voorjaarsreis 2023 – 12: middellandse zee, souvenir van een zomer

De laatste volle week van onze voorjaarsreis gaat in: dinsdag over een week schijnen we weer verplichtingen te hebben in Nederland. Geen zorgen voor de dag van morgen: het is nu nog april en volgende week is het mei. Gaat de R uit de maand, je weet wel die van Regen, Rotweer en Retekoud. Gisteren vroeg W me waarom ik bij de beschrijving van de fietstocht Leon de Winter niet geciteerd heb: “[….] het was een zware, bizarre, meanderende weg en ik ben tijdens die tocht in elke kuil gevallen.” En dat terwijl ik niet eens bezig ben met een boek van Leon de Winter maar met “het Oordeel” van John Grisham.

Kreeg nog een reactie op mijn tegeltje van gisteren. Ook de volgende tekst schijnt vaak gebruikt te worden: “Meten is weten, gissen is missen en gokken is dokken.”

zondag 25 april: @ platja d’aro

We vertrokken van Camping Lake Caspe dus, sitecode Campercontact: 30363. Met Acsikaartje € 23,00 all-in. Gisteravond nog even naar het restaurant geweest. Stel je niet een romantische ambiance voor 

maar formica met plastic tafelzeiltjes (gemakkelijk schoon te houden). Van lelijkheid toch een soort van mooi. Zaterdag, dus buffetavond. Serveerster in het restaurant vertelt dat we daarvoor een ticket moeten kopen bij de bar (andere kant van het gebouw). Geen probleem, even het hoekje om. Wie verkoopt het ticket? Inderdaad: de serveerster. 2 x € 15,00 afgedragen en bonnetje gekregen. Terug naar het restaurant (ja: andere kant gebouw). Kun je raden wie het zojuist aangeschafte ticket innam? Ga je door voor de 1.000 Euro en de koelkast? Onbeperkt eten, inclusief wijn en water. Niet echt hoogstandjes – ook de wijn niet, maar alles goed binnen te houden en de toetjes waren erg lekker. Scheelt weer een avondje koken voor mij en afwassen voor W zullen we maar zeggen. Achteraf bleek dat het weer van dien aard was dat we best buiten hadden kunnen zitten. Misschien dat het dan allemaal wat romantischer was geweest?

Het is vandaag zo’n dag waarbij je je afvraagt of Viagra wel veilig is met mijn nieuwe hartklep? Antwoord van W: “Je weet niet eens hoe Viagra eruit ziet en jij een nieuwe hartklep? Laat me niet lachen.” Is van ongeveer hetzelfde niveau als een korte samenvatting van mijn laatste bespreking met de huisarts. Ik vroeg hem hoelang ik nog te leven heb. “Dat kan ik niet zeggen”, antwoordde de arts. Waarop ik sprak “Ik wil namelijk nog een nieuwe telefoon kopen en dat moet wel rendabel zijn”. Nu we het toch over doodgaan hebben: als het afgelopen moet zijn graag snel! Ik wil niet als mijn buurman denken "Als het fout gaat komt er lekker iemand mijn kont wassen en hoef ik nooit meer te lopen”. Terug naar de bittere werkelijkheid van vandaag. W had gisteren al afgerekend, dus we hoefden niet te wachten tot de receptioniste haar slaap uit had. Alhoewel gewacht worden moest er toch: de broodverkoopster deed niet eerder dan 9:00 uur haar luikjes open. ;t Is zondag, dan weet je nooit wat er in dat (semi-)katholieke Spanje allemaal open is, dus dat brood hebben we vast binnen.

Dat het de Middellandse Zee zou worden was duidelijk, alleen nog niet precies waar. Uiteindelijk is de keuze gevallen op Platja d’Aro, een onderdeel van de gemeente Castell-Platja d’Aro. Inderdaad op zijn Catalaans: hier wappert de Catalaanse onafhankelijkheidsvlag (zie hiernaast). Zonder de "estrella" is het de normale vlag van Catalonië (zie hieronder). Castell-Platja d'Aro: op zijn Spaans heb je het over een Castillo en een Playa. We zitten aan de Costa Brava op circa 35 kilometer ten zuidoosten van de stad Gerona. Naar Barcelona is het zo’n vijf kwartier rijden (ruim 100 km).

Route hiernaartoe was niet echt spectaculair te noemen. Het eerste stuk (de N-211) hadden we bijna voor ons alleen. Een deel van die weg hadden we gisteren al gehad, vandaag dus de rest. Aan weerszijden ongecultiveerde, lichtglooiende heuvels. Soms mag je het gewoon droog woestijnlandschap noemen. Weinig dorpen op de route. Wel een mooie brug over de Ebro. Bij Lleida begon de A2 en toen werd het saai. De C-25 liet wat meer bos zien en het laatste stuk richting zee was druk. Gewoon een gevarieerde, soms mooie en af en toe monotone route.

