voorjaarsreis 2023 – 16: thuis in ittervoort

Heb me gisteren een hele tijd af zitten vragen waarom ik wel een plaats ken met de naam “Châlons-sur-Marne” en “Châlons-en-Champagne” me onbekend voorkomt. Uiteindelijk was Google weer mijn grote vriend en die kwam met het feit op de proppen dat in 1997 “sur Marne” werd vervangen door “en Champagne”, zodat de stad weer de naam kreeg die zij ook voor de Franse Revolutie had gedragen. Waar een mens al niet mee kan zitten! Moet je eerlijk bekennen dat we de plaats alleen bekeken hebben toen we met onze Puzzel door door de stad stapvoetsten. Ja: het was druk en dan krijgen we meteen de neiging om zo’n stadje negatief te beoordelen. Foto van de kathedraal is geleend van Wikipedia. Uit het VVV-foldertje: Ontdek het "Bruisende Venetië": een verbazingwekkende stad met een rijke geschiedenis. Châlons-en-Champagne is een bevoorrechte plaats voor de distributie van de beroemde champagnewijn die wordt geproduceerd in de omliggende wijndomeinen.

zaterdag 29 april: @ ittervoort

De camping heeft een prettige afwerkplek, dus alles wat geleegd moest worden werd leeggemaakt en de watertank een beetje gevuld. Fijn geregeld zo, kunnen we er weer een paar dagen tegen. “Nog 4,5 uur rijden”, verzuchtte mijn bijrijdster toen de slagboom van de camping om goed negen uur voor ons openging. Het werd gezegd op een toon die ze gewoonlijk bewaart voor een wortelkanaalbehandeling en neem van mij aan dat dat lang geleden is. Solidair als ik ben, zuchtte ik met haar mee (vrij naar Jerry Goossens) en drukte twee keer op AUX waardoor mijn stick muziek begon te leveren. 

Er staan zo’n 800 nummers op de stick en ze worden random afgespeeld. Is het dan toeval dat ik juist vandaag veel Leonard Cohen hoorde? 

Hij mag op mijn crematie gedraaid worden: lekker zo’n monotone, melancholieke stem. Zou er trouwens ook een soort van melancholisch van worden wanneer je op je 70ste verjaardag tot de ontdekking komt dat je ex-vriendin en zaakwaarneemster (Kelley Lynch) er met al je pensioengeld vandoor is, waardoor je noodgedwongen weer moet gaan optreden. Werd trouwens een grote hit die wereldtournee. In 2016 overleed Leonard op 82-jarige leeftijd. Op mijn stick leeft hij voort.

N77 (of iets wat er op lijkt) had ik beloofd, al werd het niet helemaal Sedan. Vanaf Châlons-en-Champagne ging het noordwaarts over de D977 door het glooiende gebied van het departement Marne via Suippes. Lange rechte stukken weg, door akkerland en weinig bebouwing. Ook in het departement Ardennes is de ex-N77 als de D977 genummerd. Een beetje een trage weg, ook omdat het gebied heuvelachtig wordt, namelijk onderdeel van de Franse Ardennen. Het verkeer is sneller af via de A34, die hebben we dan uiteindelijk ook maar genomen (na heel veel D977 en D987) waardoor we Sedan gemist hebben. Nou ja gemist? Dit deel van Frankrijk is niet echt mooi te noemen, het aangrenzende deel van België evenmin; verbetering: nog minder. Luik en Maastricht graag vermijden was de opdracht van Hoofd Routes, dus via Hasselt en Maaseik naar Ittervoort.

Ernstig druk op Camperplaats Ittervoort. De oude eigenaren Jan en Geert zijn nu waarschijnlijk zelf op pad met hun camper, want inmiddels beiden met pensioen. Nieuwe lui (Esther en Mark) hebben het zaakje overgenomen. Verder is er weinig veranderd. We komen hier graag wanneer we terugkomen van een reis vanuit het zuiden. Prima plek om weer even te wennen aan Nederland. Deze keer vooral aan het weer: kon het gisteren nog af met een truitje, vandaag de winterjas en de handschoenen weer aan, want 14 graden.

