las alpajarras

maandag 12 maart: @ lecrin – embalse de beznar

Nog even gedacht vanmorgen om nog een dagje op de camping te blijven: iedereen liep in korte broek en T-shirt. Toch maar voorzichtig aanstalten gemaakt om te vertrekken; had het wel zo’n beetje gezien na vier dagen en het beloofde een schitterende dag voor een bergtocht te worden.

Eerst even een bucketlist-afstrepertje. Een kleine dertig jaar geleden – in de gouden tijden van het particulier onderwijs – was één van mijn lievelingsvakken toerisme (ik mocht het geven vanwege het feit dat ik ook staatsgediplomeerd leraar machineschrijven was, snap je die logica?). Een van de opgaven die in bijna elk examen van de Associatie voor SMK - waarvoor wij toentertijd opleidden - stond was het aanwijzen van Almerimar op een blinde kaart van Spanje. Heb altijd in het eggie naar Almerimar gewild en vandaag was het de dag. Na het aanvullen van de mondvoorraad bij de plaatselijke Lidl in Roquetas (wat is dat een grote plaats) tussen de plastic kassen door langs de kustweg naar mijn tussendoel. Been there, done that! Ligt er mooi, fijne golfbaan, prettige accommodaties, maar vandaag vrijwel uitgestorven. De brunz aan zee ging de mist in omdat het beleg van het brood zou waaien. Puzzel parkeren met uitzicht op zee was er ook even niet bij, dus snel naar de A7, terug naar Almería om daar de A348 te pakken. Mooi gezicht trouwens: Almería ligt ver beneden de snelweg en je kunt de boten in de haven zien liggen.

Vorig jaar september hebben we de A348 dwars door de Alpajarra (ook geschreven als las Alpajarras) gereden, als onderdeel van een grote verplaatsing. Vandaag kwam de weg weer in de picture, maar nu kon ik er alle tijd voor nemen. Het berggebied ligt tussen de Sierra Nevada (in het noorden) en de Costa del Sol (in het zuiden). Je moet overigens nog aardig wat bultjes bedwingen wanneer je van hieruit naar de zee wilt. Je volgt over bergruggen het dal van de Rio Guadalfeo (heb ik ook maar uit een boekje). Zonnetje op het dak, sneeuw op de toppen en witte dorpjes die Marokkaans aandoen op de flanken. Wel een beetje frisjes buiten, 14 graden en een schraal windje.

En: een groot deel van de weg heb ik drie keer gereden: Om 14.15 maakte ik bijgaande foto en bij het pakken van mijn trui (want frisjes had ik al verteld) moet mijn telefoon de grote wijde wereld hebben willen opzoeken. Om 15.15 (bijna bij de eindbestemming aangekomen) wilde ik even kijken of ik in dit onherbergzame gebied wel bereik had. Telefoon weg. De grijze hersencellen even goed aan het werk gezet, busje 180 graden gedraaid en op zoek naar die ene parkeerplaats waar ik de laatste foto geschoten had ergens aan de A348. Normaal in Spanje moet het vinden van een P geen probleem zijn, want er zijn amper parkeerplaatsen langs doorgaande wegen. Alleen juist aan dit stukje weg hebben de Spaanse wegenbouwers een uitzondering gemaakt: een aantal jaren geleden zijn een groot aantal bochten rechtgetrokken door met een beiteltje stevig in de rotsen te rammen. De lusjes van de oorspronkelijke weg die overbleven zijn gepromoveerd tot parkeerplaatsen, uitzichtpunten, fotomomenten en picknickplekken. Net op het moment dat ik de moed aan het opgeven was en alvast aan het oefenen was om in het beste Spaans een prepaid telefoon te kopen kwam mijn idioot perfectionistisch ontwikkelde gevoel voor details me te hulp (voor het globale overzicht heb ik normaal W bij me): deze inham, met dat gedeukte bord P op een rare plek en aan het eind dat bushokje, doorrijden tot de verbreding. Warempel: ik hoefde niet eens te zoeken, op vijftig centimeter van het busje lag iets te glinsteren in het zonnetje. 16.15: telefoon terug. Je maakt wat mee daar in die Spaanse binnenlanden. Dezelfde weg terug, andere lichtinval dus anders mooi. Om 17.15 terug op de plek waar ik twee uur eerder mijn telefoon mistte: inderdaad volledig bereik. Heb er uit dankbaarheid maar onderstaande foto gemaakt.

Het was dus al goed half zes toen Puzzel twee andere buscampers kon vergezellen op een gratis parkeerplaats aan het stuwmeer van Beznar (campercontact 54471). Koelkast op gas en maar hopen dat het vanavond en vannacht niet te koud wordt hier in de bergen. Geen internet, maar dat was te verwachten. Dus eindelijk dat verschrikkelijk stomme boek “Sand bag” van Bavo Dhooge uitgelezen, wat een afknapper.

V: 108.997; A: 109.303 (waarvan ongeveer 100 kilometer “dubbel”)