najaarstocht 2025 - 25: plage de piémanson (moest even)

Belangstellende kleinzoon appte deze week met zijn oma. Of we het niet te warm hadden en of we wel ontbeten. Kijk naar bijgaande foto van de ontbijttafel van 17 september, belangstellende kleinzoon en je ziet dat er van alles naar binnen gewerkt wordt. Koffie hoort er niet meer bij, dat hebben we al een uurtje eerder naar binnen gewerkt. Oma is sinds een paar jaar van de ochtendthee af en werkt ook een kopje koffie naar binnen. Vandaag was ons brood een gewone baguette, gisteren hadden we een pain rustique op de ontbijttafel liggen. Het verschil? Kan wel zeggen 60 eurocenten, maar daarmee doe je het brood geen recht. Het zijn beide “broden uit Frankrijk”, maar de stijl en textuur zijn anders met name wat betreft korst, deeg en gisting. De korst van een pain rustique is dikker en vaak een beetje artistiek: scheur er in of wat bloem op het brood gestrooid. Het deeg van een baguette bestaat traditioneel uit enkel tarwebloem, de rustique bevat veelal een mix van bloemsoorten. En tenslotte is de gisting van de baguette veel korter. Mag ik het als volgt samenvatten: een baguette is “het dagelijkse snelle brood”, terwijl pain rustique meer richting ambachtelijk, langzaam gerezen, robuust brood gaat. En hieronder dus een rustique.

Zag gisteravond tijdens een rondje surfen op internet dat E&M, plaats- en straatgenoten, twee jaar geleden hier geweest zijn. M blogt ook, al doet ze dat heel anders dan ik. Haar verhaal over les Saintes-Maries-de-la-Mer kun je hier lezen. Klein stukje om een idee te krijgen: “Vandaag staat La digue à la mer op het programma. We hebben in ons leven al over heel wat dijken heen gefietst maar deze dijk is in Frankrijk best een bijzonder geval. Hij is gebouwd aan het eind van de 19e eeuw, strekt zich uit over 40 km tussen Saintes Maries-de-la-Mer en de monding van de Rhône bij Port Saint Louis du Rhône. Met deze dijk en dijken die langs de Rhône werden gebouwd werd het achterland van de Camargue verlost van de jaarlijkse overstromingen met zout water in het najaar en de winter die door de locals ‘Salvades’ werden genoemd. Mede dankzij nog heel wat meer technische ingrepen waarmee de waterhuishouding onder controle werd gebracht, werd het mogelijk om in het zuiden van de Camargue enige landbouw te gaan bedrijven“. Het is echt de moeite waard om het hele stuk van Margo over de kust van les-Saintes-Maries-de-la-Mer en Salin-de-Giraud te lezen.

woensdag 17 september: @ orange

W ruzie met de receptie over de teruggave van een borg voor een poortkaartje. Club heeft gewoon de administratie niet in orde. Eenmaal thuis wordt het een paar boze brieven en “aardige“ recenties schrijven. Eerst even de ergernis laten indalen. Korte verplaatsing zou het worden naar “ergens in de buurt van Avignon“. “Kunnen we niet even een uitstapje maken naar Plage de Piémanson“, stelde ik voor, “we hebben tijd genoeg en het staat nog steeds op mijn bucketlist“. Ben alleen een jaar of tien te laat: de plek had vroeger de reputatie van een soort “wilde westen” aan zee. Jarenlang was het een van de weinige plekken in Frankrijk waar je met je camper, caravan of zelfs tent gratis en zonder toezicht op het strand mocht staan. Hele families kwamen er de hele zomer wonen. Er ontstond een soort vakantiedorp van duizenden mensen, met geïmproviseerde cafés, zelfgebouwde hutjes, kampvuren, barbecues en meer van dat soort leuke dingen voor de mensen. Dit trok niet alleen Fransen maar ook veel buitenlanders aan, juist omdat het zo ongeorganiseerd en vrij was. Er waren twee “afdelingen“: bij de strandopgang rechtsaf hield je de broek aan en ging je linksaf dan kon je echt alle hullen laten vallen. Het grote probleem was dat er geen voorzieningen waren: geen officiële toiletten, douches of afvalinzameling; daardoor ontstonden er veel spanningen met natuurbeheer. In 2015 hakte de overheid de knoop door en werd kamperen en bivakkeren met ingang van seizoen 2016 verboden omwille van natuurbehoud en veiligheid (brandgevaar, hygiëne, impact op de duinen en fauna). Sindsdien mag je er nog steeds overdag komen (zwemmen, zonnen, wandelen), maar ’s nachts blijven met tent of camper is niet meer toegestaan. Parkeren mag enkel op de daartoe aangewezen plaatsen en binnen bepaalde uren. Het strand is daardoor veel “leger” en natuurlijker geworden. Las overigens in het blog van Margo dat ze twee jaar geleden weer de nodige camping sauvage had gezien.