We komen nu al jaren in deze regio en elke keer lukt het ons om een fietsroute in elkaar te prutsen met voornamelijk onbekende stukken. Zo ook vandaag weer. Akkoord: Kinrooi is bekend (volgens W was ze er nog nooit geweest en het aspergemonument kwam haar heel onbekend voor. Ik had wat meer moeite met Onze Lieve Vrouw van de Zeven Weeën. Zo heeft ieder zijn tekortkomingen. Veel asperge-akkers onderweg en warempel ook een veld met ouderwetse rabarber, jaren niet gezien. En omdat we een groot deel van de tocht op de grens fietsten een nieuw stuk Dodendraad en uiteraard de nodige grenspalen. Ruim 35 kilometer op de fietsteller: genoeg voor vandaag. Vanavond nog zelf koken, morgen ons galgenmaal bij de plaatselijke Chinees.

V: 194.184; A: 194.530. Rijtemperatuur: 12 – 8 (in de Ardennen) – 14 graden. Later in Ittervoort tijdens de fietstocht 15 graad. Tijdens het rijden af en toe een spatje, goed voor een schone voorruit. Droog tijdens het fietsen. Zon op/onder: 06:12/20:56 (gegevens Ittervoort). Een mooie dag met een verrassende fietstocht. En morgen? Morgen is er weer een dag. We blijven nog een dagje thuis in Ittervoort.

zondag 30 april: @ ittervoort

Zondag, tijd voor “de toestand in de wereld” door mr. G.B.J. Hilterman, jarenlang bij de AVRO gepresenteerd op de zondagmiddag. Echter een paar probleempjes: allereerst is Gustavo Bernardo José (zeg maar Guus) al een kleine 23 jaar dood. Ten tweede: de man was zo rechts dat Wilders er bij zou verbleken. En ten derde: toen ik aan Hilterman dacht was het nog geen middag en toen het middag was had ik wat anders aan mijn hoofd dan die rechtse rakker. Heb er vroeger wel regelmatig naar geluisterd, niet omdat ik toen politiek anders in de wereld stond, maar omdat de beste man van die fantastische zinsconstructies gebruikte en zijn verhaal vertelde op een heerlijke gedragen toon. En het voornaamste: ik had toch op zondagmiddag om één uur niks anders te doen terwijl anderen naar de voetbal gingen en het nog te vroeg voor de kroeg was. Sinds zijn allerlaatste column (november 1999) is er nog niet veel veranderd in de wereld. Hilterman besloot toen zijn commentaar met "De tijd van eeuwige vrede is nog niet aangebroken, en dat zijn mijn laatste woorden over de toestand in de wereld, het ga u allen wel." Dat zijn overlijden door NRC Handelsblad werd afgedaan met een grapje: "Mr. G.B.J. Hiltermann spreekt over de toestand in de andere wereld." vond ik dan weer minder.

W vond het gisteren maar vreemd: foto’s van rabarberplanten en een aspergemonument. Toen ik haar vroeg om een straatnaambord te fotograferen kreeg ze helemaal de kriebels. “Wat moet je hier nu weer mee?” Het ging om het bordje met de naam “Doorslagstraat”. Heerlijk zo’n woord: kun je zoveel kanten mee op. Iets kan de doorslag geven, met andere woorden “kan bepalend zijn voor de beslissing”. Dan kennen we doorslag ook nog in de vorm van gereedschap: een drevel die gebruikt wordt voor diamantbewerking of een stift om koppen van spijkers in het hout te drijven. Dit laatste in combinatie met een hamer. Het mooiste gebruik van het woord doorslag vind ik wanneer we het hebben over afschrift, carbon, duplicaat. Gaan we terug in de tijd toen je voor je typediploma moest kunnen aantonen dat je een brief kon tikken met doorslag en envelop. En dan vooral het carbon met de goede kant tussen origineel en doorslagvelletje doen, ander krijg je je brief in spiegelschrift op de achterkant van je origineel.

