najaarstocht 2025 - 20: nog één dagje canal du midi

“En ’s avonds dan?“ is een vraag die ik vaak krijg. Nooit een probleem: ’s avonds is het heel gezellig in ons busje. Als de wifi goed is of we hebben een redelijke 4- of 5G-verbinding dan is het elke avond Herman en Paulien en één of twee afleveringen van een Netflixserie. En op dit ogenblik natuurlijk één keer per week “We zijn er bijna“. De slimste mens is ons ijkpunt van de dag: glaasje wijn en een toastje kaas erbij en wie doet ons wat? Soms zo heerlijk herkenbaar. Neem bijvoorbeeld de uitzending van donderdag toen het woord “zuchtouderen“ onder de loep genomen werd. Ik sla even de oudjes over die vanwege een of ander narcistisch slachtoffercomplex de hele dag kreunen en daardoor bewust aandacht willen trekken. Nee het gaat om oudjes zoals W en ik, waarbij ik vooral naar mezelf kijk: gewoon geluid maken bij sommige bewegingen. Je in een stoel laten zakken: kreun, uit diezelfde stoel weer opstaan: kreun. Weet het: we hoeven op onze leeftijd niet meer als een ninja door het huis te vliegen, maar (onbewust) kreunen en steunen bij bepaalde handelingen is een beetje overdreven. Had ik al verteld dat het op mij van toepassing is en niet op W? Bij dezen. Mooi gevonden dat woord: “zuchtouderen“. Vraag je aan ChatGPT of het woord bestaat krijg je het volgende antwoord: “Nee, het woord “zuchtouderen” bestaat niet in het Nederlands. Het lijkt een samentrekking van zucht en ouderen, maar dat is geen gebruikelijke of erkende term“.

vrijdag 12 september: @ villeneuve-lès-béziers

Een beetje een somber begin van de dag. Buiten dan, binnen maakte een pot koffie ons beiden prima wakker. Waar je alleen niet zo vrolijk van wordt zijn die weersites die elkaar behoorlijk tegenspreken. Vooal Buienradar laat in deze omgeving vaak een steek vallen. Vanmorgen zou het “zwaar weer zijn“, kijk maar eens naar bijgaand kaartje. Volgens andere profeten inderdaad bewolkt (tot aan de middag) maar geen regen. Heb meer de neiging naar de lucht te kijken en in mijn achterhoofd te houden waar de wind vandaan komt. En hoe het inderdaad met het weer zat vandaag: kijk naar onderstaand plaatje (bron MeteoFrance) met de verwachtingen voor Villeneuve-lès-Béziers, het is uiteindelijk nog twee graden warmer geworden.

Tegen half twaalf waren de ergste wolken verdwenen, zag het er (behalve op Buienradar) niet uit dat het ging regenen en konden we ons opmaken voor een laatste rondje door deze regio (tenminste dit jaar). Achteraf bleek dat we flinke stukken gefietst hebben van het fietspad “op de fiets door de Herault“.

 

Al een keer of vier eerder gezien: “les neuf écluses de Fonseranes” (de negen sluizen van Fonseranes). Het blijft een fascinerend stukje Franse waterbouwkunde, met een rijke geschiedenis en sterke toeristische waarde. Zal het verhaal ongetwijfeld wel eens eerder verteld hebben (misschien zelfs wel vaker), maar voor de volledigheid hier een korte samenvatting. Het aantal sluizen is betrekkelijk. Aanvankelijk bestond de sluisgang uit acht aaneengeschakelde sluisbakken met negen sluizen. Met die sluizen kon een hoogteverschil overbrugd worden van ongeveer 21,5 meter over een lengte van circa 300 meter. In 1858 werd een aquaduct over de rivier Orb gebouwd. Daardoor werd de oorspronkelijke route via sommige sluizen niet meer gebruikt. Sindsdien zijn slechts zes van de acht sluisbakken in gebruik voor scheepvaart, omdat sommige sluizen permanent op een bepaald waterniveau zijn gezet. Dat het complex op de UNESCO-lijst van werelderfgoed staat zal je niet verwonderen.