Dus op naar Salin-de-Giraud, een uurtje met de auto en aan de westkant van de Grand Rhône blijven. De weg heeft een “fatsoenlijk“ departementaal nummer (D36) en na het stadje wordt het wel een beetje smaller, maar goed te doen. Als je de naam van het stadje vertaalt kom je uit op “zoutpan van Giraud“. Op weg naar het strand kwamen we inderdaad een groot zoutwinningsgebied tegen. We kunnen met de hoeveelheid zout die we zagen aardig wat eitjes bestrooien. Mooi even gezien te hebben, maar ons doel was de Plage de Piémanson. Toen we er aankwamen was het mooi weer met een aangenaam temperatuurtje (24 graden en het beloofde nog een paar graad warmer te worden). Zelfs de temperatuur van het zeewater werkte mee: pak-’m-beet 23 graden. En voordat mijn malboxen vollopen met vragen als “en niet skinnydippen?“ hier vast het antwoord: nee. Er stond een dusdanige wind dat je gezandstraald werd. Even de neus buiten de camper gestoken en 180 graden gedraaid (de camper dan, de neus ging vanzelf mee).

W vindt dit landschap drie keer niks, ik daarentegen kan er ’s nachts een natte droom van krijgen. “Geen boom te bekennen“, sprak W en mijn antwoord was: “Dat klopt, die dingen heten hier geen bomen maar arbres“. Het werd even stil naast me: ik zal het ongetwijfeld nog wel te horen krijgen.

 

En toen inderdaad de neus naar het noorden. De bedoeling was dat we op camping La Roquette in Châtaurenard (bij Avignon) zouden overnachten. Renard heeft een château dat hebben we gezien en de camping was complèt. Andere camping in Bolène ingetikt, maar bij Orange schoot me plotseling te binnen dat ik onlangs een artikel gelezen had over een camping die fietsers en wandelaars met tenten weigert. Weet niet meer waarom, vind het ook allemaal niet zo interessant. Voor ons was er wel plaats op camping Du Lavandin. Voor € 25 van alle gemakken voorzien. Bijgaand plaatje is een promotiefoto van de camping. In deze tijd van het jaar is er absoluut geen lavendel meer te zien.

Een mooie dag, vol verrassingen. V: 220.244; A: 220.444. Leuk: exact 200 rijkilometer. Temperatuur: oplopend tot 28 graden. Stevige wind. Zon op/onder: 07:21/19:48 (gegevens Orange). En morgen? Morgen is er weer een dag. Martine van Os zou zeggen: “we hebben een reisdag“. We gaan proberen Langres te halen. W.W., bestuurslid van het Achterhoeks Openluchtmuseum, vroeg vandaag of onze vakantie er bijna op zit. Nee W.W., als je werkt heb je vakantie, wij doen daar niet meer aan: wij reizen.