Het zou een mooie dag worden met veel zon, weinig wind en het voornaamste: géén regen. Natuurlijk moesten we onze voorjaarstocht afsluiten met een eindje fietsen. Deze keer niet langs de Maas (mooi weer, zondag en dan ook nog in een vakantieperiode is vragen om filefietsen), maar via wat ongebaande paden door het Belgische land richting Weert en dan terug naar de camper. Zoals gebruikelijk weer een heel schitterend ritje met een klein mountaintrackgehalte (kilometer of 8), een bezoekje aan de watermolen van Ittervoort en een terrasje bij het station van Weert. De werkelijkheid was nog mooier: het werd zelfs 19 graden vandaag!

Gisteren al langsgefietst: de Schouwsmolen net buiten Ittervoort. Aan de Itterbeek dus en al sinds 1252 ligt er op deze plek een watermolen. In 2015 is de oude watermolen gerestaureerd en wordt er als vanouds graan gemalen. Tevens kan het molenrad met behulp van een generator stroom opwekken. De Itterbeek is een zijrivier van de Maas met een lengte van zo’n 27 kilometer door België en Limburg. Ooit lagen er aan dit riviertje 15 watermolens , maar in de jaren vijftig van de vorige eeuw raakten vrijwel alle molens hun professionele functie kwijt: er was geen droog brood meer mee te verdienen.

Op de grens van België en Nederland ligt het natuurpark Kempen~Broek. Inderdaad: niet met een normaal liggend streepje maar met een tilde. Best mooi gebied, gisteren ook al gemountainbiked. Je kunt het je niet zo gek bedenken of het is er: moerassen, beekvalleien, vennen, bossen, heide, hooilanden, weilanden, akkers en grootschalige landbouwgebieden. En volgens W ook veel modder, vooral heel veel modder. Samenvattend: voor elk wat wils met water als centrale thema.

En toen kwamen we in Weert aan: leuk terrasje bij het station. Men deed hier aan enkele werken van barmhartigheid: de hongerigen voeden en de dorstigen laven. En dat allemaal op een heel prettig terras in het zonnetje uit de wind. Kwamen op gezette tijden mooie donkere mensen in vooral witte kleding voorbij. W zei: “Eritrea” en ik “Koptische kerk”. W had het helemaal goed en ik bijna (de oriëntaals-orthodoxe kerk is nauw verwant aan de Koptisch-Orthodoxe Kerk, waar ze oorspronkelijk van afstamt). Wat blijkt? Deze mensen kwamen allemaal terug van de kerkdienst om vervolgens met de trein naar hun woonplaats te gaan. Sinds een aantal jaren wordt in de oude Fatimakerk in Weert op zondag een eredienst gehouden door de Eritrese Oriëntaalse Orthodoxe Tewahedo Kerk. De viering is (schrik niet) van 06.00 tot 16.00 uur, maar je hoeft niet de hele dienst bij te wonen. Mooie mensen in prachtige kleding.

Nog even een foto gemaakt van het stationsgebouw. Weer eens teveel tegenlicht, vandaar naast mijn foto eentje die ik geplukt heb van internet. Weert heeft al een station sinds de zomer van 1879. Het stationsgebouw dat er nu staat, is in 1914 gebouwd en is ontworpen door George Willem van Heukelom. Het is een in baksteen opgetrokken gebouw met een achtkantige toren, voorzien van een torenspits met stadswapen. Het is in 2008 door de Nederlands Spoorwegen (NS) verkozen tot mooiste treinstation en een jaar later uitgebreid gerenoveerd. Ooit belangrijk vanwege het goederenvervoer per spoor, tegenwoordig worden er alleen nog maar passagiers vervoerd. Onthouden! Volgende week proefwerk.

Dag is nog niet helemaal voorbij, vanavond nog een hapje eten bij de plaatselijke Chinees (begint ook traditie te worden). Daarvan krijg je morgen wel verslag als we weer thuis thuis zijn. Want dat wordt de activiteit van morgen: op naar de Kötteldiek. En was het een mooie dag vandaag? Jazeker! En weer bijna 50 km op de fietsteller.