Als je naar bovenstaande kaart kijkt zie je de oude en de nieuwe situatie van het Canal du Midi. Vóór de bouw van het aquaduct moesten schepen via de sluizen van Fonseranes afzakken naar de Orb, de rivier invaren die vaak ondiep, veranderlijk en gevaarlijk was door overstromingen en dan weer omhoog door sluizen, een moeizaam en vaak riskant proces. Het nieuwe traject via het aquaduct van Orb, ook wel Pont-Canal de l’Orb genoemd, klaar in 1857, maakte het leven voor de schippers een stuk gemakkelijker.

Nog gemakkelijker zou het worden met de scheepslift van Fonseranes (Pente d’eau de Fonseranes). Het is eigenlijk nooit wat geworden en het is bij een groot experiment gebleven. De bedoeling was om de beroemde sluistrap te ontlasten door gebruik te maken van een schuine betonnen helling van zo’n 30 meter hoogteverschil. Een karretje (“bac”) op rails, gevuld met water, droeg de boten. Hydraulische motoren duwden het geheel langzaam de helling op of af en zo kon een boot in één keer het hoogteverschil nemen, zonder alle sluizen door te moeten. Hoewel de scheepslift in 1983 in gebruik werd genomen, bleek al snel dat ze onbetrouwbaar was. Er waren vaak storingen en technische mankementen (hydrauliek en rails). Het systeem was bovendien duur in onderhoud en werd door schippers minder gebruikt dan gehoopt. Na een korte periode van gebruik werd de installatie in de jaren ’90 buiten werking gesteld. Tegenwoodig ligt hij er verlaten bij, als een soort industrieel monument en zijn de sluizen zelf weer de enige functionele doorgang voor schepen. Zie onderstaand kaartje.

En na al dit technische gebeuren volgde een ontspannen fietstocht door de binnenlanden naar Vendres, via de oevers van het meer van Vendres, de boulevard van Valras Plage, de supermarkt in Sérignan en kwamen we met ongeveer 40 kilometer op de teller weer op de camping terecht waar ik een kopje soep voor ons maakte om het verloren zout een beetje aan te vullen.

 

Soep! Kijk ik goed op het pakje, zie ik daar het merk Royco staan. Al jaren en jaren niet meer gezien in de winkel, dus even op onderzoek uit. Als ik alles ga vertellen wordt het een heel ingewikkeld verhaal vol met overnames van merken, toepassen van marktstrategieën en meer van die leuke dingen. Laat ik het heel kort (en simpel) houden. Het merk Royco bestaat nog in onder meer Frankrijk en België. In Nederland is het grotendeels vervangen door de naam Unox voor droge/instant soepen. Dit gaat op voor de soepen die jij en ik thuis naar binnen slobberen. Als je grotere verpakkingen wilt (voor bedrijven, in de horeca of voor soepautomaten) kun je nog steeds producten onder de naam Royco vinden in Nederland. Ter geruststelling: de Franse Royco smaakte ongeveer hetzelfde als de Nederlandse Unox en lieve F te P: het was niet bijgaande tomatensoep.

Een mooie dag. Maximaal 26 graden en droog! Kom je aan de kust is het vrijwel uitgestorven. Het merendeel van de campings daar is al gesloten. 26 graden en aan zee, zouden ze aan de Nederlandse kust een moord voor doen. Prima gefietst. En morgen? Morgen is er weer een dag. We gaan verkassen, hebben het hier na vijf dagen wel gezien. Er zijn twee opties: via de Atlantische kust terug of eerst nog even een paar dagen Camargue. Lastig als je geen vaststaande route hebt. De afsluiter: had het eerder deze week over Franse fietspaden. We kwamen vandaag bijgaande constructie tegen. Zoek het maar uit, is de boodschap.