brieven aan mijn zusje(s): achterhoek: daar waar fietsenmakers nog vertrouwen in de mensen hebben

Eindelijk een paar dagen waarop er geen natte bytes mijn telefoon binnenstromen via de buienradar-app, maar de zon zich (waarschijnlijk) van de goede kant laat zien. Grote fiets op de fietsendrager, kleine in de garage onder het bed; beetje nat en droog ingekocht en op naar de Fontein in Eibergen.

zaterdag 29 mei: @ eibergen

De camping vertoonde een drukte die je op een doordeweekse dag op Dorpsstraat Ons Dorp aantreft. Rustig dus, nog steeds weinig witte kentekenplaten. Een snelle installatie net voor de middag, een boterhammetje en een potje koffie. Voor de verandering eens een route op de app Komoot uitgestippeld. Misschien weet die Truus nog een paar nieuwe wegen in een bekend gebied te vinden. En ja: ze wist het! Maar het ging al te lang goed en je weet: te mooi om waar te zijn is vaak te waar om mooi te zijn. Op een single-track net achter Rietmolen, exact na 15,6 gereden kilometers, zei er weer eens een fietsbandje “Pfff”. Of ik maar even de auto wilde halen, want de dichtstbijzijnde fietsenmaker zat op een afstand van zes kilometer. Ik deed mijn best om zo snel mogelijk terug te fietsen naar de camping. Helaas: wegafsluiting op de N315 waardoor ik een omleidingsroute moest volgen en prompt verdwaalde; zij van Google Maps wilde me steeds de N315 weer op hebben: “Keer om en fiets vervolgens 2,4 kilometer over de N315”. W handelde inmiddels volgens haar motto “er zijn geen problemen, alleen maar uitdagingen. En mocht er toch een probleem zijn dan gaat die in de “snelle klachtenafhandeling”, dat wil zeggen de versnipperaar”. Ze hield allereerst een auto met kar aan die haar heel vriendelijk naar een fietsenmaker in Neede bracht (nee, moest er niet zijn, maar “ik breng je wel even weg”). Je snapt het al: oud grijs vrouwtje, alleen op de wereld met een kapotte fiets. De fietsenmaker had de winkel nog wel open, maar repareerde niet op zaterdag. Jazeker, een leenfiets behoorde tot de mogelijkheden. W had alleen één probleem: geen geld en geen legitimatie bij zich, alleen haar eerlijke gezicht. Laat dat voor deze fietsenmaker nu net voldoende zijn geweest om haar een elektrische leenfiets mee te geven. Zoiets komt toch alleen nog in de Achterhoek voor? Samenvattend: W kwam exact 5 minuten na mij aangefietst op de camping. Hoezo heb ik een omweg gefietst?

Drie uur: te vroeg om op de krent te gaan zitten. Nieuwe route uitgestippeld, opnieuw met behulp van Komoot, nu de andere kant op. Tweede rondje! Ik vroeg nog: "hoe optioneel is mijn deelname?" Johan Derksen zegt in zijn laatste interview (Gelderlander van vandaag): “we zitten hier niet in een overlegcircuit”, maar ik denk dat hij daarmee wat anders bedoelt dan de situatie waarin ik verkeer. Weer nieuwe paden en verrassende ontdekkingen, zoals de salamanderplas aan de Startmansweg (zeg maar Beltrum). Geen salamanders, wel kikkers en je weet: “kwaakt een kikker in het riet, dan regent het …. of niet!”

Over Achterhoek gesproken: nog zo'n staaltje perfecte Achterhoekse samenleving. Onze route ging langs Voor-Beltrum, langs het legendarische café Halfweg. De inwoners van dit gehucht hebben een stichting opgericht die het café en de omliggende gronden, waaronder het voetbalveld, overneemt. In de Groenlose Gids van afgelopen week stond het volgende: "Binnen de hechte gemeenschap van Voor-Beltrum, tussen Groenlo en Beltrum is momenteel sprake van flinke reuring. Het bestuur van de Stichting Halfweg heeft officieel het initiatief genomen om het inmiddels legendarische Café Halfweg met aangrenzende woning, alsmede alle bijbehorende gronden in eigendom over te nemen. Dit met de volledige instemming van de uit circa 375 adressen/gezinnen bestaande en meedenkende Voor-Beltrumse bevolking.".

Tegen vijven konden we eindelijk in de avondstand.