dinsdag 20 maart: naar La Línea de la Conception
Zeven nachten op één plek, het moet niet gekker worden. Even
afrekenen op Area Málaga Beach: 7 x 10 €, want na een week is de stroom (normaal 3€ per dag) gratis.
Niks mis met deze plek, alleen even goed uitmikken wanneer het sanitair niet zo
druk bezet is en tevens is schoongemaakt. Arme bakker die volgens ons 7 dagen per week
werkt. Tijd om te verkassen, eerst even de “verkeerde kant” op, in verband met
de plundra van de Lidl.
Einddoel voor vandaag: La Línea de la Conception om de
eenvoudige reden dat dat het dichtst bij Gibraltar ligt. Een paar jaar geleden –
in onze jeugdige periode tijdens een fly-drive Andalusië – vonden we het te toeristisch.
Misschien denken we tegenwoordig anders over dit soort zaken? Gekozen voor de
kustroute (combinatie van N340 en A7), waardoor we eerst dwars door Málaga mochten
en vervolgens de complete folder van Sunweb hebben afgeturfd: Torremolinos,
Benalmadéna Costa, Fuengirola, een lunchstop in La Cala de Mijas (bijgaande
foto is van de camperplaats aldaar), Marbella. Na Estepona werd de
bebouwing een flink stuk minder intens en ook prettiger om te zien. Costa del Sol: het
is een vorm van vakantievieren.
Onze overnachtingsplek voor twee nachten is Camping
Sureuropa, niet de allergoedkoopste (18,10€ per nacht) maar onderhouden door
mensen met een verstandelijke beperking, dus: brandschoon. Alleen de
toegangsweg kan wel een opknapbeurtje gebruiken. We mochten Puzzel parkeren onder
een mimosaboom die aan het eind van zijn bloeitijd was gekomen. Nog even een
verkennend fietstochtje richting de bult en voor je het weet zit je al weer in
het avondprogramma.
V: 109.480; A: 109.624
woensdag 21 maart: Gibraltar
Wakker gemaakt door een schorre koekoek (volgens W was het
een koerende duif) tot de conclusie gekomen dat dit de ultieme dag is om Gibraltar
te bezoeken: strakblauw en niet te warm. Na het ontbijt (geen broodjesservice
dus maar een bewaarde pannenkoek met bosbessenjam) de accu’s in de fiets en
naar een stukje van het Verenigd Koninkrijk dat Spanje heel graag terug wil
hebben maar zeer waarschijnlijk nooit zal krijgen, want “zolang er apen op de
rots zitten, blijft Gibraltar Brits” zei Winston Churchill ooit. Toen dan ook
de populatie apen gedaald was tot 7 werden er snel een paar “verse” ingevlogen.
Volgens ons reisgidsje zitten er nu zo’n 250 berberapen. 
Eigenlijk zou Gibraltar van Nederland moeten zijn, immers:
we wonnen in 1607 de Zeeslag van Gibraltar. Tijdens de Tachtigjarige Oorlog
verraste een groepje Nederlandse schepen onder leiding van Jacob van Heemskerk
een Spaanse vloot die voor anker lag in de baai van Gibraltar. Na vier uur
knokken werden de Spaanse schepen als lucifershoutjes achter gelaten. Ook het
leven van admiraal Van Heemskerk werd achtergelaten, maar dat was in die tijd
bijzaak.
Zo’n 100 jaar later (1704) werd Gibraltar tijdens de Spaanse
Successieoorlog door een Engels-Nederlandse troepenmacht op Spanje veroverd.
Bij de Vrede van Utrecht in 1713 werd het gebied van zo’n kleine 7 km2 “voor
altijd” aan het koninkrijk Groot-Brittannië overgedragen. Spanje wil het stukje
land graag terug, maar de inwoners van Gibraltar willen daar niks van weten. In
het verleden is de grens al een paar keer hermetisch afgesloten (de laatste
keer zelfs van 1969 tot 1982) maar Gibraltar geeft geen krimp. Het is ook een
ideaal plekje om de Straat van Gibraltar (de toegangspoort van de Atlantische
Oceaan tot de Middellandse Zee met als smalste doorgang tussen Europa en
Marokko 14 km) in de gaten te houden. Dat bleek onder meer tijdens de Tweede
Wereldoorlog toen Duitse onderzeeboten probeerden door dit nauwe gaatje te
kruipen. Onderstaande foto van de Nasa laat de Straat van Gibraltar zien met links Europa en rechts Marokko.
Een stevige grenscontrole van Spanje naar Gibraltar (de UK
hoort niet tot de Schengenlanden). Dan de Winston Churchilllaan over (dwars
over het vliegveld) en na een kort maar inspannend fietstochtje naar het dalstation
van de kabelbaan. Seniorenkaartjes alleen in de uitvoering heen en terug; wij
wilden alleen naar boven, dus werden we plotseling voor jong aangezien.
Flikkerij trouwens: wat een ongunstige wisselkoers hanteren ze hier. Bijna 500
meter omhoog in 6 minuten. Mooie uitzichten! W moest natuurlijk bijgaande foto
naar haar vriendinnen appen met als onderschrift “herken de echte aap”. Na een
beetje aapjes-gapen en de blaren op de vingers krijgen van het indrukken van
het knopje van het fototoestel naar beneden. Dit duurde aanmerkelijk langer
(qua afstand en tijd) dan the-way-up. Mooi tochtje, al mocht eerst de jas en
vervolgens de trui uit.
Op de terugweg mochten we wachten: de slagbomen van de weg over
het vliegveld zaten dicht omdat er een “vogeltje” naar beneden kwam. Nu gebeurt
dat niet zo vaak: vandaag zouden er 3 lijnvluchten landen en daarna weer
vertrekken, op zondag zijn het er 2 x 7. Waar wij voor moesten wachten was
overigens geen lijnvlucht maar een leuk privéjetje. Het laatste nieuws, vers
van de pers (20 maart): Gibraltar is bereid haar vliegveld met Spanje te delen
als de Brexit een feit is. De Britse enclave zal wel bang zijn dat ze door de
Brexit nog meer van Spanje zullen worden afgesneden (moet de melk weer via de
lucht of het water komen en zo).
Schitterend dagje uit, zwaar toeristisch, financieel genaaid door de Britten met hun idiote wisselkoers, maar we hadden het dagje niet willen missen. En: wederom een juichende stappenteller.
