bestemming (on)bekend - 6: roerdalen doet aan geluksmomentjes

Het wordt tijd dat ik weer eens aandacht ga besteden aan mijn fotojaarboek(en) van 2025. Handig voor als we later oud, kreupel en (lichtelijk) dement in het verpleeghuis zitten en lieftallige vrijwilligers (als die er dan nog zijn) proberen met ons oude herinneringen op te halen als vorm van therapie (of gewoon als activiteit) teneinde “positieve gevoelens op te roepen, het zelfvertrouwen te vergroten en het contact tussen mensen te bevorderen door het delen van persoonlijke verhalen en ervaringen“. Reminiscentie noemen we dat volgens een activiteitenbegeleidster (oeps nieuwe term: welzijnscoach) van Antoniushove in Lichtenvoorde: het proces van het ophalen van herinneringen, vaak gestimuleerd door middel van foto's, muziek, voorwerpen of andere prikkels. En als ik dan straks klaar ben met mijn fotojaarboek kan ik vast een beginnetje maken aan de herinneringenkoffer. Komt er net een camper het terrein oprijden met in grote letters op de achterkant “Irgendwann ist jetzt....“.

“Wat moet ik me bij de omgeving van Sint Odiliënberg voorstellen?“ appte S te W me. Vooruit dan S te W. Vond een mooie foto op de site van een makelaar (Damen Wonen) en die geeft de sfeer aardig weer. De gemeente Roerdalen is van oorsprong een gebied van zandgronden, bossen, heidevelden en moerassen. Eigenlijk een soort Achterhoek, maar dan met een zachte g. Vanaf de twaalfde eeuw werd het gebied ontgonnen en probeerden kleine boeren een eenvoudig bestaan op te bouwen. Het ontstaan van de dorpen gebeurde in het verleden op verschillende manieren: als nederzetting bij een oversteekplaats aan de Roer, als een ontginningsdorp of als een verzameling huizen aan de voet van een kasteel (bijvoorbeeld Montfort). In Sint Odiliënberg is zelfs al Romeinse bewoning aangetroffen. Je ziet: we gaan terug naar de Middeleeuwen en zelfs een flink eind daarvoor.

​dinsdag 5 augustus: @ roerdalen

We hadden ook gisteren nog aan kunnen komen: er zijn nog wat plekjes vrij op de camperplaats. Hadden we niet verwacht, we hadden gedacht dat het afgeladen vol zou zijn. Vandaag dus de eerste etappe van de fietsvierdaagse. Uit de folder: “Stichting Fietsvierdaagse de Roerstreek leidt de fietstochten van 5 augustus langs diverse geluksplekken in de gemeente Roerdalen. [....] In de gemeente Roerdalen staat klein geluk hoog in het vaandel. Zo zijn er bijvoorbeeld 26 geluksplekken. Bijzondere plekken (vaak bij bezienswaardigheden) die een mooi begin zijn om te werken aan uw eigen geluk. Op de borden staan tips om hiermee aan de slag te gaan“. Bijzonder idee! Inwoners van Roerdalen nomineerden 200 verschillende geluksplekken. Uiteindelijk selecteerde een “geluksambassadeur“ er zesentwintig, waarbij zes daarvan speciaal bedoeld zijn voor kinderen. Sommige van die geluksplekken zijn we eerder in de week al tegengekomen. Neem bijvoorbeeld geluksplek 9: de torens van de basiliek in Sint Odiliënberg. “Neem plaats op het bankje en je hebt een idyllisch uitzicht over het water van de Roer en de torens van romaanse basiliek van de Heiligen Wiro, Plechelmus en Otgerus“. Voor de botjes van die heiligen moet je elders zijn.

