voorjaarsreis 2023 – 13: we gaan naar frankrijk!

Van verschillende kanten (ex-scouts) te horen gekregen dat ik niks verteld heb over de relatie Sint Joris en scouting. 23 april is de naamdag van de beschermheilige van scouting. Weet alleen nog dat ik het elk jaar heel vervelend vond dat het verhaal van Sint Joris en de draak werd verteld (door iemand met een spraakgebrek, dus er kwam maar geen einde aan). 

Korte samenvatting van het verhaal: “Volgens de legende leefde in een meer bij de stad Silena in Libië een draak, die met zijn adem de hele streek en de stad vergiftigde. Dus gaven de stadsbewoners hem twee schapen per dag om zijn honger te stillen. Toen de schapen op waren, werden de mensen geofferd, aangewezen door het lot. Toen het lot op de dochter van de koning viel, bood hij al zijn rijkdom aan voor een vervanger, maar de bewoners weigerden. Dus werd de dochter, verkleed als bruid, naar de draak gebracht. Toen kwam de ridder Joris aanrijden en vroeg het meisje wat ze daar deed. Ze smeekte hem weg te gaan, anders zou ook hij omkomen. Maar de ridder bleef en toen de draak kwam, maakte hij het teken van het kruis, vocht hevig en doorstak hem met zijn lans. Daarop vroeg hij de gordel van het meisje, bond die om de nek van de draak en zo leidde hij de draak als een mak beest naar de stad. Toen ze in de stad aankwamen zei Joris dat ze in God moesten geloven en zich laten dopen, dan zou hij de draak doden. Iedereen liet zich dopen, waarna Joris het hoofd van de draak afsloeg.” Na dit saaie verhaal volgde elk jaar weer de uitleg: iets met ridderlijkheid of zo. Wil je het hele verhaal lezen, kijk maar even op https://www.scouting.nl/sintjoris.

dinsdag 25 april: @ palavas-les-flots

Afscheid van camping Riembau in Platja d’Aro. Niks mis mee: op zondag Spaanse drukte, maandag heel rustig. Mooi zwembad, alleen nu nog te frisjes. In het hoogseizoen krapjes om in en uit te draaien, nu voldoende ruimte vanwege lege percelen. Weersverwachtingen worden door alle weervoorspellende sites voor de komende dagen bijgesteld. Reden voor ons om langzaam maar zeker te verkassen naar het noorden. We hebben nog precies één week om thuis te komen en het zal zo’n 1500 kilometer zijn, afhankelijk van de route die je door Frankrijk kiest. Dus voldoende tijd om op gezette tijden een rustdag in te lassen. Palavas is al jaren (samen met Saintes-Maries-de-la-Mer) een pleisterplaats aan de Franse Middellandse Zee. Deze keer werd het Palavas omdat dat dichter bij de A75 ligt, da’s dus nu en over een paar dagen minder kilometers maken. Boodschappen doen bij de Aldi in Platja d’Aro, niet van ons geloof gevallen maar de parkeervoorzieningen voor ons busje waren veel beter. Kwaliteit van de boodschappen niet (vonden we). 

Nabij Gerona de AP7 op (gratis tegenwoordig) en die gaat op de grens met Frankrijk naadloos over in de (betaalde) A9 die we gevolgd hebben tot aan Montpellier (€ 32,00 tol). Waarom tol? We wilden op tijd aankomen bij Aire Camping Cars - Paul Riquet (code Campercontact 1.581) omdat we al een paar keer gemerkt hebben dat deze in de loop van de middag volloopt. De laatste keer konden we met veel bidden en smeken nog een noodplekje krijgen, vandaag geen vuiltje aan de lucht: een leuke stek met niet veel lawaai van de weg (D62E2). De kosten? Net als vorige keer € 20,00, all-in.

Installeren en fietsen, daar zijn we hier voor. Vandaag een “wilde route”, omdat Komoot en de Franse wetgever het vandaag weer eens niet eens waren over de toegankelijkheid (en zelfs aanwezigheid) van bepaalde paden. Geen probleem: we hebben weer eens een deel van de omgeving gezien die we nog nooit eerder hebben bewonderd.

