herenigd in faro
Eigenlijk is het helemaal fout wat we doen: voor 39 € all-in van Amsterdam naar Faro vliegen: vliegen is slecht voor het milieu en steeds meer mensen schamen zich collectief voor hun aandeel in de kerosineconsumptie. Er is een nieuw woord voor ontstaan, namelijk “vliegschaamte” (vertaling uit het Zweeds van flygskam). Na een beetje googelen lees je dat vliegschaamte “de schaamte [is] die iemand ervaart als hij of zij gebruik maakt van een vliegtuig terwijl er minder milieubelastende alternatieven zijn om zich te verplaatsen”. Eigenlijk zou er wat aan de prijs van het vliegen gedaan moeten worden, immers: er wordt geen accijns en geen btw op kerosine geheven vanwege afspraken uit een zeer grijs verleden. Met een beetje schaamte publiceer ik dan ook de foto die W genomen heeft toen ze op het punt stond te boarden. Aan de andere kant: het duurt zo lang om met de trein vanuit Nederland in Portugal te komen.
Het vliegveld van Faro breng je ongetwijfeld in verband met de vliegramp die op 21 december 1992 plaatsvond met vlucht MP495. Of doen dat alleen mensen die regelmatig naar Air Crash Investigation kijken? Het gaat om een Douglas DC10 die door Martinair (langdurig) gehuurd was van de Koninklijke Luchtmacht. Tijdens noodweer mislukt de landing, dwarswind drukt een vleugel tegen de baan, het vliegveld tolt om zijn as, breekt in stukken en explodeert. 54 Passagiers en 2 stewardessen komen bij dit ongeluk om. De bemanning had besloten géén doorstart te maken, had de automatische piloot op het laatste nippertje uitgezet; het vliegtuig had een hoge daalsnelheid en zou gebreken hebben aan het landingsgestel. En dit alles speelde zich af enkele maanden na de Bijlmerramp. Ik vond nog een afdruk van een artikel uit het Reformatorisch Dagblad, lezenswaardig (voor de liefhebbers).
dinsdag 19 maart: @ faro
Miki’s Place na het nodige poetswerk aan de binnenkant van de bus tegen de noen verlaten, voorraden aangevuld bij de Aldi en vervolgens de N125 afgezakt met af en toe een afstekertje richting zee. Ruwweg tussen Faro en het uiterste zuidwestpunt van Portugal (Sagres) ligt de rotsalgarve. Deze wordt op enkele plaatsen onderbroken door een stukje duin. Hier bij Péra ligt zo’n stukje. Ik was er al met de fiets geweest (ja die met de drie versnellingen) en we zullen er de komende dagen ongetwijfeld nog wel een keertje komen.
Tegen vieren werd Puzzel geparkeerd aan het eind van de landingsbaan van het vliegveld van Faro: er ligt een grote parkeerplek waar campers worden toegestaan (niet in de periode 1/6 – 30/9) en kon het wachten beginnen. Als je van vliegtuigen houdt hoef je je niet te vervelen. Faro heeft maar één baan, dus alles komt langs. Helaas draaide het starten en landen na een uurtje van richting en kon ik de HV5355 niet naar beneden zien komen. Even met het busje naar het vliegveld en het reisgezelschap was weer compleet.
De herenigingsfoto die op de diverse groepsapps gezet werd leverde een tip op van zwager/broer R: “Misschien de volgende keer niet meer van die close-ups maken: we worden er met het verstrijken van de jaren echt niet mooier op!” Waarvan akte. Een paar drupjes uit het flesje 10-jaar-oude-port dat ik bij de Aldi had gescoord smaakte uitstekend bij het “broodje Jan Klaassen”. Nu samen verder (en terug), was die uitspraak niet van Tolkien?
V: 129.356; A: 129.429
Rijtemperatuur: 19 tot 22°.