Afwas klaar, camper een beetje opgeruimd, munt van € 2,00 in de stroomautomaat gegooid: goed voor 4 kWh, ongeveer de hoeveelheid vonken die we dagelijks nodig hebben voor koelkast, laptop, telefoons, maar vooral voor het opladen van de fietsaccu’s. Op naar het avontuur dat Fietsvierdaagse de Roerstreek heet. Nou ja avontuur? Route uitgepijld, voor de zekerheid nog op papier mee ook en bij elke wegovergang van enige betekenis de waarschuwing “pas op gevaarlijke oversteek“. De route van vandaag deed de kernen van de gemeente aan: Paarlo, Herkenbosch, Etsberg, Vlodrop, Montfort. De plaatsjes Melick en Posterholt hebben we niet gezien: hoorden tot een andere route (wij deden de 45).

Geluksplek 22 heet “de gelukspijlers van de fietsbrug“ met als verklarende tekst “de fietsbrug over de Roer is letterlijk het middelpunt van Roerdalen. Wist u dat is bewezen dat fietsen mensen gelukkig maakt?“ W meende dat zeer ernstig in twijfel te moeten trekken en wees naar alle ellende die we de afgelopen jaren met fietsen gehad hebben en was aan het becijferen welk vermogen we hebben besteed aan binnen- en buitenlandse fietsenmakers. Wel een mooi bruggetje!

De koffie en de appeltaart (in Limburg, dus appelvlaai) nuttigden we al na 12,5 kilometer bij Jeugdsoos Amicale in Herkenbosch. We waren voor die tijd even de weg kwijt, net als een aantal andere fietsers. Och: je tikt “Kloosterstraat 32" in en je wordt keurig naar je pauzeplek begeleid. De koffie was lekker, de vlaai kende een beetje teveel suiker. Alles bij elkaar: waardering 7. Kwam ook door dat wegwerpbekertje voor de koffie en het plastic vorkje voor de vlaai.

Een heel mooi meertje, Turfkoelen, was ons volgende geluksplekje (volgens het boekje nummer 19). Een ven, dat is gelegen in een oude tak van de Roer. Tot omstreeks 1850 werd hier turf gewonnen. Het is tegenwoordig voor het grootste deel eigendom van Het Limburgs Landschap, een klein stukje is nog in het bezit van de gemeente Roerdalen.

 

Om de “De propeller van Herkenbosch“ een geluksmoment te noemen? Het is een oorlogsmonument dat symbool staat voor de zes Engelse vliegtuigen die hier tijdens de Tweede Wereldoorlog werden neergehaald. Daarbij kwamen 27 jonge mannen om. Noem dat geen geluk, maar eerder moed, vrijheid, respect en dankbaarheid. 

 

In Vlodrop werden we herinnerd aan het Limburgs volkslied “waar in ’t bronsgroen eikenhout“. Sinds 2024 staat naast een bankje met de eerste vier regels van het lied, een beeld van de schrijver, Gerard Krekelberg. De beste man schreef in 1909 de tekst van 'Limburg, mijn vaderland' voor het Roermonds mannenkoor. Het was pas in 1939, twee jaar na zijn dood, dat het lied verder ging als Limburgs volkslied, onder de naam 'Waar in 't bronsgroen eikenhout'. Krekelberg heeft het zelf dus nooit geweten.

En voor we het wisten waren we weer op het vertrekpunt, het MFC de Roerparel, waarbij MFC staat voor multifunctioneel centrum. De jongens en de meiden van Stichting Fietsvierdaagse de Roerstreek hebben keurig hun best gedaan om ons een leuke dag te bezorgen. 48,1 kilometer van camper naar camper. Af en toe een stevige wind, kracht 4 uit het westen tot zuidwesten. Ongeveer 21 graden, wisselend bewolkt. Prima fietsweer. Een leuke dag, een mooie dag. En morgen? Morgen is er weer een dag. We gaan fietsen! Dag twee van de fietsvierdaagse heet “Maasoeverroute“. We zijn benieuwd.

bestemming (on)bekend - 5: een waterrijk dagje (maar niet van boven)

G te W had gedacht dat ik een ander couplet van de Song for Ireland zou hebben genoemd (zie vorige blog). Hij vond de strofe die begint met de volgende tekst veel beter bij me passen, waarvan akte:

Drinking all the day,
In old pubs where fiddlers love to play.

