rond de 14 (?) staties
van de kruisweg gehouden werd; in onze beleving kwam er geen einde aan. Onze
vriendjes van de protestantse school hadden die dag vrij. Niet eerlijk! Er
waren nog wel wat meer van die memorabele momenten in het kerkelijk jaar: 3
februari de blasiuszegen, waardoor we weer een jaartje (niet) gegarandeerd
strumavrij waren en het askruisje op de woensdag na carnaval aangebracht op het
voorhoofd met de mooie Latijnse woorden Memento, homo, quod pulvis es, et in
pulverem reverteris. Sommige dingen vergeet je niet zo gemakkelijk.
Overigens: het bijzondere van de kruisweg in Sevelen is dat de staties reliëfs
in brons zijn. En natuurlijk zijn er ook andersoortige bronsliefhebbers: in
juli 2013 werden er een aantal gestolen.
Und das Wetter? Niet om naar huis te schrijven, maar in
ieder geval droog en vorstvrij. Het was weer een heel bijzondere dag. Gelukkig kwamen we een variant op een bekend weerstation tegen, zodat onze waarnemingen ook officieel werden bevestigd. Sluiten we de dag af met het hoofdpijndossier van de week. De vraag is heel simpel: mag ik eigenlijk nog wel iets in den Anlagen?