Bij de kathedraal van Maguelone (ergens op een verlaten plek ergens tussen Palavas en Villeneuve-lès-Maguelone) waren we al eens eerder. De kathedraal is in het begin van de elfde eeuw gebouwd, inclusief een klooster, maar al eeuwen eerder stond op deze plek een kerk. Neem aan dat je niet geïnteresseerd bent in het verhaal dat de bisschop in 1536 zijn zetel verplaatste van Maguelone naar Montpellier en dat kerk en klooster toen in verval raakten. In 1852 ontfermde een rijke stinkerd zich over het terrein en de gebouwen en startte een restauratieprogramma. Tegenwoordig is het een werkondersteuningscentrum, beheerd door de Compagnons de Maguelone, dat zich inzet voor de re-integratie van volwassenen met een verstandelijke handicap en de missie van gastvrijheid van de kathedraal voortzet. De activiteiten van het centrum omvatten werk in de landbouw, aquacultuur , visserij en outsourcings­activiteiten. Om een beetje geld binnen te halen wordt er elk jaar een muziekfestival gehouden en dan geen pop, maar middeleeuwse en renaissancemuziek. Beetje barok erbij en het feestje is compleet.

V: 193.116; A: 193.404. Rijtemperatuur: 14 – 21 graden, met een dipje (16 graden) in een regenbui – ruitenwissers op intervalstand. Later in Palavas zon en 22 graden. Mooi fietsweer, wel een beetje wind (en ja: genoeg flamingo's te zien!). In de avond een verdwaalde regendruppel, maar toen zaten we binnen. Zon op/onder: 06:46/20:38. Een mooie dag, vooral de fietstocht van 30 kilometer. En morgen? Morgen is er weer een dag. We blijven nog, want er moet gefietst worden.

woensdag 26 april: @ palavas-les-flots

Niks gehoord van de drukke weg, W een beetje maar heeft er ‘s nachts geen last van gehad. Het is altijd goed toeven in Palavas-les-Flots: het heeft een beetje een mediterraans sfeertje: een haventje, zee, palmbomen en niet te vergeten de flamingo’s. Het plaatsje is ook wel leuk, alleen een beetje (veel) toeristisch.

We zijn hier om te fietsen en dat hebben we ook gedaan vandaag. Fantastisch weer daarvoor: rond de 20 graden, halfbewolkt en niet teveel wind. Je kunt in Palavas alle richtingen op, behalve zuid (dan kom je in het grote water). Ging het gisteren westwaarts vandaag richting oosten: La Grande Motte en Le Grau du Roi. Aan elkaar geknoopt door een fietsroute die voor een deel afkomstig is van l’Héraut à velo. Noem ik meteen twee plaatsen die een totaal verschillende oorsprong hebben. La Grande Motte is ontstaan in de jaren 60 van de vorige eeuw op de tekentafel van architect Jean Balladur, die zich heeft laten inspireren door de piramides uit de Mayacultuur. Dit leverde witte gebouwen op met geometrische motieven als rondjes en vierkanten. De eerste steen werd gelegd in 1967 en een jaar laten kwamen de eerste toeristen. Wie op zoek is naar het authentieke Zuid-Frankrijk heeft in La Grande Motte niks te zoeken, maar moet een paar kilometer verder zijn in Le Grau du Roi.

Grau betekent “toegang tot water”, dus Grau du Roi mag je vertalen met zoiets als “Koninklijke toegang tot het water”. De geschiedenis van dit plaatsje is nauw verbonden met dat van de nabijgelegen plaats Aigues-Mortes (te ver om te fietsen, maar in een grijs verleden eens uitgebreid bekeken). Tussen beide plaatsjes ligt een landschap met meerdere moerassen, in het Frans étangs genoemd. Aigues-Mortes was tijdens de kruistochten uitgegroeid tot een van de belangrijkste havenplaatsen van de Franse kroon. Aigues-Mortes werd middels een kanaal verbonden met de Middellandse Zee. In 1570, als gevolg van enkele stormen, ontstaat er een nieuwe verbinding tussen Aigues-Mortes en de zee. Deze verbinding met zee werd verder uitgegraven. Aan de oever van deze rivier ontstond een klein plaatsje, dat eerst als onderdeel van Aigues-Mortes werd beschouwd. Pas in 1879 werd dit plaatsje erkend als een aparte gemeente, onder de naam Le Grau-du-Roi. Door de jaren heen groeide het plaatsje van vissersplaats uit tot een geliefde vakantiebestemming aan zee, mede dankzij haar prachtige stranden.

Het was lekker fietsen en het was een genot om de geur van dennen en cipressen op te snuiven, met een azuurblauwe zee eerst rechts en op de terugweg links. Enkele van de vele étangs konden trouwens behoorlijk meuren, dat was dan weer een beetje minder. Net geen 50 kilometer op de fiets. Een mooie dag! En morgen? Morgen is er weer een dag: we zoeken het wat noordelijker, maar het kringgesprek moet nog plaatsvinden.