Afbeelding hiernaast laat Luke Kelly zien, één van de eerste Dubliners. Hij overleed in 1984 op 44-jarige leeftijd.

Een uitgestorven indruk maakte Sint Odiliënberg gisteren (als je “Berg“ hoort bedoelt een Limburger dezelfde plaats). Gelukkig kon W er een supermarkt spotten, dus we hoeven de komende dagen niet van honger en dorst om te komen. Het is een Plus, dat dan weer wel. Wat moet ik meer over deze plaats vertellen? Weet niet of je geïnteresseerd bent in het feit dat drie missionarissen hier in de achtste eeuw een klooster hebben gesticht. Het gaat om Wiro, Plechelmus en Otgerus. Pikant detail: ze zijn hier begraven, maar de restanten verhuisden in 1361 naar Roermond (oeps: van Plechelmus waren op dat moment maar heel weinig botjes over, zie later in deze alinea). In die tijd was er een levendige handel in relikwieën. De naam Sint Odiliënberg was lange tijd onbekend, men sprak over Petrusberg. ‘Mons Odylie’ (Odiliënberg) komt pas in 1287 op tafel. Nu wordt er in de regio ook nog de vraag gesteld “over welke Odillia hebben we het?“ Er zijn er namelijk twee in de aanbieding, dus gaat het om Odillia van de Elzas of Odillia van Keulen. Zullen we afspreken dat de Limburgers dat maar mooi onderling uitvechten? Ga ik nog even doorzeveren over een ander punt. W en ik kennen de Plechelmusmavo in Oldenzaal (heeft iets met typlessen te maken in een grijs verleden), ook staat in die stad de Plechelmuskerk. Schijnt dat bisschop Balderik van Utrecht in 954 zo’n beetje het hele lichaam van Plechelmus naar de kerk van Oldenzaal heeft verplaatst. Zullen we het hierbij laten wat betreft oudheid en botjes? Foto van de basiliek vanmorgen tegen 11:30 uur gemaakt, je ziet dat het nog redelijk bewolkt is.

maandag 4 augustus: @ sint odiliënberg

Eigenlijk heel opvallend dat elke camperplaats een bepaald soort voertuigen aantrekt. In Oirschot trof je veel grote slagschepen aan, is een integraal standaard en waren wij maar een kleintje. Hier zie je dat soort onbenullen niet en is een buscamper de meest voorkomende verschijningsvorm. Gisteren nog een heel gesprek gehad over de grootte van een camper. Sloot het gesprek met W af met de volgende woorden: “Als ik jouw wensen op een rijtje zet, dan wordt het een VW California. Diep in je hart wil je de binnenruimte van een touringcar.“

Vandaag een fietstocht door een “waterrijke“ omgeving. Blik geworpen op een knooppuntenroute samengesteld door de eigenaar van de camperplaats, maar met de “drietetocht“ van gisteren in het achterhoofd toch tante Komoot maar even gebruikt. In Sint Odiliënberg kwamen we een wegkruis, de Van Verbeekmolen (uit 1883) en de romaanse basiliek (11e eeuw) tegen. Bijna geen kip op straat, net als gisteren.

Een van de highlights van onze route had de naam “Scenische weg door het Roerdal“ meegekregen en daar was niets aan gelogen (helaas geen foto gemaakt): een fraaie slingerende weg door het Roerdal, onderdeel van het Roerfietspad, in goed Duits RurUfer-fietspad. Dat is een langeafstandsfietspad van de bron in de Hoge Venen bij Botrange in België via de Eifel naar de monding van de Maas bij Roermond in Nederland. In totaal ruim 170 kilometer door heuvelachtige bossen en idyllische landschappen, waarbij je altijd de Roer volgt. Je moet trouwens wel van Monschau houden, daar komt de route ook langs. Meer weten? Klik maar voor een leuk verslag of klik hier voor de officiële website.

