Twee projectjes stonden er voor de 20e op het programma:
Fatima en het klooster van Batalha. Nadat de bakkerse met haar gammele Transportertje
ons had voorzien van vier Portugese broodjes en twee ietwat aangebrande
chocoladepasteitjes konden we weer het mooie landschap verkennen.
FatimaFatima is een van de beroemdste pelgrimsoorden ter wereld en men herdenkt hier dat in 1917 drie jonge schaapsherdertjes een aantal keren een verschijning van Maria gehad zouden hebben, steeds op de 13e van de maand. En dat herdenken heeft men inmiddels groots aangepakt. Wel netjes is dat men commercie en geloof fysiek gescheiden heeft: op het terrein van het Sanctuario kun je je geld alleen kwijt aan kaarsen, de rest van de gebruikelijke poppenkast (hotels, pensions, restaurants en souvenirwinkels) ligt buiten het terrein. De oorspronkelijke neoklassieke basiliek (volgens de boekjes gebouwd tussen 1928 en 1953) kon niet genoeg mensen bevatten en daarom heeft men aan de andere kant van het immense plein een jaar of tien geleden een kerkje gebouwd met 9000 plaatsen; beetje modern, maar ook dat moet kunnen. Het was een rustige dag vandaag, de joekels van parkeerplaatsen waren vrijwel allemaal leeg. Het schijnt hier een beetje drukker te zijn op 12/13 mei en 12/13 oktober wanneer er miljoenen pelgrims komen.
Batalha
Voor de tweede keer in mijn leven stond ik in Batalha en wederom het imposante klooster alleen van de buitenkant gezien. Reden deze keer? Juist vandaag waren we in de fase even-genoeg-oude-stenen-gezien aanbeland. Daarbij kwam nog dat de beoogde camperplaats alleen volle zon bood, dus maar een uurtje doorgereden naar de oceaan. De zon verstopte zich een beetje achter de wolken en ons puzzeltje gaf aan dat de buitentemperatuur naar de 20 graden zakte. Geen probleem: ook lekker.
Voor de tweede keer in mijn leven stond ik in Batalha en wederom het imposante klooster alleen van de buitenkant gezien. Reden deze keer? Juist vandaag waren we in de fase even-genoeg-oude-stenen-gezien aanbeland. Daarbij kwam nog dat de beoogde camperplaats alleen volle zon bood, dus maar een uurtje doorgereden naar de oceaan. De zon verstopte zich een beetje achter de wolken en ons puzzeltje gaf aan dat de buitentemperatuur naar de 20 graden zakte. Geen probleem: ook lekker.
PenicheDe oude stenen van kerken, burchten en kloosters hebben we ingeruild voor een rotsachtige kust, dus inderdaad weer oude stenen. Peniche ligt op een grillig gevormd schiereiland aan de Costa de Prata waar je lekker kunt fietsen. En dat hebben we gedaan, de ene dag met de klok mee en de volgende dag andersom; zo zie je twee keer hetzelfde maar dan net anders. In het Fortaleza werden we geconfronteerd met de vroegere dictator van Portugal, Salazar, die zo’n veertig jaar hier de politieke touwtjes in handen heeft gehad, zeg maar vanaf de jaren dertig van de vorige eeuw. Het oude fort was tijdens zijn bewind de belangrijkste gevangenis waar tegenstanders van het regime werden opgeborgen. De Anjerrevolutie maakte van Portugal in 1974 een democratisch land.
Peniche is een vissersplaats, zodat we ook nog een tijdje in
de haven(s) konden doorbrengen. Ons huisje-op-wielen stond deze dagen op Parque
Municipal de Campismo e Caravanismo de Peniche voor net geen tientje per nacht.
En wanneer je wacht tot het sanitair is schoongemaakt, is het allemaal best te
doen.
Baleal
Een kilometer of vier ten noorden van Peniche ligt een klein “eilanddorpje”, Baleal, door een dammetje verbonden met het vasteland. Het is een surfersparadijs, inclusief de bijbehorende alternatieve camperbusjes en bruine, jonge mensen. De fietsroute terug was niet geheel volgens de regels: we kwamen op een autoweg terecht, maar (echt waar) geen bord gaf aan dat het voor fietsers verboden was. We hebben het overleefd, ook het getoeter; ter geruststelling: het was maar drie kilometer en we hebben hard gefietst! We leven nog en het leven is mooi: morgen of overmorgen betaaldag, het zonnetje schijnt en we genieten.
Een kilometer of vier ten noorden van Peniche ligt een klein “eilanddorpje”, Baleal, door een dammetje verbonden met het vasteland. Het is een surfersparadijs, inclusief de bijbehorende alternatieve camperbusjes en bruine, jonge mensen. De fietsroute terug was niet geheel volgens de regels: we kwamen op een autoweg terecht, maar (echt waar) geen bord gaf aan dat het voor fietsers verboden was. We hebben het overleefd, ook het getoeter; ter geruststelling: het was maar drie kilometer en we hebben hard gefietst! We leven nog en het leven is mooi: morgen of overmorgen betaaldag, het zonnetje schijnt en we genieten.
V: 78.257 A: 78.398
