Als je een camper hebt doe je boodschappen bij de Lidl, dat
hoort zo! En om de dichtstbijzijnde vestiging te zoeken gebruikt de camperaar
de Lidl-app, voor zover de winkels niet als Points of Interest in het
navigatiesysteem staan. Dus even met de bus naar het noorden, omdat ze in
Benicarló een groot Lidlfiliaal hebben met lekker bruin brood (beter dan de
stopverf die ze op campings verkopen). Aan dezelfde weg (Avenida de Papa Luna) zit
ook een gratis camperplek. Niet om nu al een slaapplaats voor de nacht te
zoeken (aan zee, gratis, maar wel pal in de zon) maar om onze vuilwatertank te
lozen. Op camping Viz Mar de stortplaats niet gevonden, vooropgesteld dat deze
er is.
Door de C13 te nemen bij Torreblanca (je gaat dan wel een
klein stukje het binnenland in), mis je het drukke Benicàssim en Castello. Wel
dwars door Valencia en dat is ook een heel avontuur: zes rijen dik moeten
vervolgens tot twee banen geperst de rotonde over. Ome Tom was regelmatig aan de trage
kant (hoge gebouwen), dus een paar keer een afslag gemist. Uiteindelijk de brug over de “nieuwe”
Turia over en de CV 500 bracht ons naar camping Devesa Gardens, waar we een
paar nachtjes zullen blijven. De camping ligt een kleine 20 kilometer ten
zuiden van Valencia. We zijn al een paar keer in deze prachtige stad geweest
(onder andere drie keer voor de Fallas in maart) en elke keer was ons
uitgangspunt Camperpark Valencia in Bétera. Deze keer toch maar een ander
plekje, we willen het natuurgebied l’Albufera met de fiets verkennen.
Na aankomst meteen op de fiets en een verkennend rondje door
de “duinen”. Mooie fietspaden en stille stranden. Morgen meer! Uiteraard moest
W ook nog even het zwembad uitproberen.
V 100.360; A: 100.562
woensdag 13 september
De toldo’s (zonneschermen) boven de campingplaatsen geven
dan wel de nodige beschutting, maar in de wind piept en kraakt het behoorlijk,
alsof dertig Spanjolen grind aan het harken zijn (zonder te praten dan wel).
Stopverf bij het ontbijt, want geen bruin brood in de campingsupermarkt.
Vanwege het zonnige en warme weer al om half tien op de
fiets door het “droge” deel van l’Albufera, morgen staat het “natte” gedeelte
op het programma. Zonder een verkeersweg buiten de bebouwde kom (helmpjes dus
alleen ter geruststelling meegenomen) aangekomen bij de stad van de kunst en de
wetenschap (vooruit op zijn Catalaans: La Ciutat de les Arts i les Ciences).
Nadat de rivier de Turia (die dwars door Valencia stroomde) voor de zoveelste
keer buiten haar oevers was getreden, besloot de overheid eind jaren 80 van de
vorige eeuw de rivier buiten de stad om te leiden door de aanleg van een kanaal
ten zuiden van de bebouwde kom. De oorspronkelijke bedding kwam droog te liggen
en werd veranderd in een 7 kilometer lange groenstrook met wandelparken,
fietspaden en sportvelden. Vlak vóór de plek waar de Turia bij El Grau de
Valencia in de Middellandse Zee uitmondde, werd la Ciutat gebouwd die in fasen
tussen 2000 en 2004 werd opgeleverd. Het complex wordt gekenmerkt door
verrassende architectuur. We zijn er al eens eerder geweest (oktober 2014),
maar het is net of het geheel steeds indrukwekkender wordt. Overigens staat één
van de gebouwen al weer stevig in de steigers, misschien toentertijd toch verkeerde
materialen gebruikt?
Een tochtje door de tuin van Turia (de drooggevallen rivier) bracht ons bij metrostation Alameda, waar we drie jaar geleden met veel pijn en moeite twee vouwfietsen en een paar dikke konten in een superklein liftje hebben weten te stoppen. We konden er nu smakelijk om lachen: we bleven bovengronds. Het idee om een paar ansichtkaarten in de stad te kopen hebben we heel snel laten vallen, want: te druk! Snel weer de tuinen in en een vloeibare versnapering genuttigd bij een kiosk-met-terras. Daarna dezelfde tocht in omgekeerde richting terug (dus wind tegen en zon in het gezicht). Dagteller van de fiets: weer een eind boven de 50 kilometer. Heb ik het al over het weer gehad? Strakblauw, graadje of 28. Morgen komt het kwik nog een eindje hoger te staan in de thermometer. Misschien voor de thuisblijvers in de eerste herfststormen niet leuk, maar we kunnen het niet anders maken.
Parc Natural de l’Albufera de Valencia is sedert 1988 een
nationaal park. Een lange rij duinen scheidt het zoetwatermeer (grootste meer
van Spanje) van de Middellandse Zee. Het gebied staat bekend om de rijstteelt.
De plaatselijke paella (met paling) schijn je te moeten proeven. (Voor ons was
het nog wat aan de vroege kant). Boottochtje gemaakt over het meer en door de
rietvelden. Net de Weerribben, maar daar hebben we nog nooit een arend zien
vliegen. Hier dus wel. 
35 Graden, dus de rest van de middag doorgebracht bij het
zwembad van de camping. Lekkere ligbedden in de schaduw en een koud drankje erbij. Minpuntje: reis je
helemaal naar Spanje, tappen ze Heineken (bier) en Amstel (radler).
Morgen schijnt het weer en vooral de temperatuur “in te zakken”, dus dan maar een stukje verder.
