Frankrijk kent een geweldige nazomer, dus blijven rijden met
de airco aan en een klap krijgen als je uit het busje komt om even te pauzeren
is ook niet alles! Portugal moet nog maar even wachten en eerst maar even een
plekje uitzoeken om een paar dagen met “de pokkel in de zunne” door stevig door
te lezen wat ruimte te maken op de e-reader om de nieuwste boeken van Elly’s
Choise een plekje te geven. 
Camping Le Colombier in Saint-Martin-Lars-en-Sainte-Hermine
lag zo’n beetje op onze route naar het zuiden. Het had evenwel behoorlijk wat
voeten in de Franse aarde om op een punt te komen dat aangeduid wordt met
N46.59775 W0.96925, waarbij je even duidelijk moet letten op de W. We zitten
namelijk rond de lengtegraad van Greenwich te prutsen en als je dan Ome Tom vergeet
te vertellen dat hij ten westen van de nulmeridiaan zit door een W of een
minnetje in te tikken, dreig je zo maar ergens anders uit te komen. Het kan ook
zijn dat ik uit het campingboekje de coördinaten van een ander luxe verblijf
heb overgenomen, of gewoon wat cijfertjes heb omgedraaid. Als je dan ook nog
vergeet om de bestemming te controleren en Ome Tom blindelings volgt omdat hij
toch steeds ongeveer de goede richting aangeeft, moet je niet raar opkijken dat
je op een plekje komt waar je helemaal niet wezen wilt. “En wat hebben wij
daarvan geleerd, mevrouw Stemband?” Check, check, dubbelcheck! Waar is de tijd
gebleven dat je je copiloot de huid vol kon schelden omdat ze niet goed kon
kaartlezen? Toen ik de fout hersteld had bleken we op 25 km afstand van het
einddoel te zitten; geen ramp dus, ware het niet dat de D52 die naar onze camping
leidde gekenmerkt werd door van die nare gele Route-Barrée-borden, waarbij
Deviation in Frankrijk niets meer wil zeggen dan: ga-die-richting-uit-en-zoek-het-verder-zelf-maar-uit.
Mooie camping, fijn zwembad (voor W) en erg rustig. Na 11
jaar hier niet geweest te zijn, toverde de receptioniste onze gegevens zo uit
haar computersysteempje: alleen het kenteken klopte niet meer. Voor een
Acsi-prijsje van € 19,00 per nacht mochten we een paar dagen lekker in de
schaduw staan. Wel fijn met temperaturen oplopend tot 32 graden.
Het wasje had door alle omrij-ellende zo’n 350 kilometer
geklotst en was dus goed schoon geworden in het tonnetje. Even uitspoelen,
uithangen en een uurtje later al weer droog. Het mag de kast in, veel lappen
hebben we op dit terrein niet nodig.
Een paar rustdagen dus: ’s morgens een eindje fietsen, om
tot de ontdekking te komen dat 1. de Vendée hier behoorlijk bultig is en veel
omleidingen telt, dat 2. een dorp om in aanmerking te komen voor het predicaat
Village Fleuri niets meer hoeft te doen dan een paar zonnebloemen rond het plaatsnaambord
te planten en dat 3. de enige bezienswaardigheden in een straal van 20
kilometer om ons busje oude kerken zijn. ’s Middags deed W de rest van haar
triathlon: eindje wandelen en een paar keer een paar honderd meter zwemmen.
En voor je het weet is er weer een dag om en kun je weer
brood halen: benieuwd welke vorm het deze keer heeft. We genieten en we worden
bruin.
V: 76.312; A: 76.663
