maastricht – 3

Laten we beginnen met de post. Vaste lezeres L te U appte waarom ik wel een foto van heksenbezems geplaatst had, maar geen aanvullende informatie had verstrekt. Eenvoudig vaste lezeres L te U: het verhaal van gisteren was al lang genoeg. Maar ik zal de omissie vandaag herstellen. Hier en nu. Een heksenbezem is een soort ziekte bij planten die veroorzaakt kan worden door verschillende organismen, meestal schimmels. Het is een vorm van woekering, waarbij uit een enkele groeitop zich een groot aantal andere groeitoppen ontwikkelt. Vaak komen heksenbezems in berkenbomen voor maar sinds een jaar of twintig ook in fruitbomen, met name appel. Nogmaals de foto van gisteren. De IVN omschrijft het op haar site als volgt: “In iedere boom of struik zitten slapende knoppen, die door een stofje van de boom slapend worden gehouden, waardoor ze niet uitlopen. Die slapende knoppen zijn nodig als het uiteinde van een tak afbreekt, bijvoorbeeld bij een storm. Dan wordt de remming uitgeschakeld en groeit de knop uit tot een twijgje. De schimmel Taphrina betulina stopt deze remming, waardoor enkele slapende knoppen geprikkeld worden om vele korte takjes te produceren zonder dat de tak is afgebroken: de (berken)heksenbezem. De woekering kost de boom wel energie maar hij heeft er weinig last van. De schimmel verspreidt zich via de sapstroom door de hele boom, waardoor je in de boom vaak op meerdere plekken heksenbezems ziet. De heksenbezem heeft de boom nodig als voedingsbodem en is in die zin parasitair. Op de onderzijde van de heksenbezembladeren worden sporenzakjes gevormd. De vrijkomende sporen zorgen voor aantasting van andere bomen.”

dinsdag 22 maart 2022: @ maastricht

Ben dol op tegeltjes, dat weet eenieder. Het allermooiste tegeltje heb ik een jaar of vijftien geleden gekregen van het personeel van de school waar ik werkte met de volgende tekst: “het is pas echt koud als de ijsberen vragen om een wollen condoom”. Een tegeltje dat ook tot mijn TopTien hoort heb ik hierbij weergegeven. Moest even aan denken denken toen vanmorgen om tien uur de zon weer heerlijk op het busje zat te tetteren. Kachel had in alle vroegte wel even gebrand omdat bij het opstaan de thermometer maar 7 graden aanwees (binnentemperatuur). Gisteravond is hij het ding voor het eerst deze reis uitgebleven. We gaan dus ook wat dat betreft de goede kant op.

W had gisteren een foto gemaakt van een mogelijke fietsroute. Helaas: schitterende route maar maakt halverwege gebruik van een pontje over de Maas, de “Bac Cramignon” en je voelt ‘m al aankomen: vaart pas vanaf 1 april (en in het voorseizoen nog vrij beperkt). Tja, fietsen schijnen we alleen te doen in de zomermaanden, pontjestechnisch gezien. Het alternatief was om aan de rechterzijde van de Maas te blijven fietsen (de stroomrichting van een rivier bepaalt of je op de linker- of de rechteroever bent). Werd zo een iets andere route, maar ook mooi. Weet nu ook waarom een deel van onze route de Heuvelroute genoemd werd. Mijn fiets heeft zijn 3.000-kilometerbeurt dringend nodig, het arme beestje kraakt en kreunt bij het schakelen (de fiets meestal en soms de berijder).

Een van de hoogtepunten van deze dag was het bezoek aan het Bonnefantenmuseum (sinds 1863). Het museum kent veel wisselende tentoonstellingen en daarnaast een vaste collectie Zuid-Nederlandse schilderkunst. Vond de naam “Bonnefanten” eerst een beetje vreemd maar las dat het museum de naam dankt aan het kloosterorde van de goede kinderen “des bons enfants”. Verhaspel het Frans een beetje en ziedaar! Het museum zit sinds 1995 in het huidige gebouw (ontwerp Aldo Rossi) aan de oevers van de Maas. Het gebouw zelf, met de raketvormige, 28 meter hoge toren, is al een kunstwerk op zich en is een echte eye-catcher. We mochten er gratis in: Museumkaart weet je wel. Drie verdiepingen kunst. De eerste verdieping was de meest interessante: een vaste collectie oude kunst (schilderijen en beeldhouwwerken) uit de periode 1200 tot 1700. Verdieping 2 en 3 toonden moderne kunst, eigenlijk niet zo aan mij besteed, maar mooi om even gezien te hebben.

Vóór en na het museumbezoek nog even wat highlights van de stad op de foto gezet. Ze staan allemaal op nevenstaande kaart van Blaeu (1652). W meende een fotoserie te moeten maken met als titel “opa in Maastricht”. Ben benieuwd of die serie naar de (klein)kinderen gestuurd wordt, een aantal tref je in dit blog aan. De markt en het stadhuis hadden we zondag al bewonderd. Vandaag was het Vrijthof aan de beurt met het aangrenzende museum, theater, de Hoofdwacht en de St. Servaasbasiliek. Een aantal jaren geleden hebben we hier een concert van André Rieu meegemaakt, toen zag het plein er iets anders uit dan vandaag. Nu was er vooral een zee van ruimte. Maastricht is en blijft een grote-mensen-stad.

De Helpoort maakt deel uit van de eerste stadsmuur van de stad. De poort dateert uit het tweede kwart van de dertiende eeuw en is daarmee de oudste nog bestaande stadspoort van Nederland. Arbeiders waren aan het werk en de foto die ik geschoten heb toonde een dixie. Ook mooi, maar ik kan me niet voorstellen dat ze zo’n geval al in de dertiende eeuw hadden. Internet heeft ook mooie plaatjes van helpoorten-zonder-wc’tjes, dus daar maar even een foto geleend. Ook fijn: een terrasje bij de poort, even een cappuccino en een koffie in het zonnetje.

Veertig kilometer is ver genoeg op zo’n dag, tenminste als je ook nog wilt genieten van een stoeltje in de zon bij de camper. Konden om half vier nog net een paar zonnestralen meepakken. Daarna een diepte-investering van 2 x 1 €: de lijven moesten weer schoon worden.

Een mooie dag (19 tot 20 graden). En morgen? Morgen is er weer een dag. We gaan een deurtje verder. Volgens W moet je vertrekken als je weet waar de appelmoes in de winkel staat. Het gerucht gaat dat de eindbestemming ergens in Luxemburg ligt, maar dat de route via een gasflessenvuller in het Limburgse land loopt. Alles is goed, als ik maar niet door Luik hoef! Traag reizen en zo lang mogelijk van de zon genieten, dat is de boodschap.