Het stikt hier van de Maasplassen, ontstaan door grindwinning. Een ervan is de Oolderplas in de buurt van de buurtschap Ool. De plas wordt gebruikt voor rustige waterrecreatie en de oevers vormen het natuurgebied Isabelle Greend en Oolder Greend. Deze gebieden zijn eigendom van het Limburgs Landschap. De plas plus de oevergebieden meet 263 ha. Beetje diep: maximaal 32 meter. De immense waterpartij is het eerste dat opvalt aan de Oolderplas. W kon haar lol op: het stikte van de watervogels. De kunstmatige meren die samen de Maasplassen vormen liggen niet alleen in Nederland, ook in Belgisch Limburg tref je ze aan. Grindwinning aan de Maas begon al in de 19e eeuw. Na de Tweede Wereldoorlog begonnen ondernemingen de uiterwaarden grootschalig af te graven. Na 1990 is de grindwinning afgebouwd, al wordt er nog op enkele plaatsen grind gedolven. Bijgaande panoramafoto is afgekomstig van een heel leerzame website.

Als er geen brug over het water ligt kun je gaan zwemmen of een pontje gebruiken. We deden het laatste: veerpont 'Biej Ool Euver' ligt tussen de fietsenknooppunten 92 en 93. Je mag er gebruik van maken als wandelaar, fietser, maar ook een rolstoel, kinderwagen en zelfs een rollator mag mee. Ga je hier fietsen, kijk dan even of het bootje vaart, anders moet je alsnog zwemmen.

We mochten een paar kilometer omrijden vanwege het Solar Weekend Festival, eenvierdaags muziekfestival dat sinds 2005 georganiseerd wordt bij Roermond. We zagen jongeren met tentjes sjouwen en grotendeels verlaten parkeerterreinen, want het feest is afgelopen. Soort Zwarte Cross maar dan kleiner?

 

Het was niet alleen water dat we tegenkwamen, heide en bossen waren er ook en wel in het natuurgebied De Beegderheide. Alhoewel: ook veel vennen, dus opnieuw water. De Beegderheide is een tijd lang verhuurd geweest aan defensie, die er legeroefeningen hield. Ook heeft men pogingen gedaan een deel van het gebied te ontginnen ten behoeve van de landbouw, dit bleek niet rendabel dus mocht de natuur weer haar gang gaan en vanaf de jaren negentig van de 20e eeuw is men begonnen met natuuronderhoud en -herstel. Het Kempens schaap helpt daar een handje bij.

W kwam op de laatste vonkjes thuis. Bijna 45 kilometer. De komende dagen toch maar een standje lager gaan fietsen, dus wat harder trappen: de routes die we gaan volgen zijn allemaal 45 kilometer. Even bijkomen en vervolgens wat plunderwerk bij de Plus in Sint Olidiënberg. Normaal zijn we niet zo Plusserig, maar deze winkel viel wel mee. Gelukkig, anders hadden we 7 kilometer (enkele reis) meer moeten fietsen. Een mooie dag. Temperatuur rond de 25 graden, dankzij een zuidwesterwind kracht 3 niet te warm. Zon zo’n 30% tot aan 16:00 uur, toen werd het volledig bewolkt. Zon op/onder: 06:04/21:18 (gegevens Sint Odiliënberg). En morgen? Morgen is er weer een dag: dan begint de fietsvierdaagse van Roerdalen.

bestemming (on)bekend - 4: is er nog plaats in de herberg?

"Nooit aan Ierland gedacht als vakantiebestemming", is een vraag die me regelmatig gesteld wordt. Immers: ben een grote fan van de Dubliners. En als Mary Black haar Song for Ireland laat horen word ik helemaal week:

Walking all the day
By tall towers where falcons build their nests
In silver wings they fly,
For they know the call for freedom in their breasts,
We saw Black Head against the sky
With craggy rocks that run down to the sea
When living on your western shore,
Saw summer sun set, I asked for more,
I stood by your Atlantic Sea,
And sang a song for Ireland free.

