vrijdag 15 maart: @ péra
Spanje uit, Portugal in. De grens tussen de twee landen wordt gevormd door de Rio Guadiana. De brug over de rivier tussen de twee landen was “ingepakt”, al was van werkzaamheden niets te merken. Net over de grens moet de auto geregistreerd worden: kenteken koppelen aan creditcard om de tolgelden “elektronisch” te kunnen incasseren. Dat lukte in eerste instantie niet: “error reading card”. Na vijf minuten kaartje in-en-uit-de-gleuf schoot me te binnen dat we hetzelfde probleem vier-en-een-half jaar geleden hier op dezelfde plek ook hadden, dus: bus in de achteruit, ander paaltje (met twee gleuven) en inderdaad: busje valt in de zwaardere categorie en de pas moet in de hoge gleuf gestopt worden. Dertig seconden later was ook deze hindernis genomen. Hoezo kaartleesfout? Portugal: laat Amália Rodrigues maar galmen, de “grand dame” van de fadomuziek. Helaas is ze sinds 1999 niet meer onder ons, ze overleed op bijna 80-jarige leeftijd.
Na een paar kilometer was het tijd voor een eerste foto van Portugal, weliswaar op een parkeerplaats op de A22, maar toch mooi een plaatje van Puzzel geschoten met op de achtergrond de Atlantische Oceaan. Helaas net te laat die A22 verlaten: een paar kilometer eerder en ik had geen tol hoeven te betalen. Even niet nadenken kostte me een paar Euro. Voordeel is dat het bedrag pas volgende maand wordt afgeschreven (samen met kosten van alle litertjes diesel die ik tot heden heb getankt).
Mooi ritje door de heuvels van de Argarve, eerst de N210, wat later de N2 naar het zuiden richting Faro. Even het vliegveld (her)verkennen en de camperplek bekijken die achter de landingsbaan ligt. Te ver om te lopen aanstaande dinsdag, dus het wordt busje-komt-zo! Via de N125 naar de camperplek in Péra, waar de uittocht van de overwinteraars inmiddels voor een aantal lege plekken gezorgd hadden. Trouwens nog steeds veel gasten die hier maanden en maanden staan (in december en januari is het hier vol). Leuk plekje uitgezocht boven op de bult, met de hele dag zon. Even wennen aan het uur tijdsverschil. Het blijft gek dat je eerder in Portugal aankomt dan dat je vertrekt uit Spanje.
V: 129.208; A: 129.356
Rijtemperaturen: tussen 17 en 23°.
zaterdag 16 maart: @ péra
Kon een mountainbike hier op de camperplek lenen. Yep: weet dat ik nog een elektrieke fiets achter op de bus heb staan, maar wilde eens proberen of het iets is om voortaan zonder ondersteuning fietsend door het reizende leven te gaan. Niet dus! Eerst via een zandpad van de camperplek naar Péra, een dorp van en met niks. Het toeristisch centrum ligt een paar kilometer verder in Armacão de Péra. Van daaruit een mountainbikeroute naar de oceaan gevolgd, pittig maar mooi. Bij het water (eerst een duinachtige bult) terug via de harde weg en toen: de weg kwijt en geen kaart meegenomen. Vier uur lang ruim 100 kilo voortbewogen op een fiets (waarvan uiteindelijk maar drie versnellingen bleken te werken) door een erg heuvelachtig terrein. Totaal afgepeigerd terug op de camperplek waar ik met moeite een blikje Argus kon lostrekken en het ijskoude vocht zich sissend een weg kon banen via de slokdarm naar de maag. Toch maar niet doen zo’n bicicleta tudo terreno en gewoon voortaan op het elektriek de bultjes op en af.
Zon en 23 graden.
zondag 17 maart: @ péra
Wakker worden terwijl je spieren voelt waarvan je het bestaan nog nooit hebt vermoed. Het leven van een reiziger is afzien. Vanmorgen voor het eerst sinds Granada de lange broek en sokken aan: een fris windje en een waterig zonnetje. Tijd om de watervoorziening in orde te maken: de vorstbeveiliging zal nu wel niet meer in werking treden, tenzij we de komende weken de binnenlanden in gaan. De afgelopen periode kon ik me goed redden met een petfles van 8 liter voor het koffiewater en een jerrycan van 10 liter voor het andere werk. Maar: W komt, dus moet het toilet op een fatsoenlijke manier doorgespoeld kunnen worden en boiler werken. Is allemaal goed gekomen. Ook met het weer trouwens: in de loop van de dag ging de wind liggen en het zonnetje begon weer te tetteren en werd het weer ruim 20 graden in de schaduw.
maandag 18 maart: @ péra
Bewolkt bij het opstaan. De Spaanse margrieten hadden een uurtje langer dan andere dagen nodig om uit te komen. Met de paar uur konden de lange lappen weer omgewisseld worden voor korte pijpen en mouwen en kon ik toch in het zonnetje (het was inmiddels weer strak blauw) van mijn laatste “overwinteringsdag” genieten. En wat doe je dan op zo’n dag? Eigenlijk niets! Een grote pot koffie om de dag goed te beginnen, een flinke afwas wegwerken, het lijf een grondige schrobbeurt geven (fijne douche hier), lezen, even een dutje in de kiepstoel, om vier uur Portugese tijd (volgens mijn ingebouwde klokje is het dan al tegen vijven) met het tablet naar de bar (de enige plek waar ze internet hebben) en twee wijntjes en een uurtje later wordt het tijd om te denken aan het avondeten, contact opnemen met het thuisfront en het volgende boek op de e-reader opzoeken. In dit ritme zitten veel mensen hier, sommigen moeten nog een paar keer per dag hun hond uitlaten, anderen moeten even naar de Aldi een paar kilometer verderop (met fiets, camper of huurauto) en er wordt veel afgekletst. Voor hen: morgen weer zo’n dag. Voor mij: op naar Faro om HV5355 te zien landen.
