Elke ochtend, op de porseleinen troon, wanneer ik mijn
gedachten laat gaan over het verleden, het heden en de toekomst, denk ik:
jammer, alweer een dag verder. Even later wordt het: fijn, weer een dag dichter
bij Malaga. Vandaag lagen de meeste gedachten toch bij het heden: wat gaat er
gebeuren? Eigenlijk zijn er teveel keuzes: nog een dagje blijven, terug naar
Vera Playa of verder naar het zuidwesten. Bij gebrek aan de knopendoorhakster en
een blik richting hemel, bleven er nog maar twee opties over, immers: donkere
wolken pakten zich samen boven Cabo de Gata. Terug mocht nooit van mijn vader,
dus: verder de Costa de Almería afzakken. El Tiempo was het met deze keuze
eens: in de loop van de dag zal het daar vriendelijker weer worden.
Het werd “Almaría par la costa”, en die weg wilde Ome Tom
juist niet nemen. Dus ondanks vermanende woorden van het navigatie-apparaat
(hij wilde over de snelle A7) reed Puzzel over de langzame N340a, een mooie
kustweg. Regelmatig gestopt voor een “oh-wat-mooi”-moment en soms een foto. Het
plaatje dat ik hierbij heb afgedrukt is geschoten in Retamar. Dan tussen het
vliegveld en de zee door naar Almaría. Helaas geen kabaal van Boeings of ander
vlieg-tuig. Langs de boulevard van de hoofdstad van dit district (moet ik er
nog heen? Denk het niet: weinig oudheid te bekennen) en weer die hele mooie
kustweg tot Aguadulce. Dan een stukje door de bebouwing: einddoel Roquetas de Mar, naar
de camping met de gelijknamige naam, een van het Acsi-soort.
Het was eerst even slikken: als er een legbatterij van
campers bestaat tref je die hier aan. Veel overwinteraars (voornamelijk
Engelsen en Duitsers) met af en toe een vrij plekje (waarschijnlijk van iemand
die al naar huis is). Eerst dacht ik nog “Wat een klein k….plekje”, maar de man
die het elektriek kwam aansluiten (kwestie van sleuteltje naar links, kastje
open, schakelaartje naar boven, kastje dicht en sleuteltje naar rechts) had ik
de beschikking over “todo parcello” (of zoiets), waardoor “mein Lebensraum”
ineens met 100 % werd uitgebreid. Pik binnen, ’t is winter, in Nederland dan:
hier is het voorjaar. In de korte broek en met blote voeten en een T-shirt in
het zonnetje. Geen gezicht trouwens die kapotte schenen onder de broekspijpen,
misschien juist goed voor het helingsproces. Gelukkig had ik geen chips bij
mijn biertje. Er stond nogal een straf windje, waardoor bij de Engelse buren de
chips uit het bakje waaiden. Een zwerm mussen zag het gebeuren en binnen
no-time waren de chipjes verdwenen.
Met twee keggen werd daarna Puzzel “perfecto waterpasso”
gezet. Je ziet: het Spaans wordt steeds beter. Komende dagen waarschijnlijk
radiostilte, even een paar dagen bijkomen van die vermoeiende 49 kilometer van
vandaag. Met stops toch nog twee uur over gedaan.
V: 108.948; A: 108.997 