En ja hoor: ben al een aantal keren in Ierland geweest: wandelen met mijn zoon in de Wicklow Mountains, tentje op de nek en hij maar bellen met mijn mobiel naar zijn vriendinnetje in Nederland. Met dochterlief een rondje Ierland, onder andere op zoek naar de roots van Clanned en Enya (allemaal uit het nest Brennan). Weet nog dat we ons te pletter hebben gezocht naar Leo's Tavern, ook bekend als Tábhairne Leo, gelegen in Meenaleck, County Donegal. De pub is de thuisbasis van de muzikale familie Brennan. Volgens mij waren we er op een tijd dat de toko gesloten was. Ben ook nog met W een keer tegen het einde van het jaar naar Dublin gevlogen om een kerstshow van de Dubliners te zien in Vicar Street Theatre. Als ik het goed heb moet dat in 2006 geweest zijn want Patsy Watchorn trad op. Patsy had Paddy Reilly in 2005 vervangen maar die jaarwisseling zaten we in het vliegtuig naar Down Under. Dus: Ierland, we zijn er geweest. W wil er alleen weer naar toe als er een parapluutje boven het eiland hangt. Is misschien wat voor te zeggen als je het volgende leest: “Alles is aanwezig zodra het eiland opdoemt in een sluier van regen en mist. Het glooiende landschap in smaragdgroen, de niet aflatende dunne druppels en de menselijke warmte die alle nattigheid compenseert“. (Olaf Tempelman, Volkskrant 25 juli 2025).

zondag 3 augustus: @ sint odiliënberg

Gisteravond kwam er nog een bekend campertje naast ons staan: broer/zwager en schoonzus van W met hun kwispelstaartje. Op familiebezoek in Oirschot en frequent bezoeker van deze camperplaats. Het eten hadden we allemaal achter de kiezen, maar een glaasje kon er nog wel in. Gezellie. Zij deze ochtend weer naar huis en wij een deurtje verder.

 

Zou dan vandaag de zomer begonnen zijn? Om tien over acht, toen het koffiewater opstond, was het buiten 16 graden en deed de zon haar best haar stralen door het gebladerte van de bomen te persen teneinde ons blikken doosje op te warmen. Lukte nog niet zo best: binnen was het op dat moment 0,9 graden warmer dan buiten. Niet moeilijk doen over hoge koffieprijzen: gewoon vier schepjes in het koffiefilter en terwijl het water naar beneden zakt en een andere kleur en smaak aanneemt even liefdevol kijken naar het Tupperware koffiedoosje dat ooit wit was maar in de loop der tijden een andere kleur heeft gekregen. Doosje gaat al bijna net zo lang mee als ons huwelijk, zou dat in de loop der tijden ook van kleur veranderd zijn? Kijk: dat soort woorden komen bij me naar boven terwijl de koffie haar heilzame werking op mijn lijfje uitoefent. Het belooft weer een mooie dag te worden. Nog even op de fiets naar de Lidl (kilometertje verderop) om voor een paar dagen boodschappen in te slaan en we kunnen er weer tegenaan.

