zondag 03 september: @ antwerpen
Na een paar enerverende dagen in Rotterdam nu lekker vroeg
op pad. Om tien uur werden we namelijk al verwacht op het verlate
verjaardagsfeestje van kleinzoon Q, deze keer gehouden in een speeltuinachtige accommodatie
nabij Wassenaar. Opa, oma, maar vooral het cadeau waren welkom. Leuke plek en
de zelfgebakken-appeltaart-met-appels-uit-eigen-tuin smaakte goed. Andere opa
en oma waren er ook, dus we hoefden niet de ballenbak in.
Tegen drieën toch maar een beginnetje gemaakt aan de tocht
naar het zuiden. Antwerpen ligt niet zo ver van de Randstad verwijderd. Het
ankerbiertje werd gedronken op CP Vogelzang, waar ons opnieuw de verwaarlozing
of – zoals je wilt – gebrek aan onderhoud opviel. Antwerpen Expo wacht op de
nodige vergunningen (om van het terrein parkeerplek te maken?) en tot die tijd
mogen de rijdende huisjes gebruik maken van deze voormalige camping. Voor €
8,50 mag je staan, lozen en kun je water krijgen. Gietertje na gietertje is
gratis, via de waterslang is kassa. Tenslotte: als je je campertje een
beetje strategisch plaatst vang je een goed gratis wifi-signaal van de Expo. Voor een overnachting of een bezoek aan de stad een geschikte plek. Mooi wapen heeft Antwerpen trouwens (links de Napoleontische versie, beneden de huidige.
V: 93.380; A:98.556
maandag 04 september:
@ esternay
Vandaag wist Ome Tom het beter: de route die we gereden
hebben (en aangewezen door ons navigatiesysteem) week behoorlijk af van de weg
die we in eerste instantie zelf uitgevogeld hadden. We waren er even met onze
gedachten niet bij en volgden zonder nadenken de rustgevende stem van het
apparaat. Voor je het weet zit je dan al een eind op weg naar Namen in plaats
van op de snelweg naar Mons. Komt allemaal goed en zo kom je nog eens op
plekjes waar je nog nooit geweest bent. Rustige weggetjes allemaal. Af en toe
een stop op een plek waar het mooi is, bijvoorbeeld om een eitje te bakken als
lunch of de het-is-al-laat-in-de-ochtend-koffie.
Vanaf Reims tot aan Sezanne volgden we de D951, die ook
bekend staat als onderdeel van de Voie de la Liberté. Het Amerikaanse
legercorps onder leiding van George Patton deed er medio 1944 exact 54 dagen
over om van Normandië naar Metz te komen. Totale afstand 1145 kilometer, later
heeft men 1145 paaltjes in de grond geslagen om deze route te markeren. Vind de
kilometerpaaltjes eigenlijk niet mooi, maar over smaak valt nu eenmaal niet te
twisten.
Sezanne was het beoogde einddoel: een gratis CP met ook nog
eens vonkjes voor nop. Helaas: alle plekken waren bezet (en als nu die ene
schoolbus niet op een camperplaats had gestaan, hadden wij de nacht door kunnen
brengen in dit mooie oude stadje). Een volgende camperplaats vonden we op twaalf
kilometer afstand: Aire Municipale in Esternay, code 13.502. Beetje
moeilijkheden met de coördinaten, maar gezien het bord (zie foto) hebben al
meerdere mensen op een privéterrein een draai moeten maken. Leuk, oud plaatsje,
maar: alles fermé op maandag (behalve het gezondheidscentrum en de tabac en bij
beide hoefden we niet te winkelen). De tourist information deed zelfs voor óns
de deur niet open, zodat we zonder kaartje aan een wandelroute begonnen, maar
na het zesde bordje de weg kwijtraakten en uiteindelijk na veel omzwervingen op
het plaatselijke kerkhof terecht kwamen. Voorzieningen zouden er moeten zijn,
maar hebben we niet gezien. W vond wel een openbare porseleinen troon achter
het medisch centrum.
dinsdag 05 september:
@ boussac
Een rustige nacht doorgebracht in Esternay: zelfs de kerkklok
deed om 22.00 uur de ogen dicht. ’s Morgens om kwart voor acht werden we gewekt
door een inparkerende vrachtauto (bleek later een rijdende winkel te zijn, want
markt in Esternay). Het enige nadeel aan de CP werd gevormd door pas getrokken
kalkstrepen die de (smalle) camperplaatsen van elkaar scheiden, vloer van de camper had een schrobbeurt nodig. Overigens geen
last van ruimtegebrek gehad: we stonden met 5 campers keurig verspreid in 12 vakken.
Een dag van kilometers maken, maar dan op een leuke manier.
Koers: hoofdzakelijk zuid. Wegen: voornamelijk D en N. Ook vandaag grote
stukken gereden die we nog niet kenden. Een stickie met franstalige chansons in
de stereo-installatie en een gesprek van hoogstaand niveau; om een voorbeeld te
geven: is Adamo afkomstig uit Frankrijk of België? Af en toe kom je een leuke parkeerplek tegen dus stoppen en een foto maken, oh nee: koffie zetten.
Etappedoel: de camping met de overheerlijke gehaktballen in
Boussac: camping Creuze Nature, een Acsi-camping van € 19,00. “Wilt u hetzelfde
plekje als zes jaar geleden en heeft u hetzelfde Volkswagenbusje nog?” Niet dat we toen zo'n indruk gemaakt hebben, maar gewoon een goed computersysteem. Deel 1
van de vraag: ja; deel 2: nee. Helaas was men door de voorraad gehaktballen
heen en ook aan kippenpoten kon de bar ons niet meer helpen. Er waren nog wat
hamburgers en kipfilets in de diepvries, maar laten we nu net dezelfde dingen
in de koelkast hebben liggen, dus B mag koken en W afwassen en daarna samen
kijken naar de laatste aflevering van “We zijn er bijna” op het tablet via de
telefoon van W. De camping heeft wel gratis wifi maar daar werden we om een
duistere reden onmiddellijk van afgeknikkerd (twee verbindingen onder dezelfde
naam?). Een drupje rood, een toastje brie en Martine van Os: het leven kan niet
mooier!
woensdag 06
september: @ boussac
Het toetertje van de plaatselijke bakkerse deed alle oudjes
(het naseizoen is weer aangebroken, dus korting op de Acsi-campings!) naar de
portemonnee grijpen. Een kaal stokbrood heb je voor een Euro, maar wil je wat
bijzonders (bruin brood, pain-au-chocolat om maar een voorbeeld te noemen), mag
je bijna met briefjes betalen.
Het zou een rustdag worden, maar rusten is bij W synoniem
aan niet-rijden; alle andere bewegingsvormen zijn toegestaan. Het werd dus een
wandelingetje van een kleine negen kilometer bult op, bult af (het wordt toch
tijd dat de Fransen weten waarvoor een bulldozer is uitgevonden en dat egalité
is afgeleid van egaliseren). Maar eerlijk is eerlijk: leuke route naar een leuk
Frans plaatsje (al staat er veel te koop en leeg en maken bepaalde straten een
desolate indruk). Terug op de dependance van het Van Rappardmuseum had W genoeg
aan een luie stoel aan het meertje en een duik in het (overdekte) zwembad. Ik was gelukkig met mijn stoel in de camper: speciaal gemaakt om na te denken over de zin van het leven. De keuken van de camping is gesloten op woensdag, dus wat eten betreft hoefden we geen keuzes te maken. En
weer een mooie dag ten einde.
