Wie de kaarten van Michelin kent weet onmiddellijk wat er
bedoeld wordt met “witte weggetjes met een groen biesje”: niet al te brede
stukken asfalt met mooie uitzichten. De N247 die ons van Peniche naar Ericeira
leidde is er een prachtvoorbeeld van. Het is een weg langs de kust met
regelmatig een afweg naar een schitterend strandje. Verder lieflijke dorpjes en
veel mooie kerken. Omdat “mijn rolletje is weer vol” tegenwoordig niet meer
werkt, bleven we foto’s maken. Nu nog een galerie vinden waar we onze serie “Portugese
kusten” kunnen exposeren.
keerpunt bereiktSoms moet je beslissingen nemen en die van vandaag was moeilijk, maar we zijn er uit: we gaan niet verder naar het zuiden. Ericeira (een vissersplaats, maar tegenwoordig het Zandvoort van Portugal) is het meest zuidelijke punt van onze reis dit najaar. De plaats zelf hebben we niet bekeken, we weten intussen wel hoe een visnetje en een mok met “I love Portugal” eruit zien. Dit gebied is door zijn geweldige branding erg geliefd bij surfers. Zo’n 40 jaar geleden hadden we ook nog zo’n strak pakje aan, aber das war damals. Via Mafra ging de route weer naar het noorden (toegegeven: Mafra ligt nog dichter bij de evenaar dan Ericeira, maar wie interesseert dat?) We konden de neiging het Paleis van Mafra te bezichtigen eenvoudig onderdrukken. Het is een combinatie van paleis, Franciscanenklooster en basiliek ondergebracht in één zeer groot gebouw. In 1717 werd de eerste steen gelegd en aangezien het goud uit Brazilië met bakken het land in werd gebracht kon het stulpje steeds groter worden.
ÓbidosÓbidos was wel een verplicht nummer: het is dan wel toeristisch, maar je mag het eigenlijk niet skippen. Het is een geheel ommuurd vestingstadje hoog boven de Rio da Vagem op een pukkeltje van 75 meter. De 13 meter hoge muren (je kunt over de muren rondom de stad lopen) hebben kantelen aan de buitenzijde, maar de stadskant kende over grote afstanden geen vangrail, dus af en toe was het een beetje voorzichtig schuifelen anders maakte je een doodssmak. We zijn beiden ongeschonden weer beneden gekomen. Het kasteel had in de loop der tijden niet alleen een militaire functie maar was ook een paleis. Het was een cadeautje van Dennis aan zijn vrouw Isabella (later bekend als Santa Rainha) na de eerste huwelijksnacht. Tja, een morgengave was gebruikelijk in 1282 (loon voor een nachtje hard werken?). Toen W dit verhaal hoorde opperde ze dat ik op 22 december 1973 behoorlijk in gebreke was gebleven. Haar morgengave bestond uit een gekookt eitje, een beschuitje en een kopje thee. In 1950 is het kasteel deels omgebouwd tot de eerste Portugese pousada (luxehotel) in een historisch gebouw. Ik was nog even bang dat ik aan de schandpaal zou worden vastgebonden, maar ook hiervoor gold “men lijdt het meest om het lijden dat men vreest”.
NazaréOns rijdende hotelletje hebben we voor twee dagen geparkeerd op Acsicamping Vale Paraíso net buiten Nazaré, een luxe camping vergeleken bij de afgelopen dagen, gratis wifi en een zwembad. Je kunt met het openbaar vervoer naar de stad, behalve op vrijdag, dan gaat er alleen een bus ´s morgens in alle vroegte. Laten we nu net op vrijdag downtown willen. Lopen dus die drie kilometer (en drie terug en een paar in de stad en een paar in de bovenstad: spierpijn dus morgen!) Volgens de ANWB-reisgids is Nazaré “het Volendam van Portugal”, maar dat kan niet kloppen: Volendam kent geen heuvels. Overigens viel het met het aantal toeristen ook wel mee. Gewoon een gezellig bad- annex vissersplaatsje. Een kabelbaantje bracht ons voor een paar cent naar de bovenstad, de Promontório do Sítio, zo’n 110 meter boven de oceaan waar we een geweldig uitzicht hadden met strakblauwe luchten en lekker hebben gegeten, iets met vis natuurlijk. Bij het afrekenen vroeg W: “En uit welk potje zullen we dit betalen? De AOW is binnen, het pensioen is bijgeschreven, de extra potjes hebben een bijdrage geleverd, of betalen we dit gewoon uit het envelopje van oma?” Medelijden hoef je dus (even) niet te hebben.
V: 78.389; A: 78.562