De plannen? Een verplaatsing van een kleine 80 kilometer (vooral over de A2) naar Sint Odiliënberg. Het zijn er uiteindelijk 12 meer geworden omdat zij van Google Maps ons op het verkeerde spoor zette en we een heel eind langs de Zuid-Willemsvaart mochten rijden. Someren is ook mooi! Uiteindelijk kom je dan toch altijd op de plek van bestemming aan. Sint Odiliënberg hoort tot de gemeente Roerdalen ergens in Midden-Limburg. Reden? In Roerdalen wordt komende week een fietsvierdaagse gehouden en de camperplaats die we gaan opzoeken ligt vlak bij het startpunt. De eigenaren doen echter niet aan reserveren dus gaan we er op goed geluk naar toe. Geen plek? Dan zoeken we wat anders. Sint Odiliënberg, ik werd er op slag verliefd op toen ik bijgaande foto (titel: meanderende Roer in de mist) zag. Even officieel doen: Door Icarus S - Eigen werk, CC BY-SA 4.0. Het moet de basiliek van het plaatsje voorstellen. Had overigens nog nooit eerder van Roerdalen gehoord, maar geen wonder: het is weer zo’n fusiegemeente (2007) van fusiegemeentes (1991). Opvallend is dat er in vroeger eeuwen nauwelijks enig historisch verband geweest is tussen de diverse delen van de nieuwe gemeente: een deel hoorde tot het Overkwartier van Gelre (dus Nederlands) en een ander deel behoorde tot Gulik (dus Duits). De naam Roerdalen is afkomstig van de samentrekking van Roer (het riviertje) en Daelenbroek (het kasteel).

En warempel: we vonden nog een plekje op Camperplaats Roerdalen, een kilometer verwijderd van het startpunt van de vierdaagse. De cp bestaat pas drie jaar. Hij ligt aan de bosrand, wielen op een verharde ondergrond en een mooit groot grsveld voor elke camper, lekker voor de blote voetjes. Toiletten, douches, helaas geen afwasplek, wel stroom (tegen betaling) en wifi (gratis). 15 € per nacht en daar komt dan een paar euro stroom bij. Douchen € 0,50. Prima plek, maar we weten niet of we hier 6 nachten blijven staan, vinden we beiden erg lang.

Meteen op de fiets, knooppuntenroute van de camperplaats. Wat een kloteroute. Als je kunt kiezen tussen een idyllisch pad langs de Roer of een fietspad langs een kaarsrechte weg dan kies je als routemaker toch voor het laatste? Leuke binnenweggetjes zijn er alleen maar voor om snel van doorgaande weg A naar doorgaande weg B te komen. Ging in Duitsland ook nog even mis: misten een routebordje. Via Google Maps dan maar naar de volgende plaats. Helaas: geen internet, roaming stond uit. Duurt even voor je daar achter bent. Gelukkig had W wel bereik en al snel kwamen we ook weer onze knooppuntenbordjes tegen. Leuk plaatsje onderweg: Wassenberg. De Roßtorplatz stond vol met witte tentjes. Staan te wachten tot het 7 augustus wordt, dan begint de 31e editie van de Wassenberger SchlemmerMarkt Rhein-Maas. Plaatselijke horecaboeren presenteren dan “[....] een breed scala aan creatieve en gevarieerde culinaire hoogstandjes. Onder het motto 'Joie de vivre en lekker eten horen bij elkaar' biedt de SchlemmerMarkt opnieuw een gevarieerd randprogramma en bijzondere delicatessen. Topkoks uit de regio verwennen bezoekers met regionale en exquise internationale specialiteiten uit hun keukens en kelders.“ We zullen er misschien nog eens komen bijvoorbeeld tijdens de fietstochten de komende dagen. Overigens is het W die door het Roßtor komt fietsen.

V: 217.007; A: 217.099. Rijtemperatuur ongeveer 22 graden. Tijdens het fietsen werd het (later op de middag) een paar graden warmer tot tegen een uur of vijf de bewolking weer toenam. Wind west 3. Kloteroute van 41 kilometer, maar wel lekker (niet mooi) gefietst. Morgen is er weer een dag. Je hoort van ons.

