bestemming (on)bekend - 11: over de wisent, tauros en het oerpaard exmoorpony

Zowel gisteren als vandaag kwamen we regelmatig borden met “stiltegebied“ tegen. W vroeg zich af hoe officieel zo’n gebied nu is. Toen we hier in 2019 waren vond ik het ronduit een lachertje: we zagen een bord “stiltegebied“ en boven ons vloog een kudde F16’s rond die een nog grotere F35 begeleidden. Hoezo stilte? Maar echt waar: in Nederland is een stiltegebied een officieel aangewezen natuurgebied waar rust en natuurlijke geluiden beschermd worden. Stiltegebieden worden vastgelegd door de provincie, vaak in gebieden met een hoge natuurwaarde, zoals bossen, heidevelden, moerassen of rivierenlandschappen. Het doel is om geluidsoverlast te beperken zodat dieren, planten en bezoekers optimaal kunnen profiteren van een rustige omgeving. Veel dieren zijn gevoelig voor geluid; bepaalde geluiden kunnen hun voortplanting, voedselzoekgedrag en migratie verstoren. In zo’n gebied gelden een aantal regels. Je wordt verzocht harde geluiden, zoals muziek, roepen of motorlawaai te vermijden. Blijf op de aangegeven paden om natuur en dieren niet te verstoren en gebruik geen gemotoriseerde voertuigen tenzij dit expliciet is toegestaan. Prima regels, kan er nog wel wat meer bij verzinnen maar haal eerst even die stoorzenders uit de lucht.

zondag 10 augustus: @ zeeland

Vandaag maar geen ontbijtfoto gemaakt. Je moet me op mijn eerlijke gezicht geloven dat er twee gekookte eieren op de tafel lagen. Na de afwas om een uur of elf op de fiets. Ging het gisteren tegen de klok in, ons fietsrondje dan, vandaag met de wijzers mee en voor een groot deel een andere route. Opdracht van vaste fotokijkster C te L: maak de komende dagen vooral veel foto’s. Gaan we doen, maar misschien worden het wel min of meer dezelfde foto’s. Het natuurgebied Maashorst is een 2400 hectare groot landschapspark. Eigenlijk bestaat het uit een aantal losse delen. Fietsers en wandelaars hebben voldoende aan een verbindingsweg, voor de dieren is dat een stuk lastiger. Het landschapspark wordt doorsneden door de autowegen A50 en N324. Probeer reeën en andere vierpotigen maar eens duidelijk te maken waar ecoducten liggen die de oversteek van deze barrières mogelijk maken. Ecologische verbindingszones zien er in ieder geval op de kaart prachtig uit en het bekt politiek ook heel goed.

In het hart van de Maashorst werd na 2015 door de aankoop van 180 hectare aan landbouwgronden in opdracht van de provincie Noord-Brabant een groot aaneengesloten leefgebied voor grote grazers gerealiseerd. Wij stonden vandaag oog in oog met een paar wisenten, eentje ervan probeerde nog de weg te versperren: W ging linksom en ik koos voor rechts; ging allemaal net en iedereen heeft het overleefd, ook de wisent. Zoekplaatje: vind de wisent.

Net voor we Zeeland binnenfietsten kwamen we de Hellemolen in Reek tegen. Weer zo’n molentje dat van de ondergang gered is. Het is een voormalige korenmolen uit 1832. Halverwege de vorige eeuw een tijdje onderdeel van een café, nog later deed het dienst als restaurant. In juli 2014 werd begonnen met de restauratie en volgens de molendatabase is de molen nu weer draaivaardig. Daar vind je ook alle technische gegevens een aantal prachtige foto’s.

Een klein eindje verder (we waren toen al in Zeeland) kwamen we nog zo’n molenjuweeltje tegen: de Coppensmolen. W werd eventjes stil en begon toen een verhaal af te steken over een oud-collega (Wil) die hier geboren is. De vader van deze Wil was hier molenaar, is in de molen bekneld geraakt en heeft het niet overleefd. Wil heeft over de toedracht van dat ongeluk een spannend boek geschreven (beperkte oplage in eigen beheer uitgegeven). W krijgt het boek binnenkort te leen en misschien kom ik nog wel terug op dit verhaal. Technische gegevens en meer foto’s in de molendatabase.

