roquetas de mar

vrijdag 9 maart: @ roquetas de mar – fietstochtje naar het zuidwesten

“Dank zij de beschutting van de Sierra Nevada is Roquetas de Mar één van de droogste, zonnigste en warmste plaatsen aan de Spaanse Middellandse Zee”. Het zou zo maar uit een vakantiefoldertje kunnen komen en ja: dat doet het ook.

Nog even terugkomen op mijn verhaal van gisteren: één van mijn trouwe volgers meldde me dat ik totaal geen kennis van de Spaanse taal had. In plaats van “waterpasso” had ik moeten gebruiken “aguapasso”. Bij dezen hersteld J en met dank.

Geslapen van elf tot negen. Zonder “aparato para sordos” (google maar even) heb je geen last van de omgeving. Net voor negenen gaat het zonnetje tetteren op het campingdakje en voor je het weet is het zeer aangenaam in het busje. Een grote pot koffie, de afwas van twee dagen, de troonsbestijging, het scoren van een broodje en een ontbijt met een gebakken eitje later is het al weer elf uur. Tijd voor enige activiteit. Met wat moeite in mijn eentje de grote fiets van de drager geklungeld. Over een paar dagen zal er ongetwijfeld een stoere getatoeëerde Brit (altijd in korte broek, hemd en schoenen met sokken) zijn die me een handje helpt om de Giant weer naar boven te tillen. Gekozen voor deze fiets omdat ik de actieradius van het Chinese wonder niet vertrouw.  

Op naar Roquetas de Mar, van oorsprong een vissersdorp, maar nu één van de belangrijkste badplaatsen aan de Costa de Almería. Voornamelijk Spaanse badgasten, maar buitenlanders beginnen deze plaats ook te kennen. In Roquetas staat het strand centraal. Langs de kustlijn (naar men zegt 16 kilometer) loopt een boulevard: wandel- en fietspad gescheiden. Zover je kijkt: palmbomen, zandstranden, restaurantjes en bankjes om even uit te blazen als je niet op een terrasje wilt zitten om een versnapering te gebruiken. De camping ligt een aantal kilometer buiten de bebouwing, maar je kunt er  vrijwel geheel langs zee naar toe fietsen.

Bezienswaardigheden? Eigenlijk weinig, behalve dan de zee met alles wat daarbij hoort. Nog wel even langs het grootste aquarium van Andalusië gefietst, maar daar heb je op zo’n mooie dag als vandaag niets te zoeken. Het was er dan ook niet druk. Het grote waterpark had helemaal niks te doen, maar dat kon ook niet anders, want gesloten in het winterseizoen. Is in de zomer iets voor kleinzoon Q die helemaal wild is van glijbanen! En tuurlijk: er was ook een mooi haventje te bewonderen. De topattractie van Roquetas is het Castillo de Santa Ana, ooit gebruikt tegen de invasie van piraten (16^e eeuw), door een aardbeving in 1804 verwoest en in het begin van deze eeuw gerestaureerd. Het is nu een museum.

Nog wat meegemaakt? Tuurlijk, elke dag is er wel wat bijzonders te vermelden. Toen ik tegen het einde van de boulevard even wilde nadenken over de zin van het leven zag ik een prachtig stenen bankje en geen mens te bekennen, dit in tegenstelling tot de houten banken die je overal op de boulevard aantreft. Eenmaal gezeten wist ik onmiddellijk waarom dit bankje niet in gebruik was genomen door andere vermoeide personen: de bank was getransformeerd tot minizwembad. Niet alleen mijn (korte) broek maar ook de onderkant van het T-shirt was drijfnat.

Veel te koop, niet alleen appartementen maar ook cafeetjes en strandtentjes. En (net als overal aan de Spaanse kust) half-afgewerkte projecten. Bijgaande foto is niet door de rode Canon gemaakt  maar is geknipt door Yuri Ankone, die in zijn blog www.yuriopreis.blogspot.nl verslag doet van een bijna 300 dagen durende fietsreis door en later vanuit Nederland naar Zuid-Spanje. Waarom die tocht? Na twee depressies in 5 jaar tijd dacht hij “kom ik pak de fiets en zie wel waar ik strand”. Ik hou wel van dat soort verhalen.

Het weer vandaag? Vakantiereclame blauw, 20 graden, straffe wind (op de heenweg tegen). Om vijf uur bewolking en weer langebroekenweer. Iedereen werkt zijn buitenboeltje naar binnen, de tv’s gaan aan, het campingwifi-netwerk stort in (wat zijn er plotseling veel wifi-versterkers in de lucht) en moeders gaat koken. De badjassen gaan voor de tweede keer deze dag een douche nemen, want warm en gratis en even later gaan alle gordijntjes dicht en kan de avond beginnen. Zo komt hier Jan Splinter prettig door de winter. Alhoewel “splinter”? Ik kijk uit op twee joekels van campers, het is dus meer “Jan Boomstam” die hier overwintert.

Roquetas heeft ook nog een "vrije" camperplaats (je staat er zonder voorzieningen gratis en voor niets). Wat een bedroevende vertoning. Het zal er op andere momenten wel mooier uitzien, maar nu was het één grote modderpoel. Stoeltjes mogen niet naar buiten, want géén campinggedrag. Niet echt My-cup-of-tea om het maar voorzichtig uit te drukken.