bestemming (on)bekend - 3: een biertje gaat er wel in

"Je hebt het af en toe over bejaardengym“, appte S te W, “wat houdt dat eigenlijk in". Niks meer dan dat het woord zegt beste S te W. Twee keer per week pijnig ik mijn soepele lijf: één keer aquagym en één keer in de sportzaal van de fysiotherapie. Vooral bij de fysiotherapeute die de oudjes begeleidt is het elke keer een verrassing wat er weer staat te gebeuren. Onlangs kregen we boksles. Blijkt een effectieve therapie te zijn voor oudjes, vooral voor mensen met de ziekte van Parkinson. Heb het later opgezocht: “Boksles voor ouderen richt zich op het verbeteren van motorische vaardigheden, spierkracht, cognitieve functies, en het verminderen van stress en depressie. Het is een vorm van non-contact boksen, waarbij de nadruk ligt op het stimuleren van de hersenen en het verbeteren van evenwicht, coördinatie en uithoudingsvermogen“. Bij onze boksles lag de nadruk op multitasken: lichamelijk en verbaal bezig zijn, bijvoorbeeld door boksen te geven en tegelijkertijd terug te tellen van 20 naar 0.

Tijdens onze fietstochten de afgelopen dagen kwamen we regelmatig grote velden met aspergeloof tegen. W was de ongelukkige om aan de andere kant van de sloot een mooi plaatje te schieten. Het loof bij asperges is het groene deel van de plant dat na de oogst overblijft. Ken het alleen als groen dat gebruikt wordt tussen de anjers, maar hier op het veld heeft het een andere functie. Het is belangrijk voor de plant, omdat het zonlicht gebruikt om energie op te slaan (fotosynthese) in de wortels voor de volgende oogst. In de herfst sterft dit loof af en wordt het geoogst of ondergewerkt in de bodem als natuurlijke bemesting. 

Een andere plant die je bij ons in de Achterhoek zelden tegenkomt is hennep, Cannabis sativa. We kwamen hier een paar velden tegen. Mooi hoog spul inmiddels. Het blijkt dat de plant gebruikt kan worden vanwege het zaad (voor vogels en in uitgeperste vorm: olie), vezels (o.a. touw), houtachtige delen (stro voor knaagdieren en paarden); bouwmateriaal. De laatste keer dat we dit soort velden tegenkwamen was vorig jaar in de buurt van Oude Pekela. Het schijnt dat daar nog een paar hennepvezelverwerkende bedrijven staan.

zaterdag 2 augustus: @ oirschot

“Heb een leuke brouwerij gevonden waar je het brouwproces kunt bekijken en ook kunt proeven“, waren de woorden van W twee dagen geleden en ze boekte meteen een rondleiding. Hoe bier gebrouwen wordt weet ik inmiddels wel zo’n beetje: af en toe stijgt er vanaf het pandje naast de ingang van het Achterhoeks Openluchtmuseum zo’n weeïge walm op en wordt Hammie (het varken) helemaal wild, want hij weet dat hij de overschotten krijgt: Ben W is de brouwketel weer aan het opstoken. Bier drinken doe je tegenwoordig omdat het lekker is, vroeger was het een noodzakelijk kwaad: het drinken van bier was eeuwenlang de enige manier om veilig je dorst te lessen. Water was vaak verontreinigd en door het brouwproces werd het gesteriliseerd. Kinderen dronken ook bier, maar met minder alcohol. In Oirschot waren veel kleine brouwerijtjes. Zal je de hele geschiedenis besparen en me beperken tot de mededeling dat uiteindelijk een van de overblijvenden Brouwerij de Kroon werd (in 1785 werd Jan de Kroon eigenaar). Dit duurde tot rond de laatste eeuwwisseling. Bavaria nam het merk en het brouwproces over, eerst voor een deel, later volledig. De brouwerij zelf bleef eigendom van de familie De Kroon. Er mocht nog wel ander bier gebrouwen worden. Dat gebeurde eerst hobbymatig, maar vanaf 2014 kon men professioneel brouwen. Dit leidde tot de Brouwerij Vandeoirsprong en wel op de locatie van Brouwerij de Kroon. Een traditie van vier eeuwen wordt hier voortgezet en wij mochten het resultaat proeven.