In Platja d’Aro werd het camping Riembau. In het laagseizoen met ACSI-kaartje te betalen, in het hoogseizoen mag je voor twee personen ruim € 60,00 aftikken. Zei ik gisteren dat in Spanje ACSI-prijzen altijd all-in zijn, vandaag moet ik dat intrekken. Bij de € 23,00 komt nog twee keer 60 cent toeristenbelasting. Moet er niet aan denken om hier in het hoogseizoen te staan. Nu is het nog redelijk rustig met veel vrije plekken, dus behoorlijk wat tussenruimte. In juli en augustus is het een mudjevolle gigacamping. En nee: niet aan zee en op zo’n 2 kilometer verwijderd van het centrum. Groot voordeel: voldoende personeel in de sanitairgebouwen, dus alles brandschoon. Verhoogt de feestvreugde, zal ik maar zeggen.

Platja d’Aro verkennen was de middagactiviteit. Natuurlijk op de fiets, we zeulen die dingen niet voor niets mee. Beetje erg toeristisch dat Platja d’Aro en hoe de omringende plaatsen ook allemaal mogen heten. Negentig procent van de tijd door de stad gefietst, niet echt ons ding. Wel leuk was dat je heel goed kon zien dat het vandaag een feestdag in Catalonië is, de dag van Sant Jordi (zeg maar Sint Joris), een dag waarop mannen vrouwen een roos geven en vrouwen aan mannen een boek cadeau doen. Op elke hoek van de straat werden rozen verkocht en ook zagen we regelmatig een boekenstalletje. Sant Jordi wordt al sinds 1456 gevierd in Catalonië, of er toen al rozen waren? Boeken cadeau doen schijnt vanaf 1926 te gebeuren. Achttien kilometer gaf de fietsteller aan toen we terug waren op het honk.

V: 192.860; A: 193.116; rijtemperatuur 12 – 23 graden en die temperatuur bleef het ‘s middags zo ongeveer. Af en toe een frisse wind, dus trui aan op de fiets. Halfbewolkt. Zon op/onder: 06:55/20:36 (gegevens Platja d’Aro). Een mooie afwisselende dag.Weertype: korte broek, blote voeten in de sandalen en toch af en toe een trui aan. Belangrijkste nieuwsfeit: mijn baard is er weer eens af. “Autonomie”, sprak W en hanteerde de baardtrimmer. Kan het woord “autonomie” niet helemaal plaatsen, is toch iets anders dan "Jij hebt hier niks over te vertellen?" of "Want ik weet dat jij dat wil!". En morgen? Morgen is er weer een dag. We gaan voor de verandering eens fietsen. Deze keer absoluut niet naar de toeristendrukte: W heeft weer eens een via verde uit haar hoge hoed getoverd.

maandag 24 april: @ platja d’aro

Vandaag dus fietsen op een deel van de Ruta del Carrilet. Eigenlijk bestaat deze via verde uit twee delen: het oude stuk Olet – Gerona (54 km) en een nieuwer deel Gerona – Sant Feliú de Guíxols (42 km). Carrilet is de Catalaanse naam voor smalspoor, dan weet je meteen waar de naam vandaan komt. De via verde begint officieel in Sant Feliu de Guíxols, maar dat stukje skippen we omdat de route achter onze camping loopt, maar pikken we aan het eind wel weer mee. We moeten toch wat elementaire boodschappen doen. Wat we wel zien is Castell d’Aro, Santa Cristina d’Aro en Llagostera. Bij een markant kruispunt van fietswegen houden we het voor gezien en zeggen: dit is de helft. Nadeel van een via verde is dat je dezelfde weg terug moet. Je kunt ook zeggen dat je de wereld zo van de andere kant ziet. En uiteindelijk bijna 50 mooie fietskilometers op de teller. W had nog niet voldoende beweging gehad en moest nog een uurtje wandelen naar de stad.

Wat overpeinzingen van vandaag:

• Voor het eerst sinds twee weken de lange broek, sokken en dichte schoenen aan. Gisteren was het al frisjes in het toiletgebouw. Nog even en het wordt weer zo koud dat we belangrijke keuzes moeten maken: douchen of stinken.

• Volgens W kan ik weer pinnen wanneer en hoeveel ik wil (binnen bepaalde marges, dat wel): ons maandelijkse presentiegeld (AOW en ABP) is weer overgemaakt.

• Nog even het is weer 1 mei: Dag van de Arbeid. Gaan we met zijn tweeën een portie uitgebreid lachen. “Hier niet teveel over vertellen”, zei W, “over een week moet ik weer stofzuigen!”