Zeeland, een druk dorpje op zo’n zonnige zondagmiddag. Prima terrasjes zo te zien en morgen doen we boodschappen bij de plaatselijke Jumbo. Oude stenen zijn er ook, onder meer in de vorm van de Jacobus de Meerderekerk. Gebouwd omstreeks 1870. De kerk heeft schitterende glas-in-loodramen die gemaakt zijn door het atelier van Joep Nicolas uit Roermond. W en ik hebben ooit een tentoonstelling bezocht die gewijd was aan die beste man.

Nog één molentje als bonus. Het werd de Dageraad, vroeger bekend als Aarssensmolen. Net als de Coppensmolen een korenmolen. In 2008 prima opgeknapt. Ook van deze molen vind je alle informatie en mooie foto’s in de molendatabase.

Vermeldenswaardig tenslotte is dat Zeeland ook een tijdje de woonplaats van André Hazes sr. is geweest. Ik heb het dan over het Penitentiair Trainingskamp De Corridor, geopend in mei 1967 als experiment in het gevangeniswezen. Jongeren die een klein vergrijp hadden gepleegd, werden niet langer tussen de zware criminelen gezet, want, zo was de redenatie, daar werden zij alleen maar slechter van. En de maatschappij uiteindelijk ook. De Corridor gold als de meest open gevangenis van Nederland. Er waren geen cellen, maar kamers. Tralies ontbraken. Ontsnappen was onmogelijk: je liep gewoon weg. Het was de eerste gevangenis waar met groepsleiders werd gewerkt, die met hun lange haar overigens nauwelijks van de gedetineerden, de jongens, waren te onderscheiden. De jongens sportten, werkten in het bos, speelden Zwarte Piet op de lagere school, liepen stage en deden buiten de deur werkervaring op. En elke dag waren er confronterende groepsgesprekken over hun gedrag. Onze André was een van de eerste bewoners. Andere Tijden heeft een uitzending aan deze instelling besteed en er is ook een boek verschenen die de avontuurlijke geschiedenis verhaalt van een jeugdgevangenis die tot het einde bijzonder bleef. 

Slotvraag van het boek: “De Corridor was landelijk nieuws. Ook buitenlandse delegaties en cameraploegen liepen aanvankelijk de deur plat. Maar het bijzondere experiment werd al snel door Den Haag verwaarloosd. Hoe kon dat gebeuren? Waarom werd zo’n relatief dure instelling door justitie in het leven geroepen om vervolgens weg te kijken?“ Het anwoord is te vinden in het Brabants Dagblad van 27 mei 2017 waar één van de schrijvers, Twan van den Brand, aan het woord komt: “Het was slechts een klein project en het nieuwe was er snel vanaf. Bovendien waren er van begin af aan ook tegenstanders, in ambtelijke en ook wel in politieke kringen. Maar zolang er centen waren, ging het gewoon door. Pas in de jaren tachtig, negentig toen geld een grotere rol ging spelen, begonnen ze zich in Den Haag af te vragen: wat is dat eigenlijk, dat Asterix en Obelixdorpje daar in Brabant?  De Corridor was meer en meer op een gewone gevangenis gaan lijken. Er kwamen ook zware jongens die gewelds- en zedenmisdrijven hadden gepleegd. Om alvast aan de vrijheid te wennen, zaten die er het laatste deel van hun straf uit: acht maanden, soms ruim een jaar." De Corridor bestaat niet meer, tegenwoordig is in het gebouw een tbs-instelling gevestigd.

Tegen drieën fietsten we de camping weer op. Kopje soep, even bijkomen, zwemmen en meer van dat soort dingen die het leven van een vakantieganger op leeftijd zo aangenaam maken. Een mooie dag! En morgen? Morgen is er weer een dag. Ga zo een fietsroute uitzoeken. Oeps: heb ik de wisent wel een beurt gegeven, maar de tauros en het oerpaard exmoorpony niet genoemd. Komt morgen!