Maar voor we aan de blonde en bruine rakkers toe waren moest er eerst een aantal buien afgewacht en daarna gefietst worden. Hadden we donderdag een bestaande Komootroute en vrijdag een knooppuntentocht, vandaag had ik zelf weer iets in elkaar geknutseld en (steek graag veren in mijn kontje) dat zijn altijd de mooiste exemplaren. Eerst naar de Oirschotse Heide, voor een groot deel militair oefenterrein. W was met dit eerste deel niet helemaal gelukkig: "wat heb je weer k..mountainbikepaden opgezocht". Och viel wel mee: het waren maar vier kilometers die we moesten afzien, de andere achtentwintig waren best te doen. We hoorden de afgelopen dagen regelmatig militaire helicopters. Volgens de experts oefenen die ook op de Oirschotse Heide dat tussen Oostelbeers, Best en Eindhoven ingeklemd ligt. Vandaag is het zaterdag, zullen de jongens wel vrijaf hebben. Het is zinloos om ons land na vijf uur of in het weekend aan te vallen: op tegenstand van enige  betekenis hoeft niet gerekend te worden. Wil je meer weten over dit gebied klik dan eens de site van defensiefotografie aan. Bijgaande foto is daar ook van afkomstig.

Na Wintere kwamen we op de Buikheide, een bosgebied dat ooit is aangelegd voor de houtkap. Je ziet hier naaldbomen en Amerikaanse eiken (fluisterde W me in het oor, mijn kennis beperkt zich tot het feit dat een eik geen naaldboom is). Het gebied kent ook twee vennen en een camperplaats (Buikheidehuys). Misschien een uitvalsplaats voor een volgende tocht naar Brabant: staan op gras is toch wel prettiger dan staan op grind. Nog even controleren of er wel een afwasplek is. Kon W nog net tegenhouden om een uurtje door te brengen in Speelbos De Konijnenberg. Ze vond het een spannend bos met veel avontuurlijke en natuurlijke speelplekken. Volgens haar konden we er verstoppertje spelen, klimmen, over bruggetjes klauteren, hutten bouwen en nog veel meer avontuur beleven. Nog even iets dementer worden, dan mogen we ook. Kunnen we er de natuur ontdekken (mierenhopen, konijnenburchten, eekhoornnesten, insectenhotels). Niets van dit alles voor ons: wij mochten het doen met een leuk gravelpaadje langs een zandweg.

Toen nog even over de Landschotse Heide gefietst. Het wordt eentonig: vennen, heide en gravelpaadjes. Speciaal voor W moesten we nog even naar uitkijkpunt-dat-geen-uitkijkpunt-was op de Landschots(ch)e Heide (kan natuurlijk zijn dat we het niet hebben gevonden). Hier waren eerder deze week 175 lepelaars gespot. Wij telden er (vanuit de verte) vandaag een aantal minder. Neem van mij aan dat die witte puntjes in de verte lepelaars zijn, ik heb ze met de verrekijker gezien.

Uiteindelijk dan het beloofde nat. Leuke rondleiding en lekker bier. Heb W nog uitgelegd dat IPA staat voor India Pale Ale, een bier met een speciaal smaakje omdat er extra hop aan toegevoegd wordt/werd. De oorsprong van IPA ligt in de achttiende eeuw toen Britse brouwers bier begonnen te exporteren naar hun koloniën, met name India. Tijdens de lange zeereis naar India bedierf normaal bier vaak vanwege de warmte en lange transporttijd. Om dit bederf te voorkomen brouwde men bier met extra hop, dat werkt als een natuurlijk conserveermiddel. Brouwerij Vandeoirsprong tapte geen IPA, maar het bier dat in te kleine glaasjes geschonken werd was goed binnen te houden.

Tegen vijven waren we weer “thuis“ na 32 kilometer. Een mooie dag. En morgen? Morgen is er weer een dag. We gaan naar Roermond, kijken of daar een plekje te krijgen is voor de camper. Zo ja dan doen we mee aan de plaatselijke fietsvierdaagse. Zo nee dan verzinnen we ter plekke wat anders.