Vandaag in één ruk “de acht bergen” van Paolo Cognetti uitgelezen. Aanrader!

zaterdag 10 maart: @ roquetas de mar – fietstochtje naar het noordoosten

Al weer aan dag 20 toe. De witte watjes contrasteren mooi met de blauwe lucht. Er zijn wat druppels gevallen vannacht; niets van gemerkt overigens. Het is een warme dag geworden: 21 graden volgens El Tiempo en de thermometer hangt dan in de schaduw. Nog even het hoofd vol van de boete van 45 Euro in de buurt van Dijon: maar zes kilometer te hard is inderdaad zes kilometer te veel. Is ongetwijfeld zo’n heerlijke afdaling geweest waar je echt vol in de remmen moet gaan om op de 50 kilometer per uur uit te komen wat je in het plaatsje onder aan de bult mag rijden. Nog een paar van die prenten en je bent goedkoper op de peage uit. Heb wel eens leukere berichten van het thuisfront gehad. Maar zoals we op het water zeggen “soms heb je tegenwind nodig om vooruit te komen”.

Vandaag een fietsrit naar Aguadulce (schijnt zoet water te bekekenen), het ligt zo’n 10 kilometer van Almaría af. Die laatste tien kilometer naar Almería zijn niet op de fiets te doen: je moet langs een grote erg drukke weg (mag wel), niet alleen levensgevaarlijk maar ook bultig. De heenweg via de bebouwde kom, de terugweg langs de boulevard en daarna nog een stukje over de Via Verde richting Roquetas. Weekend, dus veel Spanjaarden aan de kuier en op de fiets. Donkere verkopers van zonnebrillen, shawltjes en leer. Al veel mensen vroeg aan de cerveza op de terrasjes. Boven de bergen hangen donkere wolken. Wanneer ik later naar de regenradar kijk klopt het verhaal precies: de bergen van de Sierra Nevada en de Sierra Gadór houden het slechte weer tegen. Na een uur of vier genieten (langzaam fietsen en veel stops) terug op de camping. Daar het “doen” weer ingewisseld voor het “zijn”. De verhoudingen doen-zijn zullen vanaf eind deze week wel worden omgedraaid wanneer W komt. Het aftellen is begonnen. Morgen maar vast beginnen met de grote schoonmaak: er wel aan denken mijn vrijgezellenhuishouding even aan kant te maken voor vrijdag het vliegtuig landt.

Later op de dag eerst harde wind en vervolgens een buitje. El Tiempo heeft voor beide drie maten: débil, moderato en fuerte. De wind was moderato en we hadden rond zessen een debiel regenbuitje van een kwartiertje. Kijken wat er nog in de koelkast zit voor het betere kokkerelwerk (iets op basis van habas finas – tuinbonen en gekookt spek) en daarna terugkijken op weer een fantastische dag.

zondag 11 maart: @ roquetas de mar – ophokplicht

Een langzame start, haasten hoeft niet want er staat een windje 7 of zo; absoluut géén fietsweer. De verwachtingen zijn dat het tegen de avond wat minder heftig gaat worden. Wel regelmatig een zonnetje erbij, maar ook een “debiel” regenbuitje. Ieder heeft zijn losstaande objecten in veiligheid gebracht anders gaan ze echt vliegen en ook de schotels zijn neergeklapt. Hoop dat het vanavond voor een ieder mogelijk is om televisie te kijken, anders is er helemaal geen drupje internet over en kan ik het gras zien groeien wanneer ik dit verhaal ga uploaden. Twee uur later is de koffie op en moet er een broodje gescoord worden in de supermercado van de camping. Gesloten, schijnbaar eten campinggasten op zondag geen brood. Laat ik nu net gisteren het misschien- eetbaar-met-hamer-en-beitel-brood van de Lidl (ja van afgelopen maandag: er zijn grenzen!) hebben weggemieterd. Wordt dus een paar eitjes op toast. De sinaasappeltjes die ik hier op de camping gekocht heb (60 cent per kilo) zien er dan wel niet uit, maar hebben beduidend meer smaak dan de varianten uit de supermarkt.

 

Spanje en afval. Het liefst flikkeren de Spanjolen het gewoon van zich af. Regelmatig rijd je over wegen waar je niet alleen van de natuur kunt genieten maar ook van plastic en ander zwerfafval. De hele berm ligt vol. Komt er zo’n lekker buitje dat alles meekolkt de rivier in en uiteindelijk komt het in zee terecht: opgeruimd staat netjes. Nog zo’n voorbeeld: sta nu op een grote camping met zo’n 600 plaatsen. Afvalscheiding? Nooit van gehoord. Alles gaat in één grote container: plastic, glas, gft-afval en de rest. Wordt tijd dat ik morgen weer wat ga doen, ga teveel nadenken.

Toch wel fijn af en toe die regen. Ruim een meter boven mijn dakraam loopt een lijntje waar straks de zonneschermen aan vast worden gehaakt. Nu is dat een fijn draadje voor allerlei soorten vogels die hun poepertje warm krijgen door het terugkaatsende licht van het plastic raam, waardoor ze ….. inderdaad. Als ik de schepping over mocht doen (hier spreekt de atheïst!) zou ik alle vogels standaard voorzien van een luiertje. Nu we het toch over vogels hebben: merels zijn zwart, maar de merel die ik vandaag gezien heb was er eentje in negeruitvoering: zwarter dan zwart en met een hele lange staart. Toch een ander beestje?

En wat doe je dan op zo’n zondag? Een rondje camping tussen de buien door, een beetje lezen, de keuken een grondige poetsbeurt geven, een belletje naar mijn moeder die aan haar zondagse advocaatje zit, de nachtspiegel naar de chemo, meedoen aan de badjassenparade, dit verhaaltje schrijven en de tocht voor morgen voorbereiden. Een dag vol met spanning en sensatie, maar niet heus.